In een wereld waarin pandemieën afstandelijkheid en isolatie opleggen en mensen vermoord worden omwille van hun geaardheid wil ik graag blijven geloven.
Ik geloof namelijk in heel wat.
Ik geloof in schoonheid. In hoe die in kleine dingen verborgen kan zitten. In kleine hoekskes en kantjes. En in mensen. Mensen kunnen schoon zijn (als ze willen).
Ik geloof in identiteit en eigenheid. In hoe het belangrijk is om uzelf te kunnen zijn. Om uzelf te kunnen vormen en niet gereduceerd te worden tot wat mensen verwachten. Tot "de man of vrouw die...". Om uzelf niet te moeten presenteren maar simpelweg te kunnen zijn wie ge zijt. Omdat ge dat beter kunt dan wie dan ook (uzelf zijn) en dat ronduit fantastisch is.
Ik wil ook geloven dat er altijd mensen zullen zijn die dat zien. Mensen die uw leven binnensijpelen en het rijker maken want ik geloof in de kracht van contact. Van samen zijn. Van vertrouwen en nabijheid. Van samen dansen en muziek maken. Samen praten, mijmeren, gedachten uitwisselen en verhalen schrijven. Op papier of nog beter, in het echt. Van simpelweg luisteren naar elkaar. Fascinatie tonen voor de ander. Verschillen zien en toch accepteren. Verbinding voelen. Zonder beklemming. Zonder ademtekort. Zonder hokjes. Kortweg, lief zijn voor elkaar. Ja, misschien moeten we allemaal gewoon wat liever zijn voor elkaar. En voor onszelf, dat soms ook.
Ik geloof in liefde. In hoe die verwarmend en knus kan zijn en ge haar moet koesteren. Hoe ge ze bij momenten moet kunnen laten overlopen en u daar nooit voor zou moeten schamen. Ge ze gewoon moet laten zijn. Soms klein, soms groot. Soms logisch en soms totaal onbegrijpelijk.
Ik geloof in dat buikgevoel dat soms de kop opsteekt en in hoe ge dat moet volgen. In passie die u in de fik kan zetten en vooruit drijven. In energie en enthousiasme die u kunnen prikkelen en inspireren. In dankbaarheid en verwondering voor het onbekende maar evengoed voor het gekende. In de verademing van lichte chaos. In hoe minderheden meerderheden kunnen worden, abnormaal normaal kan worden en de norm al lang de norm niet meer is.
Ik geloof in verandering. Dat het mogelijk is. Ook als dat op het eerste zicht niet zo lijkt. En dat ook wijzelf kunnen veranderen. Als we dat willen en onze angst loslaten. Angst voor het onbekende, voor opinies, schijnbare normen en status. Ik geloof in kansen. Hoe ge ze kunt krijgen uit onverwachte hoek als ge uw ogen open houdt maar dat ge ze evengoed soms gewoon zelf moet maken. Want ja, geduld is een schone deugd maar ge moogt ook best wat ongeduldig zijn, zo nu en dan...
Ik geloof in humor. In hoe ge lichtjes gek moet kunnen zijn. Want lachen is belangrijk in 't leven. En leven des te meer. Zonder mate. Omdat ge geen herkansingen krijgt en ge er dus best gulzig in moogt zijn. Dat ge daardoor soms fouten zult maken, is oké. Ik geloof dat ge spijt moogt hebben maar er niet moogt in verdrinken want dat ge een goed mens zijt en een goed leven verdient. Ook als ge het af en toe eens verklooit.
Ik geloof in u en ja, soms ook wel in mij.
Ik geloof en ik wil blijven geloven. En misschien maakt mij dat kwetsbaar. Misschien maakt mij dat goedgelovig en klein. Maar misschien hoeft dat ook geen slechte zaak te zijn. Misschien wil ik wel groot zijn in iets klein. Misschien wil ik wel groot zijn in simpelweg gelukkig zijn.
