...
De auteurs van het akkoord hebben de intentie om de huisarts een centrale rol te laten spelen in de gezondheidszorg, waarbij het elektronisch delen en werken binnen vijf jaar meer dan ooit de norm wordt. Volgens Domus Medica/AADM hielden zij hier de pen vast; wat er ook van zij, alvast hulde voor de mooie intenties. Maar hier stopt echter het goede nieuws; er is namelijk geen énkele garantie in het akkoord om deze visie te realiseren. Integendeel, de huisarts, die al twee jaar een indexsprong realiseert, doet er nog vlotjes twee jaar bovenop, ruim beter dan de meeste loontrekkenden. De ogenschijnlijk grootste 'budgettaire' ingreep voor de huisarts is op papier een mooie maatregel: het GMD bij chronisch zieken tussen 45-74 jaar wordt verhoogd en GMD+ verdwijnt. Schijn bedriegt. Enerzijds is dit de facto een besparing - de doelgroep voor het GMD+ omvat immers ook alle niet-chronisch zieken in dezelfde leeftijdscategorie - anderzijds meer administratieve overlast, gezien de ziekenfondsen de extra bedragen pas in het tweede semester kunnen uitbetalen (controlefuncties op een aantal subtiel verzwegen randvoorwaarden zijn nog niet operationeel). Bij manuele verlenging moet ofwel de arts ofwel de patiënt dus wachten tot 1/7 om het GMD aan te rekenen dan wel terugbetaald te zien. Klein dommigheidje in een groep die het wel eens financieel krap heeft. De grootste doorn in het oog is echter de manier waarop een toegenomen digitalisering van ons beroep wordt 'aangemoedigd'. Op bijna schoolse wijze moet je een aantal eindtermen halen alvorens je recht hebt op de volledige praktijkpremie, maar je moet al wel vijf van de zes parameters halen om meer te krijgen dan nu. Ik ben voor alle duidelijkheid niet tegen digitalisering, wel integendeel, maar die zogenaamde 'parameters' moeten we toch eens onder de loep nemen. Hoofdstuk IV blijft ook digitaal een gedrocht (het roer moet om, weet u nog?), 20% van het huisartseninkomen wordt via het e-GMD uit handen gegeven (heeft patiënt het getuigschrift binnengebracht etc..), e-fac heeft nog veel kinderziekten (veel telefoontjes met helpdesks ten spijt), recip-e draait vierkant (vraag maar aan de apotheker), de juridische kant van Sumehr is onduidelijk en de registratie van informed consents heeft geen direct nut in het dagelijkse contact met de patiënt. Met andere woorden, de 'grote verwezenlijkingen' in het akkoord brengen vooral extra administratieve workload en minder controle op het eigen inkomen met zich mee. Waarom geen haalbaarheidstoets vooraleer een maatregel van start gaat? Nu wordt de concrete invulling van een nochtans positieve visie een verdere uitverkoop van de huisartsgeneeskunde. Dan hebben de specialisten beter onderhandeld... Redenen genoeg om dit akkoord niet te aanvaarden. Maar allicht zullen we dit in februari toch 'en masse' wél hebben gedaan. Al was het maar voor de heilige tariefzekerheid van de patiënt. Het roer moet om, misschien in de eerste plaats bij onze vertegenwoordigers?