"Niet denken, is het beste wat mij kan overkomen." Deze zin van Stef Bos liet mij opkijken uit m'n boek en maakte dat ik mijn aandacht op het televisiescherm richtte. Waw, daar sloeg hij nu eens de nagel op de kop!

Ik ben een rationele ziel. Ik werd rationeel opgevoed en legde me toe op een van de meest rationele studies die er is, de geneeskunde. Ook al probeer ik m'n zoontje er nu van te overtuigen dat brains "hot" zijn en dat lezen de mooiste deugd is die er bestaat (hij is zes maanden oud, scheurt elk boek dat in zijn mollige handjes terecht komt aan flarden en verstaat geen jota van wat ik verkondig maar lacht alvast uit goede wil), heb ik mijn rationele ziel de voorbije jaren ook al meermaals vervloekt. Want emoties spelen een belangrijke rol in ons leven. Ze laten zich niet wegduwen. Ze zijn onvoorspelbaar en eisen sowieso hun plaats op. Willen of niet, je moet ermee leren omgaan en nee, daar bestaat geen deftige handleiding voor. Vreselijk, toch?!

Mensen zijn sociale wezens en het is daar, in die sociale interactie, dat we net kwetsbaar zijn. Zo ben ikzelf nooit iemand geweest die wou opvallen en nog steeds is "populair zijn" het laatste waar ik naar verlang, maar toch ben ik afhankelijk van wat anderen denken. Ook al zou ik het soms liever anders hebben, als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik nood heb aan de goedkeuring van mijn omgeving.

Een kleine reminder om gewoon eens te beginnen kijken naar wat goed is voor jezelf

Emoties van blijdschap en geluk zijn gemakkelijk te vatten maar gevoelens van schaamte, schuldgevoel, angst,... zijn heel wat lastiger. "Mag ik er zijn?", "Ben ik genoeg?", "Doe ik genoeg mijn best?", "Maak ik wel een verschil?" zijn vragen die in relatie tot anderen naar boven komen drijven, die we vaak rationeel proberen te vatten maar die gevoelsmatig blijven knagen. We willen erkenning dat we goed bezig zijn en we willen geen buitenbeentje zijn. Een beetje eigenzinnigheid is leuk maar het mag niet "te" zijn.

Onze persoonlijkheid, ons innerlijk én ons uiterlijk, worden bepaald door een samenspel van genetische, psychologische en sociale factoren en toch worden we er vaak op afgerekend. Het idee dat je het allemaal zelf in de hand hebt, heerst nog steeds enorm. We leven in een maakbare maatschappij. "JIJ KAN ALLES!" Super, maar ook bijzonder vermoeiend...

Daarom deze kleine reminder om gewoon eens te beginnen kijken naar wat goed is voor jezelf. Het gaat echt om een levensstijl. Doe geen dingen die je diep ongelukkig maken. Respecteer jezelf en je lichaam. Geef jezelf ademruimte. Dwing jezelf, noch mentaal, noch fysiek, om dagelijks dingen te doen die niet goed aanvoelen.

Ieder mens heeft een eigen honger te stillen. Letterlijk maar ook figuurlijk. Misschien heb jij wel een ongestilde honger naar muziek, menselijk contact, werk, kunst,... Honger jezelf dan niet uit! Wees een veelvraat in het leven! Geniet nooit met mate en neem je tijd. Pas wanneer je je tijd neemt, weet je wanneer je genoeg hebt. Op elk vlak.

"Niet denken, is het beste wat mij kan overkomen." Deze zin van Stef Bos liet mij opkijken uit m'n boek en maakte dat ik mijn aandacht op het televisiescherm richtte. Waw, daar sloeg hij nu eens de nagel op de kop! Ik ben een rationele ziel. Ik werd rationeel opgevoed en legde me toe op een van de meest rationele studies die er is, de geneeskunde. Ook al probeer ik m'n zoontje er nu van te overtuigen dat brains "hot" zijn en dat lezen de mooiste deugd is die er bestaat (hij is zes maanden oud, scheurt elk boek dat in zijn mollige handjes terecht komt aan flarden en verstaat geen jota van wat ik verkondig maar lacht alvast uit goede wil), heb ik mijn rationele ziel de voorbije jaren ook al meermaals vervloekt. Want emoties spelen een belangrijke rol in ons leven. Ze laten zich niet wegduwen. Ze zijn onvoorspelbaar en eisen sowieso hun plaats op. Willen of niet, je moet ermee leren omgaan en nee, daar bestaat geen deftige handleiding voor. Vreselijk, toch?! Mensen zijn sociale wezens en het is daar, in die sociale interactie, dat we net kwetsbaar zijn. Zo ben ikzelf nooit iemand geweest die wou opvallen en nog steeds is "populair zijn" het laatste waar ik naar verlang, maar toch ben ik afhankelijk van wat anderen denken. Ook al zou ik het soms liever anders hebben, als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik nood heb aan de goedkeuring van mijn omgeving. Emoties van blijdschap en geluk zijn gemakkelijk te vatten maar gevoelens van schaamte, schuldgevoel, angst,... zijn heel wat lastiger. "Mag ik er zijn?", "Ben ik genoeg?", "Doe ik genoeg mijn best?", "Maak ik wel een verschil?" zijn vragen die in relatie tot anderen naar boven komen drijven, die we vaak rationeel proberen te vatten maar die gevoelsmatig blijven knagen. We willen erkenning dat we goed bezig zijn en we willen geen buitenbeentje zijn. Een beetje eigenzinnigheid is leuk maar het mag niet "te" zijn. Onze persoonlijkheid, ons innerlijk én ons uiterlijk, worden bepaald door een samenspel van genetische, psychologische en sociale factoren en toch worden we er vaak op afgerekend. Het idee dat je het allemaal zelf in de hand hebt, heerst nog steeds enorm. We leven in een maakbare maatschappij. "JIJ KAN ALLES!" Super, maar ook bijzonder vermoeiend... Daarom deze kleine reminder om gewoon eens te beginnen kijken naar wat goed is voor jezelf. Het gaat echt om een levensstijl. Doe geen dingen die je diep ongelukkig maken. Respecteer jezelf en je lichaam. Geef jezelf ademruimte. Dwing jezelf, noch mentaal, noch fysiek, om dagelijks dingen te doen die niet goed aanvoelen.Ieder mens heeft een eigen honger te stillen. Letterlijk maar ook figuurlijk. Misschien heb jij wel een ongestilde honger naar muziek, menselijk contact, werk, kunst,... Honger jezelf dan niet uit! Wees een veelvraat in het leven! Geniet nooit met mate en neem je tijd. Pas wanneer je je tijd neemt, weet je wanneer je genoeg hebt. Op elk vlak.