'Ik wil hen een vakantiegevoel geven'

Dokter Hauspy is gynaecoloog in het Gentse Jan Palfijn ziekenhuis. "Via mail kregen we de vraag of we bereid waren Oekraïners op te nemen. Ik ben alleen, heb een huis met drie slaapkamers en twee badkamers. Dat is ruim genoeg om er drie mensen bij te nemen. Het was nodig want dit is verschrikkelijk. Zo is de Tweede Wereldoorlog begonnen. Laat ons hopen op wat gezond verstand. Dat de oorlog stopt bij de grensstreek in het Oosten." Twee dagen nadat hij zich had opgegeven, kon dokter Hauspy de zussen Jana en Masha Boiko en de negenjarige Gosha, het zoontje van Masha, ophalen. Ze kwamen uit Antwerpen waar ze bij een Iraanse familie verbleven. "Daar was het echter te klein behuisd. Bij hun aankomst zagen ze er bleek en echt deerlijk uit. Het jongetje had enkel een zakje met een tennisracket mee. Maar gelukkig overstelpten vrienden en kennissen ons met kledij." De familie Boiko is afkomstig van Dnipro (Dnjepropetrovsk), gelegen aan de Dnjepr. Met circa één miljoen inwoners is het de derde grootste stad van Oekraïne. Frank Hauspy: "Hun voertaal is Russisch al zijn ze uiteraard ook vlot in Oekraïens. Tot nu toe bleef Dnipro relatief gespaard van het oorlogsgeweld. Jana is verpleegster met kennis van chiropraxie, Masha is kleuterjuf en werkte met mensen met een handicap. De vader van Gosha is nog in Dnipro. Hij is tennisleraar. Gosha heeft een 17-jarige broer, Stefaan, die bij het uitbreken van de oorlog op tenniskamp was in Polen. Daar verblijft hij nu nog. Het is een tennisfamilie. Stefaan zou wereldtop zijn bij de junioren en Gosha traint sinds zijn drie jaar drie uur per dag met zijn papa. Hij kan ongelooflijk goed tennissen en wint hier regelmatig tegen 13-jarigen. We hebben hem bij de tennisclub van Deinze aangesloten. Hij gaat interclub meespelen bij de 11-jarigen, een goede manier om in te burgeren." Gosha gaat naar school in Bachten-Maria-Leerne. "Hij heeft al veel vriendjes", zegt Frank Hauspy. "De durf om Nederlands te spreken ontbreekt nog, maar hij begrijpt veel. En in wiskunde is hij zeer goed." Gosha is de enige buitenlander in zijn klas. Een leerkracht brengt hem regelmatig Nederlands bij. "Zijn leerkracht en de directrice zijn enorm geëngageerd. Hij wordt goed opgevangen", getuigt dokter Hauspy. Frank Hauspy probeert de familie zoveel mogelijk te betrekken bij zijn dagelijkse leven. "Je kan hen moeilijk altijd in huis laten zitten. Ik engageer me, ze gaan mee als ze daar zin in hebben. Zo ben ik een fervente golfer. Binnenkort start de competitie en ter voorbereiding oefen ik bij de kinesist. Jana heeft een uur lang ook alle oefeningen meegedaan en vervolgens gingen we op bezoek bij mijn 93-jarige moeder." Dokter Hauspy neemt zijn Oekraïense gasten mee naar golfwedstrijden. "Zijn ze het beu dan drinken ze een koffietje op een terras. Ik wil hen een vakantiegevoel geven, dat ze hier welkom zijn." En op zaterdag gebeuren de week- inkopen. "Ze wilden iets terugdoen. Daarom maken ze 's morgens het ontbijt klaar en koken ze voor mij, hoewel ik dat wel zelf kan. Hun keuken is caloriearm: vlees met groenten en weinig of geen aardappelen. Frietjes snijden ze met de hand en ze doen overal peter- selie op. In het begin wilden ze de vaatwasmachine niet gebruiken maar ondertussen doen ze dat wel." Het kan moeilijk anders of de oorlog liet sporen na. "Ze hebben een en ander meegemaakt", getuigt dokter Hauspy. "In het begin waren ze zeer angstig. Waar ze gingen terechtkomen, wisten ze natuurlijk niet. En telkens er hier een F16 overvliegt, worden ze lijkbleek. 'What's happening? What's happening?' Dat zegt genoeg. Dat is een trauma. Ik schrok er zelf van hoe angstig ze wel waren." Daarom ook laat Frank Hauspy het gezin rustig bekomen. "Ik stel niet te veel vragen. Ze volgen het nieuws over hun land ook niet via de media. Vermoedelijk willen ze het liever niet zien en stoten ze het wat af. Toen Jana toevallig naar het televisiejournaal keek, begon ze te wenen. Telefoneren met familie en vrienden in Oekraïne doen ze wel enorm veel." Uiteraard verloopt de communicatie niet altijd even vlot. De twee zussen begrijpen Engels en Masha spreekt het ook een beetje. Ze leerden het zichzelf aan door naar muziek te luisteren en films te bekijken. Frank Hauspy: "Jana houdt een schriftje met Nederlandse woorden bij. En we gebruiken een app Russisch-Nederlands. Zo hebben we eens een hele avond geconverseerd zonder een woord te zeggen (lacht). Ik leer wat Russisch, zij wat Nederlands. De dagen, maanden en uren kennen ze al in het Nederlands." Hij maakt zich sterk dat de zussen zich na drie à vier maanden uit de slag trekken in het Nederlands. "Vlakbij ligt het MPI Heilig Hart voor personen met verstandelijke beperkingen, vooral kinderen. Als hun papieren in orde zijn, kunnen ze daar eventueel gaan werken en zelfstandig wonen. Dat hoeft niet noodzakelijk, natuurlijk. Ze storen niet en ze mogen zolang blijven als ze willen. We bekijken het dag per dag, maand per maand. Want ooit willen ze natuurlijk wel terug naar Oekraïne."