Na hun ingreep van gisteren bezoeken we vanochtend opnieuw Athuman en Faustin in KCMC. Over enkele ogenblikken wordt het verband van hun geopereerde oog weggehaald en kunnen ze hopelijk veel beter zien.

Beide jongens liggen in bedden naast elkaar op een slaapzaal op de oogafdeling. Ze hebben allebei een rustige nacht achter de rug. Vanochtend vroeg bij het ontwaken hadden de patiëntjes een babbeltje samen, vertelt Faustins moeder. Ze vroegen mekaar hoe het ging en of ze pijn hadden. En allebei waren ze opgelucht met het gevoel dat ze geen last of pijn meer voelden in hun oog.

Twee operaties, verschillende resultaten

Faustin en zijn mama, VCa
Faustin en zijn mama © VCa

Verpleegkundige Henry komt hen ophalen om naar de consultatieruimte op de eerste verdieping te gaan, waar een van de oogartsen in opleiding hen opwacht om het verband weg te halen. Onmiddellijk daarna volgt een oogtest. Eerst is Faustin aan de beurt. De verbetering is goed merkbaar. Hij kan met zijn geopereerde oog op enkele meters afstand verschillende vormen onderscheiden - vóór de ingreep zag hij enkel je vinger als je die vlak tegen zijn oog hield. Een geslaagde operatie dus, en de jongen zal de komende dagen steeds beter gaan zien, voorspelt de dokter. Over een dag of twee kan hij wellicht naar huis, nadat alle risico op inflammatie geweken is.

Bij Athuman gaat de oogtest veel moeizamer. We merken duidelijk dat hij niet goed ziet uit zijn geopereerde oog. Dokter Heiko Philippin, de chirurg die de jongen gisteren opereerde, had ons al gewaarschuwd. Het cataract van Athuman was het gevolg van een trauma - hij kreeg een steentje in het oog - en er is tijdens de ingreep achterliggende schade vastgesteld aan het hoornvlies. Dat is wellicht losgekomen, en het zal misschien een tweede operatie vergen om het zicht toch te verbeteren. De komende dagen wordt hij nauwgezet opgevolgd, en zal het medische team beslissen wat er verder moet gebeuren. We nemen enigszins bedrukt afscheid van de jongens en hun mama's.

Athuman met zijn mama , VCa
Athuman met zijn mama © VCa

Modelschool

Tijd nu om naar de Mwereni school te rijden, waar de directeur ons opnieuw hartelijk verwelkomt. We krijgen er een rondleiding door de klassen en het internaat voor blinde en slechtziende kinderen. Dit is een modelschool voor geïntegreerd onderwijs: de blinde en slechtziende kinderen zitten er samen met valide leeftijdsgenootjes in de klas. Die formule helpt de kinderen te beseffen dat ze niet 'anders' zijn en er speelt een lovenswaardige interactie tussen de leerlingen onderling. De school is goed uitgerust om in te spelen op de specifieke noden van blinde en slechtziende kinderen, en de leraars zijn er speciaal opgeleid om met hen om te gaan. Er is zelfs een blinde leerkracht aan het werk, en ook een albino collega.

Mwereni school is een modelschool voor geïntegreerd onderwijs: de blinde en slechtziende kinderen zitten er samen met valide leeftijdsgenootjes in de klas

Van hieruit trekken we naar de lokale Magereza basisschool, waar 'itinerant teacher' Dunstan regelmatig langskomt om de slechtziende Elisabeth op te volgen. Het tienjarige meisje lijdt aan fotofobie, maar kan dankzij een aangepaste bril de normale lessen volgen, op voorwaarde wel dat ze vooraan in de klas zit. Ook hier valt de solidariteit en behulpzaamheid van haar medeleerlingen op. Mooi om zien.

Epiloog

Wat ik de voorbije vier dagen gezien en meegemaakt heb, doet me beseffen hoe belangrijk het werk is van een ngo zoals Licht voor de Wereld. Wat voor ons voor de hand ligt - je kind laten behandelen voor een banale oogaandoening - is hier voor de meeste mensen onhaalbaar. Nochtans kost zo'n operatie amper 40 euro voor een volwassene en 135 voor een kind - een peulschil eigenlijk. Maar wel een wereld van verschil voor de patiënten in kwestie.

