Omdat therapeuten nu eenmaal niet op elk moment bereikbaar zijn, werden er ook apps ontwikkeld die de patiënt kan gebruiken om zijn stemming te quoteren, om hem te helpen aan craving te weerstaan, om aan zijn stemming aangepaste relaxatieoefeningen of aanmoedigende woorden te horen, enz.

Eigenlijk is er niet zo veel verschil met de tientallen boeken die de laatste decennia verschenen over omgaan met angst, met stemmingsschommelingen, met verslaving... Goede informatie voor de patiënt en desgevallend een aantal oefeningen en tips die op moeilijke momenten kunnen helpen.

Is therapie te herleiden tot het toepassen van een protocol? Zijn al onze interventies eigenlijk aangeleerde en dus te programmeren reacties? Ten dele misschien wel. In de opleiding leren we de assistenten motiverende gespreksvoering, ik-boodschappen te geven, begrip te tonen, positief te bekrachtigen, slecht-nieuwsgesprekken te voeren, enz.

Dat is het eenvoudigste deel van de opleiding. Het zijn dingen die we aan een robot ook zouden kunnen leren.

De essentiële elementen van een therapeutische relatie zijn authenticiteit, empathie, congruentie, respect en aanvaarding. Die zijn veel moeilijker of zelfs niet in een protocol te vangen. Het gaat daarenboven nog niet eens over de mate dat de therapeut deze kwaliteiten heeft en toont, maar vooral over de mate waarin de patiënt ze ervaart. Ook als je de patiënt goed begrijpt en dat eenduidig toont, zal het effect afhangen van het feit of de patiënt zich ook begrepen voelt.

De echte ontmoeting is nu eenmaal niet te programmeren. En de therapeut kan niet plannen in welke richting zijn patiënt zal evolueren. Hij is een reisgezel die mee op weg gaat.

Apps zijn geen bedreiging voor de psychiatrie

Uit onderzoek blijkt overigens dat verandering in therapie voor 40% afhangt van externe factoren waar we geen vat op hebben; voor 30% van de therapeutische relatie, voor 15% door de hoop en het perspectief dat de patiënten hebben en slechts voor 15% van de therapeutische interventies.

Zijn apps dan wel nuttig? Zeker wel: als steun, als drempelverlaging, als hulp om de introspectie te vergroten. Ook kunnen ze de autonomie van de patiënt en zijn zelfvertrouwen vergroten. Daarnaast kan een spel als 'avatar' helpen om hallucinaties minder bedreigend te maken. Maar ook hier is het contact met de therapeut essentieel in de behandeling.

Zijn apps een bedreiging voor ons vak? Maken ze ons overbodig ? Helemaal niet. De essentie van de behandeling blijft een menselijke ontmoeting.

Ook de patiënten denken er zo over: uit een evaluatie bleek dat zij er toch de voorkeur aan geven om de therapeut in levende lijve te ontmoeten.

Omdat therapeuten nu eenmaal niet op elk moment bereikbaar zijn, werden er ook apps ontwikkeld die de patiënt kan gebruiken om zijn stemming te quoteren, om hem te helpen aan craving te weerstaan, om aan zijn stemming aangepaste relaxatieoefeningen of aanmoedigende woorden te horen, enz.Eigenlijk is er niet zo veel verschil met de tientallen boeken die de laatste decennia verschenen over omgaan met angst, met stemmingsschommelingen, met verslaving... Goede informatie voor de patiënt en desgevallend een aantal oefeningen en tips die op moeilijke momenten kunnen helpen.Is therapie te herleiden tot het toepassen van een protocol? Zijn al onze interventies eigenlijk aangeleerde en dus te programmeren reacties? Ten dele misschien wel. In de opleiding leren we de assistenten motiverende gespreksvoering, ik-boodschappen te geven, begrip te tonen, positief te bekrachtigen, slecht-nieuwsgesprekken te voeren, enz.Dat is het eenvoudigste deel van de opleiding. Het zijn dingen die we aan een robot ook zouden kunnen leren.De essentiële elementen van een therapeutische relatie zijn authenticiteit, empathie, congruentie, respect en aanvaarding. Die zijn veel moeilijker of zelfs niet in een protocol te vangen. Het gaat daarenboven nog niet eens over de mate dat de therapeut deze kwaliteiten heeft en toont, maar vooral over de mate waarin de patiënt ze ervaart. Ook als je de patiënt goed begrijpt en dat eenduidig toont, zal het effect afhangen van het feit of de patiënt zich ook begrepen voelt.De echte ontmoeting is nu eenmaal niet te programmeren. En de therapeut kan niet plannen in welke richting zijn patiënt zal evolueren. Hij is een reisgezel die mee op weg gaat.Uit onderzoek blijkt overigens dat verandering in therapie voor 40% afhangt van externe factoren waar we geen vat op hebben; voor 30% van de therapeutische relatie, voor 15% door de hoop en het perspectief dat de patiënten hebben en slechts voor 15% van de therapeutische interventies. Zijn apps dan wel nuttig? Zeker wel: als steun, als drempelverlaging, als hulp om de introspectie te vergroten. Ook kunnen ze de autonomie van de patiënt en zijn zelfvertrouwen vergroten. Daarnaast kan een spel als 'avatar' helpen om hallucinaties minder bedreigend te maken. Maar ook hier is het contact met de therapeut essentieel in de behandeling. Zijn apps een bedreiging voor ons vak? Maken ze ons overbodig ? Helemaal niet. De essentie van de behandeling blijft een menselijke ontmoeting.Ook de patiënten denken er zo over: uit een evaluatie bleek dat zij er toch de voorkeur aan geven om de therapeut in levende lijve te ontmoeten.