'Als je rookt, ongezond eet en te weinig beweegt, is het je eigen fout als je ziek wordt' wordt er vaak gedacht en steeds meer luidop gezegd. In één adem wordt dan gezegd dat de terugbetaling in de ziekteverzekering ook maar ingeperkt moet worden. Als je kiest voor een ongezond leven, betaal je er toch zelf voor, of niet? Hoe ver gaat onze solidariteit en met wie willen we nog solidair zijn
Vraag is of mensen echt een keuze maken. Want hoe vermijdbaar zijn die vermijdbare risico's? En zijn die vermijdbare risico's ook niet gekleurd door onze eigen waarden?
Neem nu het lezerspubliek van Artsenkrant. Naar mijn aanvoelen (sorry, zonder exacte cijfers) is dat hoog tot zeer hoog opgeleid. Vermijdbare risico's die hier kunnen voorkomen zijn: te lange werkdagen, stress, ongezond eten op onregelmatige uren, skivakanties zonder voorbereiding,... Allemaal risico's die vermijdbaar kunnen zijn en die kunnen leiden tot extra zorg en dus extra kosten in onze ziekteverzekering.
Beleidsmakers zouden heel wat beslissingen kunnen nemen die een gezonde levensstijl ondersteunen. 'Kunnen' en 'zouden' want dit vraagt politieke moed.
Toch vinden we dit vaak geen vermijdbare risico's terwijl roken dit volgens onze opinie wel is voor laag opgeleiden. We vergeten dat lager opgeleiden in hun omgeving sneller worden aangezet tot roken en dat roken een verslaving is en niet zomaar een slechte gewoonte die je morgen stopzet.
Preventie ondersteunt keuze voor gezonde levensstijl
Betekent dit dat we lijdzaam moeten toezien? Tuurlijk niet! Iedereen maakt keuzes en draagt een verantwoordelijkheid. Maar preventie is en blijft belangrijk zodat mensen worden geholpen om de juiste keuzes te maken. We mogen niet onder de mat blijven vegen dat de levensverwachting van lager opgeleiden veel lager is en dat de kloof zelfs groeit.
Beleidsmakers hebben een verantwoordelijkheid als het gaat over roken, gezond eten en bewegen. Ze zouden heel wat beslissingen kunnen nemen die een gezonde levensstijl ondersteunen. 'Kunnen' en 'zouden' want dit vraagt politieke moed.
Daarnaast moeten beleidsmakers maatregelen nemen om die gezondheidskloof tussen lage en hoge inkomens te verkleinen. Dat kan met gezondheidsdoelstellingen[1] voor de hele Belgische bevolking, met meetbare gezondheidsindicatoren die deze doelstellingen opvolgen en beleidsmaatregelen die deze doelstellingen vorm geven. Zo praten we niet langer alleen in oneliners zoals 'we schrappen de terugbetaling' want 'eigen schuld, dikke bult'.
[1] Lieven Annemans formuleert een aantal gezondheidsdoelstellingen in zijn boek 'De prijs van uw gezondheid, p. 97.
Vraag is of mensen echt een keuze maken. Want hoe vermijdbaar zijn die vermijdbare risico's? En zijn die vermijdbare risico's ook niet gekleurd door onze eigen waarden? Neem nu het lezerspubliek van Artsenkrant. Naar mijn aanvoelen (sorry, zonder exacte cijfers) is dat hoog tot zeer hoog opgeleid. Vermijdbare risico's die hier kunnen voorkomen zijn: te lange werkdagen, stress, ongezond eten op onregelmatige uren, skivakanties zonder voorbereiding,... Allemaal risico's die vermijdbaar kunnen zijn en die kunnen leiden tot extra zorg en dus extra kosten in onze ziekteverzekering. Toch vinden we dit vaak geen vermijdbare risico's terwijl roken dit volgens onze opinie wel is voor laag opgeleiden. We vergeten dat lager opgeleiden in hun omgeving sneller worden aangezet tot roken en dat roken een verslaving is en niet zomaar een slechte gewoonte die je morgen stopzet. Preventie ondersteunt keuze voor gezonde levensstijlBetekent dit dat we lijdzaam moeten toezien? Tuurlijk niet! Iedereen maakt keuzes en draagt een verantwoordelijkheid. Maar preventie is en blijft belangrijk zodat mensen worden geholpen om de juiste keuzes te maken. We mogen niet onder de mat blijven vegen dat de levensverwachting van lager opgeleiden veel lager is en dat de kloof zelfs groeit. Beleidsmakers hebben een verantwoordelijkheid als het gaat over roken, gezond eten en bewegen. Ze zouden heel wat beslissingen kunnen nemen die een gezonde levensstijl ondersteunen. 'Kunnen' en 'zouden' want dit vraagt politieke moed. Daarnaast moeten beleidsmakers maatregelen nemen om die gezondheidskloof tussen lage en hoge inkomens te verkleinen. Dat kan met gezondheidsdoelstellingen[1] voor de hele Belgische bevolking, met meetbare gezondheidsindicatoren die deze doelstellingen opvolgen en beleidsmaatregelen die deze doelstellingen vorm geven. Zo praten we niet langer alleen in oneliners zoals 'we schrappen de terugbetaling' want 'eigen schuld, dikke bult'. [1] Lieven Annemans formuleert een aantal gezondheidsdoelstellingen in zijn boek 'De prijs van uw gezondheid, p. 97.