Omslag

'Geef mij als patiënt daarin een grotere rol. Bij geldzaken doe ik ook alle administratie zelf. Arts is geen boekhouder', lazen we bijvoorbeeld op twitter. Geen revolutionaire boodschap, wel een interessant denkspoor. Volgens de wet op de patiëntenrechten houdt de arts echter het dossier bij maar heeft de patiënt wel volledig inzagerecht. Dat laatste heeft aardig wat voeten in de aarde. Misschien is het dan eenvoudiger patiënten die dat wensen zelf hun medische gegevens (deels) te laten bijhouden. Met daarbij uiteraard te allen tijde een inzagerecht/plicht voor de arts. Het medisch dossier volgt dan als het ware de patiënt, niet omgekeerd. Sowieso houdt de modale burger immers al heel veel informatie bij. En door medische gegevens zelf te archiveren, vergroot ook de betrokkenheid bij de eigen gezondheid. Uiteraard zijn er pijnpunten. Het gaat om gevoelige informatie. Hoe wordt de privacy gegarandeerd? Verder. Ongelijkheid voor gezondheid(szorg) is een bekend gegeven maar administratieve ongeletterdheid is evenzeer een realiteit. Een groep mensen dreigt uit de boot te vallen. Ook kunnen lang niet alle patiënten de informatie aan die een medisch dossier nu eenmaal bevat. Intellectueel niet en emotioneel al helemaal niet. Voorts is het lastig om informatie een leven lang bij te houden. Hoeveel mensen slagen daarin? Naast de hoger geschetste bezwaren gaat het ook over geld. Ziekenfondsen vangen aardig wat overheidsmanna om de administratieve stromen in goede banen te leiden. Houden zij ten langen leste eigenlijk nog een rol over in de ziekteverzekering? En u als arts? Nog afgezien van het financiële aspect, wilt u dat medisch dossier eigenlijk wel overdragen aan de patiënt? Sommige artsen allicht wel, anderen eerder niet. En dat geldt net zo goed voor de patiënten. De ene patiënt vraagt niet liever dan het heft en de regie over de eigen gezondheid zelf in handen te nemen. Ander laten het initiatief liever over aan de arts.