Een stad vol activiteit, van het ene bruisende festival naar het andere onder een stralende zon... dat is de zomer. Het ideale moment ook om in het feestgedruis nieuwe mensen te leren kennen.

We starten met typische smalltalk: "Wie ben je, wat doe je en wat brengt je hier?" En dan komt de vraag: "Wat doe je in het leven?"

Eerlijk? De eerste keer dat ik iemand ontmoet, vertel ik nooit dat ik arts ben. Dat ik uroloog ben? Nog minder! Ik antwoord altijd dat ik in het UZ Gent werk. Meestal is dat voldoende. Ook al gaat mijn gesprekspartner er dan meestal vanuit dat ik een typisch vrouwelijke job vervul, je weet wel, verpleegkundige of secretaresse.

Waarom heb ik die klik ooit gemaakt? Gewoon om te kunnen genieten van het moment. Voordien ging het altijd zo: "Ah, kan jij dan even naar mijn been kijken? Ik heb daar een pijnlijke insectenbeet, wat doe ik er best op?" of "Dat treft. Ik heb al een paar dagen buikpijn. Kan je me iets aanraden?"

De eerste keer dat ik iemand ontmoet, vertel ik nooit dat ik arts ben

Bij een eerste ontmoeting wil ik zo'n vragen niet beantwoorden. Ik ben geen huisarts en ik ben te gefocust op urologie om hier goed op te antwoorden. Ook wil ik niet altijd werken. Begrijp me niet verkeerd, als er zich een dringend probleem voordoet, help ik uiteraard.

Arts is één ding, maar ook uroloog komt niet snel over mijn lippen: "Urologie? Ben jij dan als vrouw de hele dag bezig met penissen en prostaten? En opereer je ook? Kunnen vrouwen ook opereren?"

Ja, de maatschappij is aan het veranderen en ja, de emancipatie zet zich voort, maar toch blijven chirurgie en urologie voor velen een mannenjob. En niemand stelt die vragen omgekeerd aan een gynaecoloog, ook al is dat nog grotendeels een mannenjob.

De verhouding man/vrouw in de geneeskunde en in de urologie is de laatste 10 jaar sterk veranderd. Er zijn tegenwoordig meer vrouwelijke studenten geneeskunde dan mannelijke. Het grootste aantal vrouwelijke artsen gaat nog naar niet-snijdende disciplines, maar ook dat is aan het veranderen.

Toch zijn campagnes zoals #HeForShe vandaag nog nodig. Vrouwen zijn nog altijd ondervertegenwoordigd in bepaalde jobs. Anno 2018 was ik de eerste vrouwelijke professor in de urologie in België. Ik hoop dat ik het pad geëffend heb.

Wanneer ik iemand beter leer kennen, vertel ik natuurlijk ook wat mijn job inhoudt. In de toekomst hoop ik dat meteen te kunnen doen, zonder verbaasde blikken en zonder rare vragen. Als ik de jongeren rondom mij zie, dan ben ik hoopvol. Binnenkort leer je me onmiddellijk kennen als uroloog prof. Anne-Françoise Spinoit. En ik zal niet langer de enige zijn!

Een stad vol activiteit, van het ene bruisende festival naar het andere onder een stralende zon... dat is de zomer. Het ideale moment ook om in het feestgedruis nieuwe mensen te leren kennen. We starten met typische smalltalk: "Wie ben je, wat doe je en wat brengt je hier?" En dan komt de vraag: "Wat doe je in het leven?" Eerlijk? De eerste keer dat ik iemand ontmoet, vertel ik nooit dat ik arts ben. Dat ik uroloog ben? Nog minder! Ik antwoord altijd dat ik in het UZ Gent werk. Meestal is dat voldoende. Ook al gaat mijn gesprekspartner er dan meestal vanuit dat ik een typisch vrouwelijke job vervul, je weet wel, verpleegkundige of secretaresse. Waarom heb ik die klik ooit gemaakt? Gewoon om te kunnen genieten van het moment. Voordien ging het altijd zo: "Ah, kan jij dan even naar mijn been kijken? Ik heb daar een pijnlijke insectenbeet, wat doe ik er best op?" of "Dat treft. Ik heb al een paar dagen buikpijn. Kan je me iets aanraden?" Bij een eerste ontmoeting wil ik zo'n vragen niet beantwoorden. Ik ben geen huisarts en ik ben te gefocust op urologie om hier goed op te antwoorden. Ook wil ik niet altijd werken. Begrijp me niet verkeerd, als er zich een dringend probleem voordoet, help ik uiteraard.Arts is één ding, maar ook uroloog komt niet snel over mijn lippen: "Urologie? Ben jij dan als vrouw de hele dag bezig met penissen en prostaten? En opereer je ook? Kunnen vrouwen ook opereren?" Ja, de maatschappij is aan het veranderen en ja, de emancipatie zet zich voort, maar toch blijven chirurgie en urologie voor velen een mannenjob. En niemand stelt die vragen omgekeerd aan een gynaecoloog, ook al is dat nog grotendeels een mannenjob. De verhouding man/vrouw in de geneeskunde en in de urologie is de laatste 10 jaar sterk veranderd. Er zijn tegenwoordig meer vrouwelijke studenten geneeskunde dan mannelijke. Het grootste aantal vrouwelijke artsen gaat nog naar niet-snijdende disciplines, maar ook dat is aan het veranderen. Toch zijn campagnes zoals #HeForShe vandaag nog nodig. Vrouwen zijn nog altijd ondervertegenwoordigd in bepaalde jobs. Anno 2018 was ik de eerste vrouwelijke professor in de urologie in België. Ik hoop dat ik het pad geëffend heb.Wanneer ik iemand beter leer kennen, vertel ik natuurlijk ook wat mijn job inhoudt. In de toekomst hoop ik dat meteen te kunnen doen, zonder verbaasde blikken en zonder rare vragen. Als ik de jongeren rondom mij zie, dan ben ik hoopvol. Binnenkort leer je me onmiddellijk kennen als uroloog prof. Anne-Françoise Spinoit. En ik zal niet langer de enige zijn!