We hebben meer ziekenhuisbedden nodig. Tot die onthutsende vaststelling kwam ik de voorbije weken. Het begon op een berekoude maandagochtend. Ik startte die naar gewoonte met een eerste espresso. Sterkte 12 van een overbetaald merk. Een volgens de DSM-IV ernstige cafeïneverslaving gepaard met een zware aversie van het goedje dat doorgaans uit een bruine machine gulpt in een ziekenhuis, vormden een goed alibi daartoe. Vanuit de opnamedienst kwam de noodkreet dat het ziekenhuis tot de nok toe vol lag. Vreemd, het was maandag. Als je niet gelooft in management by numbers, stap je dan gezwind naar de zenuwcentra van een algemeen ziekenhuis om zelf poolshoogte te nemen. Manifeste overcrowding op spoedgevallen en geen enkel vrij bed meer op intensieve. De collega's op die diensten wisten niet wat eerst vastpakken. Met vereende inspanning, intens gepuzzel en de nodige creativiteit - een mannelijke patiënt komt niet elke dag op de kraamafdeling te liggen - werd de volgende ochtend gehaald. In normale omstandigheden wijk je uit naar een nabijgelegen ziekenhuis. In de loop van die dag kwamen er telefoontjes binnen van bevriende ziekenhuizen met de vraag of zij mochten sturen. Er kwam zelfs een wat paniekerige vraag of ze massaal patiënten mochten beginnen sturen uit Nederland. Bij de Noorderburen heeft de overheid het ziekenhuislandschap wel hervormd en hebben ze een pak minder ziekenhuisbedden.

Rampengeneeskunde dicteert dan dat je denkt aan het confisqueren van een cultureel centrum of het opzetten van een grote 'evenemententent'. Dat idee berg je snel op, want zonder extra personeel wordt dat een soort vluchtelingenkamp. Ik speelde even met het idee om Pedro Facon op te bellen met de vraag om personeel op te vorderen. Ook dat werd begraven. Een intelligent man als Pedro zou immers prompt de vraag stellen of alle electieve opnames geannuleerd waren.

Dat is inderdaad op zo'n ogenblik de enige resterende, erg doeltreffende maar immens onpopulaire maatregel. Ik herinner me uit vervlogen tijden de expliciete eis tot integrale schadeloosstelling die chirurgen toen richtten aan het provinciaal pandemiecomité als er influenzapatiënten in 'hun' C-bedden zouden liggen.

Zo'n vaart is het gelukkig niet gelopen. Maar als we ooit het overaanbod aan ziekenhuisbedden afbouwen, impliceert dat wel dat we structureel een oplossing voor overcrowding zullen moeten voorzien. Sommige collega's plannen dan best hun vakantie in de wintermaanden.

Of de klinische ziekenhuisnetwerken hier soelaas gaan brengen, betwijfel ik. Dat is ook niet de bedoeling. In de oorspronkelijke visienota van het conclaaf van oktober 2016 wilde men onverwijld de afbouw van de overcapaciteit en een nieuw programmatie-programma. Dat zal ons dus bespaard blijven met het nu op de valreep bereikte politieke compromis.

Er zijn er die de woorden 'veel te snel' en 'geen overleg met de sector' in de mond nemen. De hervorming van het ziekenhuislandschap zal in de annalen als een processie van Echternach omschreven worden, alle KCE-rapporten, regeerakkoorden en Together We Care ten spijt. Rien ne va plus in dit koninkrijk. En in tegenstelling tot het F-16 dossier gaan de partijen niet kunnen beweren dat ze dat niet wisten. Of niet bewerkstelligden.

We hebben meer ziekenhuisbedden nodig. Tot die onthutsende vaststelling kwam ik de voorbije weken. Het begon op een berekoude maandagochtend. Ik startte die naar gewoonte met een eerste espresso. Sterkte 12 van een overbetaald merk. Een volgens de DSM-IV ernstige cafeïneverslaving gepaard met een zware aversie van het goedje dat doorgaans uit een bruine machine gulpt in een ziekenhuis, vormden een goed alibi daartoe. Vanuit de opnamedienst kwam de noodkreet dat het ziekenhuis tot de nok toe vol lag. Vreemd, het was maandag. Als je niet gelooft in management by numbers, stap je dan gezwind naar de zenuwcentra van een algemeen ziekenhuis om zelf poolshoogte te nemen. Manifeste overcrowding op spoedgevallen en geen enkel vrij bed meer op intensieve. De collega's op die diensten wisten niet wat eerst vastpakken. Met vereende inspanning, intens gepuzzel en de nodige creativiteit - een mannelijke patiënt komt niet elke dag op de kraamafdeling te liggen - werd de volgende ochtend gehaald. In normale omstandigheden wijk je uit naar een nabijgelegen ziekenhuis. In de loop van die dag kwamen er telefoontjes binnen van bevriende ziekenhuizen met de vraag of zij mochten sturen. Er kwam zelfs een wat paniekerige vraag of ze massaal patiënten mochten beginnen sturen uit Nederland. Bij de Noorderburen heeft de overheid het ziekenhuislandschap wel hervormd en hebben ze een pak minder ziekenhuisbedden.Rampengeneeskunde dicteert dan dat je denkt aan het confisqueren van een cultureel centrum of het opzetten van een grote 'evenemententent'. Dat idee berg je snel op, want zonder extra personeel wordt dat een soort vluchtelingenkamp. Ik speelde even met het idee om Pedro Facon op te bellen met de vraag om personeel op te vorderen. Ook dat werd begraven. Een intelligent man als Pedro zou immers prompt de vraag stellen of alle electieve opnames geannuleerd waren.Dat is inderdaad op zo'n ogenblik de enige resterende, erg doeltreffende maar immens onpopulaire maatregel. Ik herinner me uit vervlogen tijden de expliciete eis tot integrale schadeloosstelling die chirurgen toen richtten aan het provinciaal pandemiecomité als er influenzapatiënten in 'hun' C-bedden zouden liggen.Zo'n vaart is het gelukkig niet gelopen. Maar als we ooit het overaanbod aan ziekenhuisbedden afbouwen, impliceert dat wel dat we structureel een oplossing voor overcrowding zullen moeten voorzien. Sommige collega's plannen dan best hun vakantie in de wintermaanden.Of de klinische ziekenhuisnetwerken hier soelaas gaan brengen, betwijfel ik. Dat is ook niet de bedoeling. In de oorspronkelijke visienota van het conclaaf van oktober 2016 wilde men onverwijld de afbouw van de overcapaciteit en een nieuw programmatie-programma. Dat zal ons dus bespaard blijven met het nu op de valreep bereikte politieke compromis.Er zijn er die de woorden 'veel te snel' en 'geen overleg met de sector' in de mond nemen. De hervorming van het ziekenhuislandschap zal in de annalen als een processie van Echternach omschreven worden, alle KCE-rapporten, regeerakkoorden en Together We Care ten spijt. Rien ne va plus in dit koninkrijk. En in tegenstelling tot het F-16 dossier gaan de partijen niet kunnen beweren dat ze dat niet wisten. Of niet bewerkstelligden.