Wil u meer weten over Licht voor de Wereld? www.lightfortheworld.be

Na hun ingreep van gisteren bezoeken we vanochtend opnieuw Athuman en Faustin in KCMC. Over enkele ogenblikken wordt het verband van hun geopereerde oog weggehaald en kunnen ze hopelijk veel beter zien.Beide jongens liggen in bedden naast elkaar op een slaapzaal op de oogafdeling. Ze hebben allebei een rustige nacht achter de rug. Vanochtend vroeg bij het ontwaken hadden de patiëntjes een babbeltje samen, vertelt Faustins moeder. Ze vroegen mekaar hoe het ging en of ze pijn hadden. En allebei waren ze opgelucht met het gevoel dat ze geen last of pijn meer voelden in hun oog. Verpleegkundige Henry komt hen ophalen om naar de consultatieruimte op de eerste verdieping te gaan, waar een van de oogartsen in opleiding hen opwacht om het verband weg te halen. Onmiddellijk daarna volgt een oogtest. Eerst is Faustin aan de beurt. De verbetering is goed merkbaar. Hij kan met zijn geopereerde oog op enkele meters afstand verschillende vormen onderscheiden - vóór de ingreep zag hij enkel je vinger als je die vlak tegen zijn oog hield. Een geslaagde operatie dus, en de jongen zal de komende dagen steeds beter gaan zien, voorspelt de dokter. Over een dag of twee kan hij wellicht naar huis, nadat alle risico op inflammatie geweken is.Bij Athuman gaat de oogtest veel moeizamer. We merken duidelijk dat hij niet goed ziet uit zijn geopereerde oog. Dokter Heiko Philippin, de chirurg die de jongen gisteren opereerde, had ons al gewaarschuwd. Het cataract van Athuman was het gevolg van een trauma - hij kreeg een steentje in het oog - en er is tijdens de ingreep achterliggende schade vastgesteld aan het hoornvlies. Dat is wellicht losgekomen, en het zal misschien een tweede operatie vergen om het zicht toch te verbeteren. De komende dagen wordt hij nauwgezet opgevolgd, en zal het medische team beslissen wat er verder moet gebeuren. We nemen enigszins bedrukt afscheid van de jongens en hun mama's.Tijd nu om naar de Mwereni school te rijden, waar de directeur ons opnieuw hartelijk verwelkomt. We krijgen er een rondleiding door de klassen en het internaat voor blinde en slechtziende kinderen. Dit is een modelschool voor geïntegreerd onderwijs: de blinde en slechtziende kinderen zitten er samen met valide leeftijdsgenootjes in de klas. Die formule helpt de kinderen te beseffen dat ze niet 'anders' zijn en er speelt een lovenswaardige interactie tussen de leerlingen onderling. De school is goed uitgerust om in te spelen op de specifieke noden van blinde en slechtziende kinderen, en de leraars zijn er speciaal opgeleid om met hen om te gaan. Er is zelfs een blinde leerkracht aan het werk, en ook een albino collega.Van hieruit trekken we naar de lokale Magereza basisschool, waar 'itinerant teacher' Dunstan regelmatig langskomt om de slechtziende Elisabeth op te volgen. Het tienjarige meisje lijdt aan fotofobie, maar kan dankzij een aangepaste bril de normale lessen volgen, op voorwaarde wel dat ze vooraan in de klas zit. Ook hier valt de solidariteit en behulpzaamheid van haar medeleerlingen op. Mooi om zien.Wat ik de voorbije vier dagen gezien en meegemaakt heb, doet me beseffen hoe belangrijk het werk is van een ngo zoals Licht voor de Wereld. Wat voor ons voor de hand ligt - je kind laten behandelen voor een banale oogaandoening - is hier voor de meeste mensen onhaalbaar. Nochtans kost zo'n operatie amper 40 euro voor een volwassene en 135 voor een kind - een peulschil eigenlijk. Maar wel een wereld van verschil voor de patiënten in kwestie.Wil u meer weten over Licht voor de Wereld? www.lightfortheworld.be