Het concept van een persoonlijke real-time gezondheidssensor is niet nieuw. Het gegeven is bovendien niet zo sci-fi als je zou denken. Hoe lang al wordt er bijvoorbeeld in de nucleaire sector niet gebruik gemaakt van clip-on dosimeters die je stralingsdosis monitoren? En al sinds 1928 kan een state-of-the-art geigerteller vrolijk klikkend aftellen tot aan je stralingsdood.

Al tijdens de Apollomissies in de jaren 1960 monitorde Nasa real-time verscheidene biomarkers van de privacy-ontberende astronauten, zoals hun hartritme, ademhalingssnelheid, en lichaamstemperatuur. Deze technologie heeft ook haar weg gevonden naar bijvoorbeeld brandweerkorpsen, waar men zulke sensoren gebruikt om tijdens interventies de lichamelijke gezondheidsparameters van de door vuur en rook struinende brandweerlui in de gaten te houden.

Nieuwe technologie zal de manier waarop we werken fundamenteel veranderen

Het is boeiend om te zien welke nieuwe mogelijkheden de huidige en nog te ontwikkelen technologieën creëren. In de nieuwe high-end auto's zitten visuele sensoren die de alertheid van de chauffeur constant volgen, via detectie van de oog- of hoofdbewegingen, en een alarmsignaal geven wanneer de chauffeur dreigt in te dommelen. Het is helemaal niet zo vergezocht om zulk een systeem te integreren in een heftruck, en zo arbeidsongevallen bij oververmoeide shiftworkers in te perken. Ik zou me bovendien een stuk veiliger voelen op de baan, moest dit verplicht worden ingebouwd in alle vrachtwagens.

Een eenvoudige hartritmesensor, ingebouwd in de nieuwere stappentellers, biedt ook potentieel. In combinatie met een smartphone zou de sensor bij problemen een alarmsignaal kunnen doorsturen naar een oproepcentrale. Ik zie zeker toepassingen voor werken in besloten ruimtes. Dezelfde hartritmesensor kan bij fysiek belastende beroepen ook aangeven wanneer je te lang te hard bezig bent, en zou bij analyse van verzamelde data ook kunnen helpen in het evalueren en optimaliseren van de werkbelasting.

Sensoren die het suikergehalte in het bloed continu bijhouden, kunnen aangeven wanneer iemand een pauze moet inlassen en een lichte snack nuttigen om een appelflauwte te voorkomen. In een iets verdere toekomst zou je ook spierbelasting rechtstreeks kunnen meten. Overbelaste spieren produceren melkzuur, en door vermoeidheid gaan ze ook trillen. Lichaamssensoren zouden dit kunnen oppikken en zo overbelastingsletsels voorkomen.

Sensoren die stresshormonen zoals cortisol meten, zou men kunnen gebruiken in de strijd tegen stress en burn-out, door mensen bewust te maken van activiteiten en omstandigheden die een negatieve invloed hebben op hun welzijn. Je app die telkens een alarmtoon geeft wanneer je N+1 je bureau binnenwaait zou zulk een indicator kunnen zijn. Best de app uitschakelen wanneer je schoonmoeder op bezoek komt, trouwens.

En als we helemaal voor het Big Brother concept willen gaan, zouden we ons ook een wereld kunnen inbeelden waarin verschillende cardiovasculaire risicofactoren zoals bloeddruk, cholesterol, suiker- en vetgehalte continu geregistreerd worden, en waarbij op basis hiervan de refter je een maaltijd op maat aanbiedt. En een (stress-inducerend) functioneringsgesprek met je N+1 wanneer die van de webcentrale de melding krijgt dat je dat voedingsadvies steevast de wind in slaat.

Het concept van een persoonlijke real-time gezondheidssensor is niet nieuw. Het gegeven is bovendien niet zo sci-fi als je zou denken. Hoe lang al wordt er bijvoorbeeld in de nucleaire sector niet gebruik gemaakt van clip-on dosimeters die je stralingsdosis monitoren? En al sinds 1928 kan een state-of-the-art geigerteller vrolijk klikkend aftellen tot aan je stralingsdood.Al tijdens de Apollomissies in de jaren 1960 monitorde Nasa real-time verscheidene biomarkers van de privacy-ontberende astronauten, zoals hun hartritme, ademhalingssnelheid, en lichaamstemperatuur. Deze technologie heeft ook haar weg gevonden naar bijvoorbeeld brandweerkorpsen, waar men zulke sensoren gebruikt om tijdens interventies de lichamelijke gezondheidsparameters van de door vuur en rook struinende brandweerlui in de gaten te houden. Het is boeiend om te zien welke nieuwe mogelijkheden de huidige en nog te ontwikkelen technologieën creëren. In de nieuwe high-end auto's zitten visuele sensoren die de alertheid van de chauffeur constant volgen, via detectie van de oog- of hoofdbewegingen, en een alarmsignaal geven wanneer de chauffeur dreigt in te dommelen. Het is helemaal niet zo vergezocht om zulk een systeem te integreren in een heftruck, en zo arbeidsongevallen bij oververmoeide shiftworkers in te perken. Ik zou me bovendien een stuk veiliger voelen op de baan, moest dit verplicht worden ingebouwd in alle vrachtwagens.Een eenvoudige hartritmesensor, ingebouwd in de nieuwere stappentellers, biedt ook potentieel. In combinatie met een smartphone zou de sensor bij problemen een alarmsignaal kunnen doorsturen naar een oproepcentrale. Ik zie zeker toepassingen voor werken in besloten ruimtes. Dezelfde hartritmesensor kan bij fysiek belastende beroepen ook aangeven wanneer je te lang te hard bezig bent, en zou bij analyse van verzamelde data ook kunnen helpen in het evalueren en optimaliseren van de werkbelasting.Sensoren die het suikergehalte in het bloed continu bijhouden, kunnen aangeven wanneer iemand een pauze moet inlassen en een lichte snack nuttigen om een appelflauwte te voorkomen. In een iets verdere toekomst zou je ook spierbelasting rechtstreeks kunnen meten. Overbelaste spieren produceren melkzuur, en door vermoeidheid gaan ze ook trillen. Lichaamssensoren zouden dit kunnen oppikken en zo overbelastingsletsels voorkomen. Sensoren die stresshormonen zoals cortisol meten, zou men kunnen gebruiken in de strijd tegen stress en burn-out, door mensen bewust te maken van activiteiten en omstandigheden die een negatieve invloed hebben op hun welzijn. Je app die telkens een alarmtoon geeft wanneer je N+1 je bureau binnenwaait zou zulk een indicator kunnen zijn. Best de app uitschakelen wanneer je schoonmoeder op bezoek komt, trouwens.En als we helemaal voor het Big Brother concept willen gaan, zouden we ons ook een wereld kunnen inbeelden waarin verschillende cardiovasculaire risicofactoren zoals bloeddruk, cholesterol, suiker- en vetgehalte continu geregistreerd worden, en waarbij op basis hiervan de refter je een maaltijd op maat aanbiedt. En een (stress-inducerend) functioneringsgesprek met je N+1 wanneer die van de webcentrale de melding krijgt dat je dat voedingsadvies steevast de wind in slaat.