Vorige vrijdag publiceerde het Staatsblad het mini-akkoord artsen-ziekenfondsen. Wie wil, kan dus deconventioneren. Maar wie wil dat nog? Niet helemaal ten onrechte klaagt het Syndicaat der Vlaamse Huisartsen al meer dan een decennium aan dat wie niets doet sowieso akkoord gaat.
Zodoende onderstutten duizenden 'algemeen geneeskundigen', niet-actieve artsen, een systeem waarmee ze in de grond weinig of niets te maken hebben.
Geen weldenkend mens meent dat een significant aantal artsen dit mini-akkoord zal verwerpen.
De conventie opzeggen, vergt actie. Daartoe voelen slechts weinigen zich geroepen. En alle opgelegde besparingen ten spijt ook de erkende artsensyndicaten niet. Uit arren moede laste men dan maar een bezinnings- en onderhandelingsperiode in. Om te evolueren van een akkoord naar een mini-akkoord. Bvas en Kartel weten immers drommels goed dat niet alleen de procedure stokken in de wielen steekt. Ze beschikken over onvoldoende wervingskracht om 40% van de artsen -- het wettelijk vereiste minimum -- het akkoord te laten verwerpen. De laatste keer dat de Bvas daarin slaagde, dateert al van begin de jaren 1990 met het document Moureaux.
Leeft het artsensyndicalisme nog? De apathie is bijzonder groot. Bovendien moeten de schaarse tegenstanders dit jaar een bijkomende dubbele hinderpaal overwinnen. Deconventioneren kan immers enkel nog elektronisch. Zijn er dus aan voor de moeite: de (hopelijk niet al te talrijke) niet-geïnformatiseerde artsen. Ook wie over een PC en een internetaansluiting beschikt, moet zich inspannen en de elektronische ergernis erbij nemen. Want zoals vaker het geval is, loopt het wel eens mis met de e-systemen van de overheid, in casu met MyRiziv. Met andere woorden: geen weldenkend mens meent dat een significant aantal artsen dit mini-akkoord zal verwerpen.
Zodoende onderstutten duizenden 'algemeen geneeskundigen', niet-actieve artsen, een systeem waarmee ze in de grond weinig of niets te maken hebben.De conventie opzeggen, vergt actie. Daartoe voelen slechts weinigen zich geroepen. En alle opgelegde besparingen ten spijt ook de erkende artsensyndicaten niet. Uit arren moede laste men dan maar een bezinnings- en onderhandelingsperiode in. Om te evolueren van een akkoord naar een mini-akkoord. Bvas en Kartel weten immers drommels goed dat niet alleen de procedure stokken in de wielen steekt. Ze beschikken over onvoldoende wervingskracht om 40% van de artsen -- het wettelijk vereiste minimum -- het akkoord te laten verwerpen. De laatste keer dat de Bvas daarin slaagde, dateert al van begin de jaren 1990 met het document Moureaux.Leeft het artsensyndicalisme nog? De apathie is bijzonder groot. Bovendien moeten de schaarse tegenstanders dit jaar een bijkomende dubbele hinderpaal overwinnen. Deconventioneren kan immers enkel nog elektronisch. Zijn er dus aan voor de moeite: de (hopelijk niet al te talrijke) niet-geïnformatiseerde artsen. Ook wie over een PC en een internetaansluiting beschikt, moet zich inspannen en de elektronische ergernis erbij nemen. Want zoals vaker het geval is, loopt het wel eens mis met de e-systemen van de overheid, in casu met MyRiziv. Met andere woorden: geen weldenkend mens meent dat een significant aantal artsen dit mini-akkoord zal verwerpen.