In een wereld waarin pandemieën afstandelijkheid en isolatie opleggen en mensen vermoord worden omwille van hun geaardheid wil ik graag blijven geloven. Ik geloof namelijk in heel wat. Ik geloof in schoonheid. In hoe die in kleine dingen verborgen kan zitten. In kleine hoekskes en kantjes. En in mensen. Mensen kunnen schoon zijn (als ze willen). Ik geloof in identiteit en eigenheid. In hoe het belangrijk is om uzelf te kunnen zijn. Om uzelf te kunnen vormen en niet gereduceerd te worden tot wat mensen verwachten. Tot "de man of vrouw die...". Om uzelf niet te moeten presenteren maar simpelweg te kunnen zijn wie ge zijt. Omdat ge dat beter kunt dan wie dan ook (uzelf zijn) en dat ronduit fantastisch is. Ik wil ook geloven dat er altijd mensen zullen zijn die dat zien. Mensen die uw leven binnensijpelen en het rijker maken want ik geloof in de kracht van contact. Van samen zijn. Van vertrouwen en nabijheid. Van samen dansen en muziek maken. Samen praten, mijmeren, gedachten uitwisselen en verhalen schrijven. Op papier of nog beter, in het echt. Van simpelweg luisteren naar elkaar. Fascinatie tonen voor de ander. Verschillen zien en toch accepteren. Verbinding voelen. Zonder beklemming. Zonder ademtekort. Zonder hokjes. Kortweg, lief zijn voor elkaar. Ja, misschien moeten we allemaal gewoon wat liever zijn voor elkaar. En voor onszelf, dat soms ook. Ik geloof in liefde. In hoe die verwarmend en knus kan zijn en ge haar moet koesteren. Hoe ge ze bij momenten moet kunnen laten overlopen en u daar nooit voor zou moeten schamen. Ge ze gewoon moet laten zijn. Soms klein, soms groot. Soms logisch en soms totaal onbegrijpelijk. Ik geloof in dat buikgevoel dat soms de kop opsteekt en in hoe ge dat moet volgen. In passie die u in de fik kan zetten en vooruit drijven. In energie en enthousiasme die u kunnen prikkelen en inspireren. In dankbaarheid en verwondering voor het onbekende maar evengoed voor het gekende. In de verademing van lichte chaos. In hoe minderheden meerderheden kunnen worden, abnormaal normaal kan worden en de norm al lang de norm niet meer is. Ik geloof in verandering. Dat het mogelijk is. Ook als dat op het eerste zicht niet zo lijkt. En dat ook wijzelf kunnen veranderen. Als we dat willen en onze angst loslaten. Angst voor het onbekende, voor opinies, schijnbare normen en status. Ik geloof in kansen. Hoe ge ze kunt krijgen uit onverwachte hoek als ge uw ogen open houdt maar dat ge ze evengoed soms gewoon zelf moet maken. Want ja, geduld is een schone deugd maar ge moogt ook best wat ongeduldig zijn, zo nu en dan... Ik geloof in humor. In hoe ge lichtjes gek moet kunnen zijn. Want lachen is belangrijk in 't leven. En leven des te meer. Zonder mate. Omdat ge geen herkansingen krijgt en ge er dus best gulzig in moogt zijn. Dat ge daardoor soms fouten zult maken, is oké. Ik geloof dat ge spijt moogt hebben maar er niet moogt in verdrinken want dat ge een goed mens zijt en een goed leven verdient. Ook als ge het af en toe eens verklooit. Ik geloof in u en ja, soms ook wel in mij. Ik geloof en ik wil blijven geloven. En misschien maakt mij dat kwetsbaar. Misschien maakt mij dat goedgelovig en klein. Maar misschien hoeft dat ook geen slechte zaak te zijn. Misschien wil ik wel groot zijn in iets klein. Misschien wil ik wel groot zijn in simpelweg gelukkig zijn.
