...

Wat twintig jaar geleden begon als een idee van enkelen, is uitgegroeid tot een samenwerking tussen een hele gemeenschap. "De voorbije jaren is er een enorm vertrouwen gegroeid tussen de huisartsen, thuisverpleegkundigen en patiten", legt voorzitter Dr. Paul Cornil uit. "We hebben het sterven uit de taboesfeer gehaald zodat we er nu bewust mee kunnen omgaan in plaats van een hokjesmentaliteit. Familie en vrienden kunnen nu menswaardig afscheid nemen van hun geliefden." Eerstelijn Ispahan legt de nadruk op ondersteuning. Huisartsen die in hun praktijk niet vaak in contact komen met palliatieve patiten, kunnen daarvoor terecht bij de thuiszorgorganisatie. "Maar dat verloopt altijd na akkoord van de behandelende arts, we komen niet zomaar tussen de huisarts en de patit. Het is niet de bedoeling om te concurreren, wel om steun en hulp te bieden. We werken samen om de patit op de best mogelijke manier te helpen." Niet voor niets is in de statuten opgenomen dat de voorzitter een huisarts moet zijn. "We willen niet vanuit de derdelijn de huisarts aansturen, transmuraal werken is zeker niet aan de orde. We ondersteunen de eerstelijn vanuit de eerstelijn, met behulp van thuisverpleegkundigen en vele vrijwilligers."Zo heeft Ispahan vorig jaar 450 mensen begeleid waarvan er 77% thuis gestorven is. "Dat is een heel mooi aantal dat bewijst dat we nodig zijn. Zeker nu met de terugkerende discussies over waardig levenseinde en euthanasie kunnen we ons nut bewijzen en tonen dat we belangrijk zijn", gaat Dr. Cornil verder. Subsidies? Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. "We worden nog altijd overbevraagd, meer verpleging is nodig. Maar we hebben er niet altijd de financie middelen voor. Elk jaar moeten we schooien om rond te komen omdat we geen subsidies meer krijgen voor onze vrijwilligersvergoedingen. Dat kost ons jaarlijks 40.000 euro."Dr. Cornil begrijpt dat er meer nood is aan palliatieve zorg in stedelijke gebieden, maar de Kempen is ook een grote vragende partij. "De vraag om thuis te sterven, komt steeds vaker terug. Maar dat vraagt mankracht, nabijheid en ondersteuning. Zonder een nieuwe financie vorm, wordt dat moeilijk. Het geld moet gaan naar waar het nodig is. In plaats van een zoveelste bloedafname bij een bejaarde palliatieve patit, kan er beter gevesteerd worden in de thuiszorg."Toch ziet Dr. Cornil de toekomst rooskleurig in. Samen met de huisartsenvereniging werken ze een richtlijn uit rond euthanasie en palliatieve sedatie. "Daarnaast blijven we luisteren naar onze huisartsen en thuisverpleegkundigen."