...
De oogarts is intussen zeven jaar actief in de Eye-Office, opgericht door dokter Van De Moere, in hartje West-Vlaanderen. "Er zijn soms wel eens patiënten die naar mijn achtergrond polsen of die liever op consultatie komen bij mijn echtgenote, maar dat laatste gebeurt zelden. Waar ik aanvankelijk wel moeilijkheden mee had, was het West-Vlaamse dialect. Net als in de UK heb je hier om de x aantal kilometer een ander dialect. Ik vond het wel grappig dat in Gent assistenten en patiënten mekaar soms niet begrepen. Dat kennen we niet in Australië: de taal in Sydney en Perth is dezelfde."Dit gezegd zijnde, dokter Lucas mist de levensstijl van down under wel: "Ik speel hier golf in de warmere maanden. Tijdens de deprimerende wintermaanden probeer ik me in de rijke Europese cultuur te verdiepen of geniet van klassieke en jazzmuziek en kunsttentoonstellingen." Dr. Lucas - "Rajkumar is mijn voornaam en betekent prins" - heeft nochtans aardig wat omzwervingen gemaakt alvorens hij in West-Vlaanderen is beland. "Mijn familie komt uit Zuid-West-India en heeft een christelijke achtergrond. Mijn vader, ook arts, zag op bepaald ogenblik een advertentie om te gaan werken op Nauru, een eilandje in de Stille Oceaan. Het is wel ironisch: toen was dat een heel rijk eiland door de ontdekking van fosfaat, nu is het vooral bekend als de plek waar Australië kandidaat-asielzoekers vasthoudt. De lokale High Commissioner heeft aangeboden om onze immigratiepapieren voor Australië te regelen, zo zijn we als permanent residents en later als burgers erkend. Als je ziet hoe streng Australië nu is voor asielzoekers is het straf dat wij zo snel zijn toegelaten", herinnert hij zich. Het werk van zijn vader, een plastisch chirurg die zich in Melbourne heeft gespecialiseerd in microchirurgie, en de dankbaarheid van patiënten heeft wel indruk gemaakt. "Dat blijft bij en heeft er allicht toe bijgedragen dat ook ik arts ben geworden", klinkt het. Die Australische geneeskunde-opleiding omvat een aantal maanden praktijkstages op het platteland. Dr. Lucas: "Zo heb ik gewerkt in Mount Isa, 1800 km van Brisbane. Daar leven veel aboriginals. Dat is confronterend: zij hebben een totaal andere cultuur. Privé-eigendom kennen ze niet, er is veel verdoken armoede. Eigenlijk zijn ze vreemden in hun eigen land." Net omdat je als arts in zulke afgelegen gebieden werkt, is de geneeskunde-opleiding ook heel breed, meent hij. Dr. Rajkumar kreeg tijdens zijn opleiding bijzondere interesse voor een specifiek onderdeel van ons lichaam: de ogen. "Een klein deeltje, maar enorm veelzijdig: er is cataract, maar ook de problematiek van cornea, strabisme, retina en oculoplastie. En niet te vergeten, de toys for boys, toestellen en technieken zoals lasers, nieuwe lensimplantaten of de medicatie: die aspecten van de job vind ik heel boeiend."De passie voor zijn specialisatie koppelt hij ook aan ontwikkelingswerk. "Ik heb na mijn opleiding in India een specialisatie in manuele cataractextractie gevolgd. Die techniek is veel goedkoper en komt goed van pas als ik voor organisaties als Khmer Sight in Cambodja of See and Smile in Afrika actief ben. Dat soort missies doe ik graag."De basis voor de oftalmologie had hij in de UK gelegd. Maar daar is een minstens even levensbepalende factor op zijn pad gekomen: hij leerde er zijn Vlaamse echtgenote kennen. "Na dat jaar in de UK moesten we beslissen wat we zouden doen. Dokter Ann is zelfs naar Australië gekomen en heeft er een tijdlang in een oogkliniek gewerkt. Maar het bleef voor ons moeilijk om in dezelfde stad werk te vinden. Daarom hebben we besloten dat ik naar Vlaanderen zou komen waar mijn vrouw een praktijk had opgestart." Het koppel maakte, helaas, kennis met de Belgische bureaucratie. "Mijn artsendiploma is relatief snel door NARIC als gelijkwaardig erkend. Maar om die erkenning te activeren, is een speciaal KB nodig. Gelukkig heeft mijn prof van de UGent, waar ik als assistent oogheelkunde mocht starten, meermaals gebeld om de formele erkenning in orde te brengen. Dan merk je hoezeer België geen traditie inzake immigratie en minder transparante procedures heeft. Mijn vrouw was daarover ook verbaasd, maar zij heeft daar als Belg nooit mee te maken gehad. De hele procedure heeft 17 maanden geduurd, da's veel te lang. Voor mij was dat best lastig en stressvol: ik kon en wou werken, en ik mocht niet beginnen! Die procedures kunnen dus echt wel soepeler", besluit hij.