...

De vrije uitoefening van de geneeskunde wordt bedreigd op veel manieren. In de ziekenhuiswereld ondermijnt men al jaren de financiering stilletjes via 'regressie naar het gemiddelde'. In een eerste fase wordt een gemiddelde gecreëerd, in een volgende stap wordt een inlevering gevraagd door degenen die te veel kosten (of te hard werken). Vervolgens wordt het gemiddelde naar beneden aangepast, en begint de cirkel opnieuw. De grenzen van deze strategie zijn bereikt: volgens de laatste Maha-analyse van Belfius duikt een groeiend aantal ziekenhuizen in de rode cijfers. De vetpotten van de artsenhonoraria wenken niet alleen, ze worden levensnoodzakelijk. De huisartsen zijn bang. Alleen al in het departement Justitie bedraagt het aantal onbetaalde facturen in 2014 maar liefst 180 miljoen euro. Met uitzondering van een kleine groep gedrevenen (onder wie enkele professoren huisartsgeneeskunde), vreest de eerste lijn dat wat voorgesteld gaat worden hun financiële, en dus ook professionele autonomie onomkeerbaar zal aantasten: wanneer de overheid en ziekenfondsen via het derdebetalersysteem de controle over hun betaling overnemen, is de kans op een ramp zo denkbeeldig? Niet tevreden... geld kwijt? Als cardioloog in een West-Vlaams ziekenhuis werk ik nu drie jaar met derde betaler. Onze instelling zorgde voor een efficiënte elektronische facturatie (met minimum afhouding). Ze staat ook in voor een financiële buffering. In een associatie die de overgang geleidelijk maakt, valt het wachten op x maand federale betalingsachterstand overigens mee. Voordien eindigde ik elk jaar met enkele tientallen getuigschriften, die stof en schimmel verzamelden, maar nooit betaald werden. De patiënt had geen geld bij of kon niet. We blijven Samaritaan. Elke arts kent dit fenomeen. Verschillende kanalen (welzijnswerkers, OCMW's, armoede- en vluchtelingenorganisaties) signaleren een toegankelijkheidsprobleem voor bepaalde patiëntengroepen: sommige mensen vinden de weg naar de eerste lijn niet of vermijden die door echte of gepercipieerde financiële drempels. Een slimme derdebetalersregeling, die selectief en goed onderbouwd moet zijn, kan een oplossing bieden voor een reëel probleem. De (doorzichtige) recuperatie van dit debat om een verborgen agenda door te voeren, is voor de slimme Belgische arts (en z'n plots weer populaire vakbonden) wellicht een te gemakkelijke diagnose.