"35 miljard euro voor gezondheid, maar amper controle" kopte De Standaard eerder deze week. Het stuk bevat terechte en - in mijn ogen - minder terechte kritiek.

Laat me beginnen met de terechte kritiek. De medicomut (overlegstructuur tussen artsen en ziekenfondsen) beheert 9 miljard euro aan overheidsmiddelen en maakt tweejaarlijkse akkoorden waarin beslist wordt welke medische prestaties en medische omkadering door dit budget gedekt worden. Verslagen van de maandelijkse vergaderingen lopen eindeloos achter en zijn niet publiek beschikbaar. De lijst met leden - onder wie ikzelf - is zeer moeilijk te vinden. Belangenconflicten van leden - en die zijn er - moeten niet gemeld worden. De leden zijn voornamelijk mannen - ja, ik ben er ook een. En iedereen gaat zijn of haar positie maximaal verdedigen in onderhandelingen. Dus daar kan heel wat verbeterd worden, zeker ook bij mezelf. Daarom wil ik maar één mandaat van vijf jaar doen, om democratisch plaats te maken voor vers bloed.

Maar er is ook veel onterechte kritiek. Artsen die lid zijn van de medicomut worden via medische verkiezingen democratisch gemandateerd (in tegenstelling tot de ziekenfondsen). De akkoorden die we sluiten in de medicomut zorgen voor tariefzekerheid voor de patiënt en stabiliteit voor de overheid en zijn wel publiek beschikbaar. De erelonen voor artsen werden niet opgetrokken, maar geïndexeerd, evenwel een stuk minder dan de klassieke loonindexatie. Onderhandelingen rond de ziekenhuishervorming zijn lopende en worden dus niet tegengehouden. Preventie is een regionale bevoegdheid en daar kan het Riziv moeilijk in tussenkomen. Enzovoort.

Er moet meer transparantie en democratische turnover in het systeem komen

Beeld je in dat dit systeem van sociaal overleg niet zou bestaan. Gaat de overheid zelf medische innovaties lanceren, hervormingen doorvoeren en tariefakkoorden maken zonder zorgverstrekkers? Willen we een staatssysteem en een privésysteem waar zorgverstrekkers vragen wat ze willen zoals in vele EU-landen? Vele zaken die de overheid communiceert als realisaties werden net door zorgverstrekkers mee uitgewerkt. En zonder tariefakkoorden dreigt veel meer tariefonzekerheid voor de patiënt.

Kritiek is essentieel. Ja, wij artsen worden voor een groot deel met overheidsmiddelen betaald en daar staat budgettaire verantwoording tegenover. Wat mij betreft moet er dus meer transparantie en democratische turnover in het systeem komen. Maar wie zegt dat sociale partners zeer veel macht hebben, alles blokkeren en geen visie hebben en tegelijkertijd zelf al jaar en dag deel uitmaakt van die sociale partners is waarschijnlijk toch vooral met de eigen agenda bezig en niet met een hoger nobel doel. Zeker als de eigen financiering voor iedereen een groot mysterie blijft.

"35 miljard euro voor gezondheid, maar amper controle" kopte De Standaard eerder deze week. Het stuk bevat terechte en - in mijn ogen - minder terechte kritiek.Laat me beginnen met de terechte kritiek. De medicomut (overlegstructuur tussen artsen en ziekenfondsen) beheert 9 miljard euro aan overheidsmiddelen en maakt tweejaarlijkse akkoorden waarin beslist wordt welke medische prestaties en medische omkadering door dit budget gedekt worden. Verslagen van de maandelijkse vergaderingen lopen eindeloos achter en zijn niet publiek beschikbaar. De lijst met leden - onder wie ikzelf - is zeer moeilijk te vinden. Belangenconflicten van leden - en die zijn er - moeten niet gemeld worden. De leden zijn voornamelijk mannen - ja, ik ben er ook een. En iedereen gaat zijn of haar positie maximaal verdedigen in onderhandelingen. Dus daar kan heel wat verbeterd worden, zeker ook bij mezelf. Daarom wil ik maar één mandaat van vijf jaar doen, om democratisch plaats te maken voor vers bloed.Maar er is ook veel onterechte kritiek. Artsen die lid zijn van de medicomut worden via medische verkiezingen democratisch gemandateerd (in tegenstelling tot de ziekenfondsen). De akkoorden die we sluiten in de medicomut zorgen voor tariefzekerheid voor de patiënt en stabiliteit voor de overheid en zijn wel publiek beschikbaar. De erelonen voor artsen werden niet opgetrokken, maar geïndexeerd, evenwel een stuk minder dan de klassieke loonindexatie. Onderhandelingen rond de ziekenhuishervorming zijn lopende en worden dus niet tegengehouden. Preventie is een regionale bevoegdheid en daar kan het Riziv moeilijk in tussenkomen. Enzovoort. Beeld je in dat dit systeem van sociaal overleg niet zou bestaan. Gaat de overheid zelf medische innovaties lanceren, hervormingen doorvoeren en tariefakkoorden maken zonder zorgverstrekkers? Willen we een staatssysteem en een privésysteem waar zorgverstrekkers vragen wat ze willen zoals in vele EU-landen? Vele zaken die de overheid communiceert als realisaties werden net door zorgverstrekkers mee uitgewerkt. En zonder tariefakkoorden dreigt veel meer tariefonzekerheid voor de patiënt.Kritiek is essentieel. Ja, wij artsen worden voor een groot deel met overheidsmiddelen betaald en daar staat budgettaire verantwoording tegenover. Wat mij betreft moet er dus meer transparantie en democratische turnover in het systeem komen. Maar wie zegt dat sociale partners zeer veel macht hebben, alles blokkeren en geen visie hebben en tegelijkertijd zelf al jaar en dag deel uitmaakt van die sociale partners is waarschijnlijk toch vooral met de eigen agenda bezig en niet met een hoger nobel doel. Zeker als de eigen financiering voor iedereen een groot mysterie blijft.