...

Ik word even stil. Ik hoor een ja-neevraag, maar kan haar enkel een genuanceerd antwoord bieden. Mijn vak stelt me financieel zeker in staat om goed 'het zout op mijn patatten' te verdienen. Ik ervaar het niet als een probleem in mijn dagelijks leven. Tot hier dus een 'neen' als antwoord. De coassistente zucht opgelucht, ze kan haar omgeving geruststellen. Maar ik wil eerlijk met haar zijn en vervolg dus mijn antwoord: de ongelijke financiering brengt wel andere knelpunten met zich mee. Wij, kinderpsychiaters, hebben geen dure technische apparatuur nodig. Wie kijkt naar investeringskosten, ziet hierin misschien een aantrekkelijke kans. Ons werk vraagt vooral personeelsuren, soms veel, soms weinig, afhankelijk van de patiënt. En net daar knelt het schoentje. De grote variabiliteit maakt het moeilijk om het terugverdieneffect van onze arbeidsuren in te schatten. Hierdoor is onze zorg financieel onvoorspelbaarder dan dure technische apparatuur, is ze niet zo makkelijk in te passen in de vereiste begrotingstabellen, laat staan in een besparingsplan. Door de bestaande financiële modellen is een afdeling kinderpsychiatrie voor een belangrijk deel afhankelijk van de - sterk gewaardeerde - solidariteit van beter vergoede disciplines. Dat plaatst ons bij discussies over de ontwikkeling van het zorgaanbod niet in een goede onderhandelingspositie. Op lange termijn is het zelfs gevaarlijk. De aanhoudende onderfinanciering maakt van ons op economisch vlak het zwakkere broertje. In de perceptie van onze critici wijst minder rendabel al snel op weinig kwaliteitsvol of ook wel misbaar. Dus ja, ik ervaar een ongelijke financiering tussen de disciplines als een probleem. Niet omwille van het zout op mijn patatten. Maar wel omdat ik als arts, samen met andere zorgverleners, niet dezelfde kansen heb om voor mijn patiënten het beste zorgaanbod te creëren. Je zal als patiënt maar de pech hebben dat je net ons nodig hebt. Het wordt weer even stil tussen ons. Heb ik hiermee geantwoord op haar vraag? Ze knikt bedachtzaam, en keert waarschijnlijk terug naar haar omgeving met meer vragen dan antwoorden.