Artsenkrant reist deze week met de ngo Licht voor de Wereld naar Tanzania, waar de organisatie steun verleent aan de oogafdeling van het Kilimanjaro Christian Medical Centre (KCMC) in Moshi, een derdelijnsziekenhuis dat gespecialiseerde oogzorg verstrekt aan de hele noordoostelijke regio van Tanzania. Dag 2: met de KCMC-bus naar Korogwe, waar we vier kinderen oppikken die voor een oogoperatie naar het KCMC-ziekenhuis moeten.
Zoals afgesproken staat ons groepje om 6u vertrekkensklaar in de lobby van het hotel. Maar wat we vreesden, wordt werkelijkheid: we starten de dag met... wachten op de bus. Gelukkig krijgen we in afwachting een mooie beloning. Voor het eerst zien we de besneeuwde top van de Kilimanjaro door de wolken heen priemen. Dat prachtige schouwspel achtervolgt ons trouwens nog een heel stuk van de reis.
Na een tocht van bijna 4u komen we in Korogwe aan, waar we naar het huis van Athuman rijden. De achtjarige jongen zit ons samen met zijn ouders en twee broers op te wachten. Sinds mei van dit jaar is hij blind aan zijn rechteroog, na een spelletje waarbij hij een steentje in het oog kreeg. Een toestand die een gespecialiseerde ingreep vergt in het KCMC. Samen met zijn mama stapt hij ietwat onwennig onze bus op en dan rijden we verder de stad in, naar het gezin van de zesjarige Faustin.
Die kreeg twee jaar geleden last van zijn linkeroog, het leek wel of er voortdurend zand in zat, vertelt zijn moeder. In eerste instantie probeerde ze de pijn te verlichten met oogspoelingen, maar aangezien dat niet hielp, ging ze met haar zoon op raadpleging in het districtsziekenhuis. Daar kreeg ze te horen dat hij voor een ingreep naar het KCMC moest, en dat dat een pak geld zou kosten. Geld dat het gezin niet heeft, en daarom wordt er via de school een beroep gedaan op Licht voor de Wereld. De ingreep, die de jongen wellicht zijn zicht zal terugschenken, kost de familie zo niets. Ook Faustin en zijn mama vervoegen ons gezelschap in de bus.
Wacht ons nu nog een uurtje rijden naar een afgelegen dorpje waar we het derde patiëntje gaan ophalen: een vijf maanden oud meisje bij wie cataract is vastgesteld in het lokale ziekenhuis. Maar hier draaien de plannen anders uit. Henry, de oftalmologisch verpleegkundige van KCMC die ons begeleidt, diagnosticeert geen cataract, maar een hoornvliesaandoening waar jammer genoeg niets aan te verhelpen is. De baby en haar mama reizen dus niet met ons mee, het heeft geen zin om hen die lange rit naar het ziekenhuis te laten maken.
Later op de avond vertelt Lien, de communicatieverantwoordelijke van Licht voor de Wereld, dat het lot van de baby door die diagnose zo goed als bezegeld is. De kans is namelijk heel groot dat het kindje haar tweede levensjaar niet haalt en zal sterven dor ondervoeding. Haar ouders zullen immers geen prioriteit maken van het voeden van deze baby, van wie nu al vaststaat dat ze door haar handicap nooit zal kunnen bijdragen tot het bestaan van het gezin. Hard om horen...
Op de terugweg stoppen we nog even in de Boma Primary School. Een - zelf slechtziende - mama wacht er op ons om met haar twee zoontjes (eentje is nog een baby) mee te rijden naar Moshi. Ze werden er allebei recent geopereerd en hebben morgen een afspraak voor een controlebezoek.
In de bus raken de drie grotere jongens al snel goede vriendjes. Al slaat de vermoeidheid wel toe, het is een lange dag geweest. En morgen staat hun oogoperatie gepland, die we ook zullen bijwonen.
Intussen is de zon ondergegaan. We hebben nog 200 km voor de boeg. De Kilimanjaro krijgen we vandaag niet meer te zien...
Zoals afgesproken staat ons groepje om 6u vertrekkensklaar in de lobby van het hotel. Maar wat we vreesden, wordt werkelijkheid: we starten de dag met... wachten op de bus. Gelukkig krijgen we in afwachting een mooie beloning. Voor het eerst zien we de besneeuwde top van de Kilimanjaro door de wolken heen priemen. Dat prachtige schouwspel achtervolgt ons trouwens nog een heel stuk van de reis. Na een tocht van bijna 4u komen we in Korogwe aan, waar we naar het huis van Athuman rijden. De achtjarige jongen zit ons samen met zijn ouders en twee broers op te wachten. Sinds mei van dit jaar is hij blind aan zijn rechteroog, na een spelletje waarbij hij een steentje in het oog kreeg. Een toestand die een gespecialiseerde ingreep vergt in het KCMC. Samen met zijn mama stapt hij ietwat onwennig onze bus op en dan rijden we verder de stad in, naar het gezin van de zesjarige Faustin. Die kreeg twee jaar geleden last van zijn linkeroog, het leek wel of er voortdurend zand in zat, vertelt zijn moeder. In eerste instantie probeerde ze de pijn te verlichten met oogspoelingen, maar aangezien dat niet hielp, ging ze met haar zoon op raadpleging in het districtsziekenhuis. Daar kreeg ze te horen dat hij voor een ingreep naar het KCMC moest, en dat dat een pak geld zou kosten. Geld dat het gezin niet heeft, en daarom wordt er via de school een beroep gedaan op Licht voor de Wereld. De ingreep, die de jongen wellicht zijn zicht zal terugschenken, kost de familie zo niets. Ook Faustin en zijn mama vervoegen ons gezelschap in de bus. Wacht ons nu nog een uurtje rijden naar een afgelegen dorpje waar we het derde patiëntje gaan ophalen: een vijf maanden oud meisje bij wie cataract is vastgesteld in het lokale ziekenhuis. Maar hier draaien de plannen anders uit. Henry, de oftalmologisch verpleegkundige van KCMC die ons begeleidt, diagnosticeert geen cataract, maar een hoornvliesaandoening waar jammer genoeg niets aan te verhelpen is. De baby en haar mama reizen dus niet met ons mee, het heeft geen zin om hen die lange rit naar het ziekenhuis te laten maken. Later op de avond vertelt Lien, de communicatieverantwoordelijke van Licht voor de Wereld, dat het lot van de baby door die diagnose zo goed als bezegeld is. De kans is namelijk heel groot dat het kindje haar tweede levensjaar niet haalt en zal sterven dor ondervoeding. Haar ouders zullen immers geen prioriteit maken van het voeden van deze baby, van wie nu al vaststaat dat ze door haar handicap nooit zal kunnen bijdragen tot het bestaan van het gezin. Hard om horen...Op de terugweg stoppen we nog even in de Boma Primary School. Een - zelf slechtziende - mama wacht er op ons om met haar twee zoontjes (eentje is nog een baby) mee te rijden naar Moshi. Ze werden er allebei recent geopereerd en hebben morgen een afspraak voor een controlebezoek. In de bus raken de drie grotere jongens al snel goede vriendjes. Al slaat de vermoeidheid wel toe, het is een lange dag geweest. En morgen staat hun oogoperatie gepland, die we ook zullen bijwonen. Intussen is de zon ondergegaan. We hebben nog 200 km voor de boeg. De Kilimanjaro krijgen we vandaag niet meer te zien...
