Ik zou meer moeten opkomen voor gelijkheid en inclusie. Mij duidelijker moeten afzetten tegen racisme en onrecht. Ik zou kwaad moeten zijn. Razend! Ik begrijp dat mensen dat zeggen maar helaas, ik heb niet zoveel kwaadheid in mij en bovendien, als ik al kwaad ben, leg ik dat gevoel liefst zo snel mogelijk naast mij neer.

De opmerkingen van Eddy Demarez op de Belgian Cats maakten heel wat kritiek los de voorbije weken. Zulke uitspraken zijn not done, zoveel is duidelijk. Er wordt dus verwacht dat je kwaad bent, verontwaardigd en veel meer.

Maar ik ben dat niet. Men zou kunnen opperen dat dat betekent dat ik mij te weinig in anderen hun plaats stel; dat ik een bevoorrechte positie heb en gewoon nog geen discriminatie of ongelijkheid heb ervaren. Niet waar, MAAR...ik moet toegeven, ik ben wel bevoorrecht. Ik kom uit een goed gezin, heb mogen studeren, heb eigen keuzes mogen maken en werd daarin steeds gesteund. Elk huisje draagt zijn kruisje maar inderdaad, voor sommigen is het kruis groter dan voor anderen.

Dus ja, ondanks dat ik niet altijd voor de kant-en-klare paden heb gekozen en niet voor elke keuze een applausje heb ontvangen, heb ik nooit grote, mensonterende zaken meegemaakt. Ik heb mij nooit extreem benadeeld gevoeld omwille van mezelf.

Er wordt dus verwacht dat je kwaad bent, verontwaardigd enz. Maar ik ben dat niet

Een tweede geluk is de aanwezigheid van voorbeeldfiguren. Ik ken vrouwen die zich niet verontschuldigen voor wat ze doen. Die gewoon hun ding doen, dat graag doen en daar in durven uitblinken. Die zowel humoristisch en uitbundig, als professioneel en ingetogen kunnen zijn, afhankelijk van waar de omstandigheden om vragen. Die zowel carrièrevrouw als moeder zijn en daar geen geheim van maken. Die soms tranen laten maar er de volgende dag wel weer staan. Die niet perfect zijn maar dat zelf ook nooit zullen beweren. Die hypocrisie van zich afgeworpen hebben en gewoon rechtuit, sterk en leerzaam zijn. Kortom, vrouwen die ik bewonder en immens respecteer.

Ik heb mezelf dus nooit in vraag gesteld omwille van mijn sekse, leeftijd, afkomst, geaardheid of enige andere ongekozen eigenschap. Als ik iets niet haalde, was het omdat ik niet hard genoeg gewerkt had. Of omdat mijn persoonlijkheid niet paste bij wat de andere persoon zocht of had verwacht. Nooit heb ik gedacht dat dat door seksisme of exclusie kwam. Misschien is dat naïef maar het is zo.

Ik heb mezelf dus nooit in vraag gesteld omwille van mijn sekse, leeftijd, afkomst, geaardheid of enige andere ongekozen eigenschap. Als ik iets niet haalde, was het omdat ik niet hard genoeg gewerkt had

Wel heb ik vaak aan mezelf getwijfeld en durf ik dat - toegegeven - nog regelmatig doen. Heb ik het goed gedaan? Ben ik wel goed genoeg? Vragen die niet voortkomen uit discriminatie, wel uit onzekerheid. Uit doorgedreven perfectionisme en een veel te grote pleasedrang. Uit pure kinderlijke angst.

Er zullen altijd types als Eddy Demarez zijn met kortzichtige meningen en aangebrande commentaren waar niemand een boodschap aan heeft maar nee, ik ga mij daar niet overmatig druk in maken. Liever maak ik mij druk om mezelf; probeer ik net éxtra mezelf te blijven en mensen rondom mij te stimuleren dat ook te doen. Wil je iets, dan moet je er hard voor werken. Soms misschien te hard maar evengoed kunnen meevallers je te beurt vallen.

Breek jezelf niet af. Laat de druk om aan verwachtingen van anderen te voldoen gewoon even varen. Kies zelf de manier waarop je wil leven en omring je met de mensen die wél oog hebben voor wie je bent. Leef het leven zoals jij vindt dat het geleefd moet worden. Dat is al moeilijk genoeg en wie weet, anderen kunnen er misschien iets van leren. Zo niet, was je toch maar lekker jezelf.

