Op een bepaald moment kom je op die leeftijd dat je beseft dat je misschien net voorbij de helft bent. Tijd voor mijn eerste midlife crisis dus. Ik dacht even na over wat ik precies in het kader van deze midlife crisis wou doen. Ik gaf mijn vrouw drie keuzemogelijkheden: "Kijk, ofwel wordt het een permanent, ofwel een moto ofwel een minnares." Dat laatste was al snel van de tafel. Twijfels over de moto en de permanent waren er eigenlijk ook niet. Geen van beide was een valabele optie voor mezelf. Daar sta je dan, als midden-veertiger, zoekend naar een midlife crisis om dan te beseffen dat er eigenlijk geen is. Volgens mij heb ik daar ook geen tijd voor, voor zo'n crisis.

Een andere conclusie die ik kon trekken was dat moto's en minnaressen en eigenlijk - bij uitbreiding - ook een permanent geld kosten in onderhoud. Dus midlife crisissen zijn voor zij die het zich kunnen permitteren. Maar wat als dat niet zo zou zijn, wat als we nog niet halverwege waren? Wat als een midlifecrisis eigenlijk een een derde of een quarterlife crisis zou zijn?

Als we er even wat cijfers op naslaan komen we tot de conclusie dat we trager ouder worden. Wat vreemd is, want dat is nog nooit eerder in de geschiedenis gebeurd. Destijds wist je bij je geboorte al relatief snel hoe oud je precies ging worden. In de Middeleeuwen mocht je al blij zijn als je de 40 haalde. Vandaag halen we met z'n allen vlot de 80. En de levensverwachting groeit nog sneller. Zowel door socio-economische factoren alsook door de verandering van de wetenschap en de gezondheidszorg.

Het lijkt wel de soldenperiode op vlak van levensjaren

Misschien komen we wel ooit tot het punt dat we per jaar dat we langer leven, er meer dan één jaar levensverwachting bij krijgen. En in plaats van tijd te verliezen zijn we eigenlijk tijd aan het winnen. Per jaar dat je ouder wordt, krijg je er nog één extra bovenop. Het lijkt wel de soldenperiode op vlak van levensjaren.

En dan rijst natuurlijk de vraag: wat als... Wat als we met z'n allen 100 worden of meer? Vandaag werken we tot begin de 60 en dan gaan we met pensioen. We hebben dan 40 jaar gewerkt. Daarvoor 20 jaar gestudeerd, allemaal op kosten van de staat. Om vervolgens nog eens 40 jaar met pensioen te gaan. Dat kunnen we als maatschappij niet dragen. Iemand die dat wel beweert, moet dringend eens een basiscursus economie volgen of zelfs elementair boekhouden. Het is maar een idee, maar misschien voer voor een volgende discussie. Zo ergens tussen pot en pint, terwijl we ons beklag doen over hoe oud we wel niet worden en dat het toch iets is, met de jeugd van tegenwoordig enzoverder, enzovoorts.

Amai, ik word nu echt wel een oude knar.

Op een bepaald moment kom je op die leeftijd dat je beseft dat je misschien net voorbij de helft bent. Tijd voor mijn eerste midlife crisis dus. Ik dacht even na over wat ik precies in het kader van deze midlife crisis wou doen. Ik gaf mijn vrouw drie keuzemogelijkheden: "Kijk, ofwel wordt het een permanent, ofwel een moto ofwel een minnares." Dat laatste was al snel van de tafel. Twijfels over de moto en de permanent waren er eigenlijk ook niet. Geen van beide was een valabele optie voor mezelf. Daar sta je dan, als midden-veertiger, zoekend naar een midlife crisis om dan te beseffen dat er eigenlijk geen is. Volgens mij heb ik daar ook geen tijd voor, voor zo'n crisis. Een andere conclusie die ik kon trekken was dat moto's en minnaressen en eigenlijk - bij uitbreiding - ook een permanent geld kosten in onderhoud. Dus midlife crisissen zijn voor zij die het zich kunnen permitteren. Maar wat als dat niet zo zou zijn, wat als we nog niet halverwege waren? Wat als een midlifecrisis eigenlijk een een derde of een quarterlife crisis zou zijn?Als we er even wat cijfers op naslaan komen we tot de conclusie dat we trager ouder worden. Wat vreemd is, want dat is nog nooit eerder in de geschiedenis gebeurd. Destijds wist je bij je geboorte al relatief snel hoe oud je precies ging worden. In de Middeleeuwen mocht je al blij zijn als je de 40 haalde. Vandaag halen we met z'n allen vlot de 80. En de levensverwachting groeit nog sneller. Zowel door socio-economische factoren alsook door de verandering van de wetenschap en de gezondheidszorg. Misschien komen we wel ooit tot het punt dat we per jaar dat we langer leven, er meer dan één jaar levensverwachting bij krijgen. En in plaats van tijd te verliezen zijn we eigenlijk tijd aan het winnen. Per jaar dat je ouder wordt, krijg je er nog één extra bovenop. Het lijkt wel de soldenperiode op vlak van levensjaren.En dan rijst natuurlijk de vraag: wat als... Wat als we met z'n allen 100 worden of meer? Vandaag werken we tot begin de 60 en dan gaan we met pensioen. We hebben dan 40 jaar gewerkt. Daarvoor 20 jaar gestudeerd, allemaal op kosten van de staat. Om vervolgens nog eens 40 jaar met pensioen te gaan. Dat kunnen we als maatschappij niet dragen. Iemand die dat wel beweert, moet dringend eens een basiscursus economie volgen of zelfs elementair boekhouden. Het is maar een idee, maar misschien voer voor een volgende discussie. Zo ergens tussen pot en pint, terwijl we ons beklag doen over hoe oud we wel niet worden en dat het toch iets is, met de jeugd van tegenwoordig enzoverder, enzovoorts. Amai, ik word nu echt wel een oude knar.