In Artsenkrant van 16 december brengen we de moedige getuigenis van dokter Els Blyweert en haar lijdensweg na een banale medische ingreep.

Een patiënt die dergelijk verhaal vertelt, is niet nieuw. Regelmatig brengen kranten en weekbladen getuigenissen. Vaak zijn ze niet gespeend van sensatie. Wat ook terugkomt, is het verwijt 'geslotenheid' - artsen zijn een kaste, ze beschermen elkaar. Het gebrek aan empathie is evenzeer een weerkerend gegeven.

Al die elementen zijn ook aanwezig in het relaas van dokter Blyweert. Voor zover we konden nagaan, is het wel de eerste keer dat een arts hiermee naar buiten komt en de medisch-juridische lijdensweg beschrijft waarvan ze het slachtoffer is. Sommige collega's zullen dit nestbevuiling noemen. Zij dwalen. Het kan niet langer dat artsen een en ander met de mantel der liefde bedekken omwille van de 'eer en de waardigheid' van het beroep.

Een belangrijk aspect daarbij is de opkomst van de rechten van de patiënt - en die evolutie is nog lang niet ten einde. Daarin zit ook de eis naar meer transparantie vervat. Dat geldt a fortiori als het gaat over complicaties of medische fouten. Niet evident, het vergt moed van de behandelende arts om eigen fouten toe te geven.

Het kan niet langer dat artsen een en ander met de mantel der liefde bedekken omwille van de 'eer en de waardigheid' van het beroep.

Jaren discussie vergde het ook alvorens een Fonds Medische Ongevallen het levenslicht zag. De 'ervaringen' - een sleutelwoord, alsnog is er geen vooraf uitgestippeld pad, de patiënt moet nog steeds alles zelf uitzoeken - van Els Blyweert leren dat er ook hier nog een lange weg moet afgelegd worden. De patiënt die zijn recht - of minstens begrip - zoekt, is nog steeds "een patiëntje waar iedereen liever ver weg van blijft". In deze uitputtingsslag wegen de financiële belangen sterker door dan de medische of menselijke. Dat kan niet de bedoeling zijn.

Tot slot is er de niet te onderschatten psychologische impact op de behandelende arts. Het is dan ook zonder meer een goede zaak dat ook aan het 'second victim' aandacht wordt besteed.

In Artsenkrant van 16 december brengen we de moedige getuigenis van dokter Els Blyweert en haar lijdensweg na een banale medische ingreep. Een patiënt die dergelijk verhaal vertelt, is niet nieuw. Regelmatig brengen kranten en weekbladen getuigenissen. Vaak zijn ze niet gespeend van sensatie. Wat ook terugkomt, is het verwijt 'geslotenheid' - artsen zijn een kaste, ze beschermen elkaar. Het gebrek aan empathie is evenzeer een weerkerend gegeven. Al die elementen zijn ook aanwezig in het relaas van dokter Blyweert. Voor zover we konden nagaan, is het wel de eerste keer dat een arts hiermee naar buiten komt en de medisch-juridische lijdensweg beschrijft waarvan ze het slachtoffer is. Sommige collega's zullen dit nestbevuiling noemen. Zij dwalen. Het kan niet langer dat artsen een en ander met de mantel der liefde bedekken omwille van de 'eer en de waardigheid' van het beroep.Een belangrijk aspect daarbij is de opkomst van de rechten van de patiënt - en die evolutie is nog lang niet ten einde. Daarin zit ook de eis naar meer transparantie vervat. Dat geldt a fortiori als het gaat over complicaties of medische fouten. Niet evident, het vergt moed van de behandelende arts om eigen fouten toe te geven.Jaren discussie vergde het ook alvorens een Fonds Medische Ongevallen het levenslicht zag. De 'ervaringen' - een sleutelwoord, alsnog is er geen vooraf uitgestippeld pad, de patiënt moet nog steeds alles zelf uitzoeken - van Els Blyweert leren dat er ook hier nog een lange weg moet afgelegd worden. De patiënt die zijn recht - of minstens begrip - zoekt, is nog steeds "een patiëntje waar iedereen liever ver weg van blijft". In deze uitputtingsslag wegen de financiële belangen sterker door dan de medische of menselijke. Dat kan niet de bedoeling zijn.Tot slot is er de niet te onderschatten psychologische impact op de behandelende arts. Het is dan ook zonder meer een goede zaak dat ook aan het 'second victim' aandacht wordt besteed.