De in december voorspelde maatschappelijke en medische catastrofe door de omikronvariant van het coronavirus blijft alsnog uit. Hoe dat komt? Uiteraard zijn biostatistische modellen maar zo accuraat als de parameters die men erin stopt. En op dat vlak blijft de onzekerheid en het aantal variabelen groot. De toekomst laat zich niet licht voorspellen, het is nooit anders geweest en het zou wat al te gemakkelijk zijn. Ondertussen liggen de noodplannen wel klaar.

Het lijkt erop dat de epidemie over haar hoogtepunt heen is en stilaan endemische vormen aanneemt. Wel altijd met twee woorden spreken. Weliswaar is de deltavariant quasi verdwenen maar hij kan opnieuw de kop opsteken. Of een andere variant die meer gezondheidsschade teweegbrengt dan omikron.

De al twee jaar aanslepende pandemie sloeg diepe wonden. Hoog tijd dat onze vroede vaderen zich buigen over de samenleving en de gezondheidszorg post-covid. Dat we niet als een deus ex machina in het aards paradijs zullen belanden, is duidelijk. Wel zijn stappen in de goede richting mogelijk.

Een barometer ontslaat het beleid niet van zijn verantwoordelijkheid

Te beginnen met het overlegcomité van vrijdag 21 januari. Dat buigt zich vooral over de modaliteiten van een coronabarometer. Uiteraard is dat geen alles oplossend automatisme waarbij situatie X, Y of Z causaal uitmondt in maatregelenpakket zus of zo. Een barometer ontslaat het beleid niet van zijn verantwoordelijkheid. In een parlementaire democratie mogen we hopen dat hier een zindelijk politiek debat aan voorafgaat.

Verplichte vaccinatie in de zorg zorgde al voor veel discussie en het stuit nog steeds op heel wat weerstand. Het draagvlak voor een veralgemening ervan en voor het CST brokkelt meer en meer af. Logisch, een inclusieve op vrijheid gebaseerde maatschappij is het objectief van de meeste politieke partijen. Het valt te betwijfelen of daarin plaats is voor een CST of verplichte vaccinatie.

De in december voorspelde maatschappelijke en medische catastrofe door de omikronvariant van het coronavirus blijft alsnog uit. Hoe dat komt? Uiteraard zijn biostatistische modellen maar zo accuraat als de parameters die men erin stopt. En op dat vlak blijft de onzekerheid en het aantal variabelen groot. De toekomst laat zich niet licht voorspellen, het is nooit anders geweest en het zou wat al te gemakkelijk zijn. Ondertussen liggen de noodplannen wel klaar. Het lijkt erop dat de epidemie over haar hoogtepunt heen is en stilaan endemische vormen aanneemt. Wel altijd met twee woorden spreken. Weliswaar is de deltavariant quasi verdwenen maar hij kan opnieuw de kop opsteken. Of een andere variant die meer gezondheidsschade teweegbrengt dan omikron. De al twee jaar aanslepende pandemie sloeg diepe wonden. Hoog tijd dat onze vroede vaderen zich buigen over de samenleving en de gezondheidszorg post-covid. Dat we niet als een deus ex machina in het aards paradijs zullen belanden, is duidelijk. Wel zijn stappen in de goede richting mogelijk. Te beginnen met het overlegcomité van vrijdag 21 januari. Dat buigt zich vooral over de modaliteiten van een coronabarometer. Uiteraard is dat geen alles oplossend automatisme waarbij situatie X, Y of Z causaal uitmondt in maatregelenpakket zus of zo. Een barometer ontslaat het beleid niet van zijn verantwoordelijkheid. In een parlementaire democratie mogen we hopen dat hier een zindelijk politiek debat aan voorafgaat. Verplichte vaccinatie in de zorg zorgde al voor veel discussie en het stuit nog steeds op heel wat weerstand. Het draagvlak voor een veralgemening ervan en voor het CST brokkelt meer en meer af. Logisch, een inclusieve op vrijheid gebaseerde maatschappij is het objectief van de meeste politieke partijen. Het valt te betwijfelen of daarin plaats is voor een CST of verplichte vaccinatie.