We stappen in deze job om mensen te helpen, en rationeel weten we allemaal dat we niet iedereen zullen kunnen helpen. Maar het bereidt je niet voor op dat moment dat je te horen krijgt dat er nooit geen hulp meer geboden zal kunnen worden.

Kan ik in de ruimte van deze tekst beschrijven welke impact deze gebeurtenis had? Bij mij, als een van de individuele begeleiders, kwam het alvast heel hard binnen. Bij de verpleegkundigen, die tijdens de maanden van zijn opname veel tijd met hem hadden doorgebracht, natuurlijk ook. Dan is er natuurlijk de familie, die hun zoon, broer en vader moesten afgeven.

Maar ook de medepatiënten, die allemaal met hun eigen problemen opgenomen zijn en vervolgens plotseling in een rouwproces terechtkomen.

En de patiënten van andere afdelingen, sommigen van hen ex-patiënten van dezelfde afdeling, die het nieuws te horen krijgen en zelf opnieuw met hun donkere gedachten geconfronteerd worden. Of de mensen die op de trein zaten toen het gebeurde en machteloos stonden, de treinchauffeur wiens trein gebruikt werd voor zulke doeleinden.

Een persoon verdwijnt niet zomaar, ook niet als hij daar zelf voor kiest. Hij zindert na in de herinneringen van talloze mensen, die allemaal hun eigen vragen hebben, hun eigen twijfels. Ik zit met diezelfde vragen. Wat had ik anders kunnen doen? Waarom heb ik die ene dag die bepaalde vraag niet aan hem gesteld? Waar heb ik gefaald?

Ik had gehoopt al wat meer ervaring te hebben voor ik er zelf mee geconfronteerd zou worden

Het is tijdens zulke momenten dat ik voel hoe belangrijk het is om een team rondom je te hebben. Het team waar ik nu over spreek stond meteen klaar voor elkaar, ondanks hun eigen verdriet. Ze waren er 100% voor de patiënten, om ook hen zo goed mogelijk te kunnen opvangen.

De week erop werd het stress supportteam ingeschakeld, hun taak is om een afdelingsteam te ondersteunen na schokkende gebeurtenissen, zodat iedereen hulp krijgt of gewoon maar even zijn of haar hart kan luchten. Een erg mooi initiatief, eentje waar ik oprecht baat bij heb gehad, om dit alles ook als team te kunnen bespreken.

Ik heb geen wijsheden of antwoorden te delen in deze column, enkel de behoefte om uit te spreken wat zulke gebeurtenissen met me doen. Want het verliezen van patiënten overkomt ons helaas allemaal als artsen, en ik denk juist te zijn als ik het omschrijf als het moeilijkste deel van ons beroep.

Ik had gehoopt al wat meer ervaring te hebben voor ik er zelf mee geconfronteerd zou worden, maar daar hebben we nu eenmaal niets over te zeggen. Ik kan alleen dankbaar zijn voor de steun die er dan komt, zowel thuis als op het werk. Die steun die me ook doet voelen dat ik er niet alleen in sta, in mijn vragen en mijn twijfels.

Er zullen altijd mensen zijn die de onomkeerbare keuzes maken. Dit werk doen betekent voor een deel dat we deze mensen ergens blijven meedragen. Als een aansporing om de beste zorg te leveren die we kunnen, om te blijven vechten voor patiënten die soms niet de moed hebben om voor zichzelf te vechten. Dat er ik aan herinnerd mag blijven worden waarom ik voor dit beroep gekozen heb, en waarom ik me er vol passie voor wil smijten.

We stappen in deze job om mensen te helpen, en rationeel weten we allemaal dat we niet iedereen zullen kunnen helpen. Maar het bereidt je niet voor op dat moment dat je te horen krijgt dat er nooit geen hulp meer geboden zal kunnen worden. Kan ik in de ruimte van deze tekst beschrijven welke impact deze gebeurtenis had? Bij mij, als een van de individuele begeleiders, kwam het alvast heel hard binnen. Bij de verpleegkundigen, die tijdens de maanden van zijn opname veel tijd met hem hadden doorgebracht, natuurlijk ook. Dan is er natuurlijk de familie, die hun zoon, broer en vader moesten afgeven. Maar ook de medepatiënten, die allemaal met hun eigen problemen opgenomen zijn en vervolgens plotseling in een rouwproces terechtkomen. En de patiënten van andere afdelingen, sommigen van hen ex-patiënten van dezelfde afdeling, die het nieuws te horen krijgen en zelf opnieuw met hun donkere gedachten geconfronteerd worden. Of de mensen die op de trein zaten toen het gebeurde en machteloos stonden, de treinchauffeur wiens trein gebruikt werd voor zulke doeleinden.Een persoon verdwijnt niet zomaar, ook niet als hij daar zelf voor kiest. Hij zindert na in de herinneringen van talloze mensen, die allemaal hun eigen vragen hebben, hun eigen twijfels. Ik zit met diezelfde vragen. Wat had ik anders kunnen doen? Waarom heb ik die ene dag die bepaalde vraag niet aan hem gesteld? Waar heb ik gefaald? Het is tijdens zulke momenten dat ik voel hoe belangrijk het is om een team rondom je te hebben. Het team waar ik nu over spreek stond meteen klaar voor elkaar, ondanks hun eigen verdriet. Ze waren er 100% voor de patiënten, om ook hen zo goed mogelijk te kunnen opvangen. De week erop werd het stress supportteam ingeschakeld, hun taak is om een afdelingsteam te ondersteunen na schokkende gebeurtenissen, zodat iedereen hulp krijgt of gewoon maar even zijn of haar hart kan luchten. Een erg mooi initiatief, eentje waar ik oprecht baat bij heb gehad, om dit alles ook als team te kunnen bespreken. Ik heb geen wijsheden of antwoorden te delen in deze column, enkel de behoefte om uit te spreken wat zulke gebeurtenissen met me doen. Want het verliezen van patiënten overkomt ons helaas allemaal als artsen, en ik denk juist te zijn als ik het omschrijf als het moeilijkste deel van ons beroep.Ik had gehoopt al wat meer ervaring te hebben voor ik er zelf mee geconfronteerd zou worden, maar daar hebben we nu eenmaal niets over te zeggen. Ik kan alleen dankbaar zijn voor de steun die er dan komt, zowel thuis als op het werk. Die steun die me ook doet voelen dat ik er niet alleen in sta, in mijn vragen en mijn twijfels. Er zullen altijd mensen zijn die de onomkeerbare keuzes maken. Dit werk doen betekent voor een deel dat we deze mensen ergens blijven meedragen. Als een aansporing om de beste zorg te leveren die we kunnen, om te blijven vechten voor patiënten die soms niet de moed hebben om voor zichzelf te vechten. Dat er ik aan herinnerd mag blijven worden waarom ik voor dit beroep gekozen heb, en waarom ik me er vol passie voor wil smijten.