Ik zou meer moeten opkomen voor gelijkheid en inclusie. Mij duidelijker moeten afzetten tegen racisme en onrecht. Ik zou kwaad moeten zijn. Razend! Ik begrijp dat mensen dat zeggen maar helaas, ik heb niet zoveel kwaadheid in mij en bovendien, als ik al kwaad ben, leg ik dat gevoel liefst zo snel mogelijk naast mij neer. De opmerkingen van Eddy Demarez op de Belgian Cats maakten heel wat kritiek los de voorbije weken. Zulke uitspraken zijn not done, zoveel is duidelijk. Er wordt dus verwacht dat je kwaad bent, verontwaardigd en veel meer. Maar ik ben dat niet. Men zou kunnen opperen dat dat betekent dat ik mij te weinig in anderen hun plaats stel; dat ik een bevoorrechte positie heb en gewoon nog geen discriminatie of ongelijkheid heb ervaren. Niet waar, MAAR...ik moet toegeven, ik ben wel bevoorrecht. Ik kom uit een goed gezin, heb mogen studeren, heb eigen keuzes mogen maken en werd daarin steeds gesteund. Elk huisje draagt zijn kruisje maar inderdaad, voor sommigen is het kruis groter dan voor anderen. Dus ja, ondanks dat ik niet altijd voor de kant-en-klare paden heb gekozen en niet voor elke keuze een applausje heb ontvangen, heb ik nooit grote, mensonterende zaken meegemaakt. Ik heb mij nooit extreem benadeeld gevoeld omwille van mezelf. Een tweede geluk is de aanwezigheid van voorbeeldfiguren. Ik ken vrouwen die zich niet verontschuldigen voor wat ze doen. Die gewoon hun ding doen, dat graag doen en daar in durven uitblinken. Die zowel humoristisch en uitbundig, als professioneel en ingetogen kunnen zijn, afhankelijk van waar de omstandigheden om vragen. Die zowel carrièrevrouw als moeder zijn en daar geen geheim van maken. Die soms tranen laten maar er de volgende dag wel weer staan. Die niet perfect zijn maar dat zelf ook nooit zullen beweren. Die hypocrisie van zich afgeworpen hebben en gewoon rechtuit, sterk en leerzaam zijn. Kortom, vrouwen die ik bewonder en immens respecteer. Ik heb mezelf dus nooit in vraag gesteld omwille van mijn sekse, leeftijd, afkomst, geaardheid of enige andere ongekozen eigenschap. Als ik iets niet haalde, was het omdat ik niet hard genoeg gewerkt had. Of omdat mijn persoonlijkheid niet paste bij wat de andere persoon zocht of had verwacht. Nooit heb ik gedacht dat dat door seksisme of exclusie kwam. Misschien is dat naïef maar het is zo. Wel heb ik vaak aan mezelf getwijfeld en durf ik dat - toegegeven - nog regelmatig doen. Heb ik het goed gedaan? Ben ik wel goed genoeg? Vragen die niet voortkomen uit discriminatie, wel uit onzekerheid. Uit doorgedreven perfectionisme en een veel te grote pleasedrang. Uit pure kinderlijke angst. Er zullen altijd types als Eddy Demarez zijn met kortzichtige meningen en aangebrande commentaren waar niemand een boodschap aan heeft maar nee, ik ga mij daar niet overmatig druk in maken. Liever maak ik mij druk om mezelf; probeer ik net éxtra mezelf te blijven en mensen rondom mij te stimuleren dat ook te doen. Wil je iets, dan moet je er hard voor werken. Soms misschien te hard maar evengoed kunnen meevallers je te beurt vallen. Breek jezelf niet af. Laat de druk om aan verwachtingen van anderen te voldoen gewoon even varen. Kies zelf de manier waarop je wil leven en omring je met de mensen die wél oog hebben voor wie je bent. Leef het leven zoals jij vindt dat het geleefd moet worden. Dat is al moeilijk genoeg en wie weet, anderen kunnen er misschien iets van leren. Zo niet, was je toch maar lekker jezelf.