'Ontregel de zorg' en 'ontzorg de zorg' bleken in het Nederlandse zorglandschap de termen van 2018 te zijn, ver voor accreditatie alleszins maar op de voet gevolgd door zorgfaillissement en de daardoor ontstane zorgfile.
De beste 'Ontregel de zorg'-maatregel wordt vaak in een adem genoemd met het schrappen van accreditatie. Het was snel beslist geweest als dit de ultieme oplossing was, als één actie resulteerde in een aantoonbaar gevoel dat de zorg niet meer (te) administratief belast is.
Zo eenvoudig is het natuurlijk (helaas) niet. Wie het normenkader eens in detail doorneemt, zal merken dat er maar weinig zaken gevraagd worden die echt als Kafka kunnen worden geïnterpreteerd.
Natuurlijk verwachten we dat heel wat zaken gedocumenteerd worden in het patiëntendossier, zonder een goed dossier geen goede patiëntenzorg toch? Hoe weet een arts met wachtdienst wat de toestand van de patiënt was als er niet dagelijks (ja, ook in het weekend) een nota is terug te vinden die dit beschrijft? Hoe weet een verpleegkundige waar de focus moet gelegd worden bij het geven van educatie als je niet weet wat voordien reeds aan de patient werd uitgelegd, en in hoeverre hij het begreep of juist extra ondersteuning nodig heeft. Als we dit als administratieve last, passend bij een accreditatie, zien moeten we toch eens aan zelfreflectie doen als individu of als sector.
Maar de Ontregel de zorg-beweging, die me overigens terecht lijkt, komt natuurlijk ergens vandaan. Het zou verkeerd zijn hier aan struisvogelpolitiek te doen en het signaal niet aux sérieux te nemen. We moeten bewust afwegen of elke maatregel of verwachting werklast creëert, net als de toegevoegde waarde ervan afwegen.
We verzamelen data voor externe organen en maken het onszelf vaak bijzonder lastig
Een aantal Nederlandse ziekenhuizen heeft inmiddels (soms verrassende) maatregelen genomen.
Een ziekenhuis schrapt het keurmerk 'seniorvriendelijk ziekenhuis'. Wellicht zal dit inhouden dat ze de aanvraag niet meer hernieuwen. Ik kan me niet voorstellen dat een ziekenhuis plots beslist om niet meer seniorvriendelijk te zijn, of het moet zijn dat men de waarde van dit keurmerk toch niet zo hoog inschatte.
Een intensive care in een ander ziekenhuis besliste om de 150 (!) kwaliteitsindicatoren te herleiden tot een 15-tal. De juiste focus houden om met gepaste interventies de kwaliteit te verhogen. Wist u trouwens dat een van de JCI-standaarden net vraagt om hier een selectie in te maken? Ook bij JCI weten ze dat je niet op alle fronten tegelijk kan verbeteren, een goed afgewogen keuze is hierin de leuze.
Een ander ziekenhuis besloot om 15 van de 22 operatiechecklists te schrappen. Verontrustend, hoewel... Je hebt er eigenlijk maar een, hooguit twee (ingrepen buiten het operatiekwartier) nodig.
Mijn ervaring is dat we vaak data verzamelen voor externe organen (overheid, inspectie, wetenschappelijke verenigingen, zorgverzekeraars,...) en dat we het onszelf daarbij vaak bijzonder lastig maken. Pragmatiek zal ook in 2019 het credo blijven.
Soms leeft het gevoel dat een interpretatie zo strikt is dat ze nauwelijks nog werkbaar is. We werken met professionals. Voorzie in pragmatische duiding van de verwachting, geef die professionals meer verantwoordelijkheid op basis van hun expertise en ervaring, leg hierbij de besluitvorming decentraal (streef weliswaar naar één beleid om uniforme zorg te garanderen) en gebruik hierbij procedures, overleg en checks. In een complexe organisatie blijken regels beter te werken dan anarchie.
We werken met professionals. Voorzie in pragmatische duiding van de verwachting
Gelukkig (?) blijkt niet alleen de zorg in dit bedje ziek, twee voorbeelden...
Toen ik onlangs mijn Nederlandse telecomoperator contacteerde voor een vraag over mijn factuur mocht men mij, vanwege de verstrengde privacywetgeving, geen informatie geven. Na enig aandringen wou men toch meegeven dat mijn vrouw als contactpersoon op het contract stond en zij dus diende contact op te nemen. Toen ik zei dat ik dus evengoed een vrouwelijke collega kon laten telefoneren om de vraag te stellen gaf een vriendelijke dame aan dat dit wel niet eerlijk zou zijn.
Bij mijn registratie in de gemeente Amsterdam diende ik over een huurcontract te beschikken voraleer registratie mogelijk was. Voor het afsluiten van een huurcontract had men mijn, jawel, bewijs van registratie bij de gemeente nodig.
2019, laat er ons het jaar van de ratio van maken!
De beste 'Ontregel de zorg'-maatregel wordt vaak in een adem genoemd met het schrappen van accreditatie. Het was snel beslist geweest als dit de ultieme oplossing was, als één actie resulteerde in een aantoonbaar gevoel dat de zorg niet meer (te) administratief belast is. Zo eenvoudig is het natuurlijk (helaas) niet. Wie het normenkader eens in detail doorneemt, zal merken dat er maar weinig zaken gevraagd worden die echt als Kafka kunnen worden geïnterpreteerd. Natuurlijk verwachten we dat heel wat zaken gedocumenteerd worden in het patiëntendossier, zonder een goed dossier geen goede patiëntenzorg toch? Hoe weet een arts met wachtdienst wat de toestand van de patiënt was als er niet dagelijks (ja, ook in het weekend) een nota is terug te vinden die dit beschrijft? Hoe weet een verpleegkundige waar de focus moet gelegd worden bij het geven van educatie als je niet weet wat voordien reeds aan de patient werd uitgelegd, en in hoeverre hij het begreep of juist extra ondersteuning nodig heeft. Als we dit als administratieve last, passend bij een accreditatie, zien moeten we toch eens aan zelfreflectie doen als individu of als sector.Maar de Ontregel de zorg-beweging, die me overigens terecht lijkt, komt natuurlijk ergens vandaan. Het zou verkeerd zijn hier aan struisvogelpolitiek te doen en het signaal niet aux sérieux te nemen. We moeten bewust afwegen of elke maatregel of verwachting werklast creëert, net als de toegevoegde waarde ervan afwegen.Een aantal Nederlandse ziekenhuizen heeft inmiddels (soms verrassende) maatregelen genomen.Een ziekenhuis schrapt het keurmerk 'seniorvriendelijk ziekenhuis'. Wellicht zal dit inhouden dat ze de aanvraag niet meer hernieuwen. Ik kan me niet voorstellen dat een ziekenhuis plots beslist om niet meer seniorvriendelijk te zijn, of het moet zijn dat men de waarde van dit keurmerk toch niet zo hoog inschatte.Een intensive care in een ander ziekenhuis besliste om de 150 (!) kwaliteitsindicatoren te herleiden tot een 15-tal. De juiste focus houden om met gepaste interventies de kwaliteit te verhogen. Wist u trouwens dat een van de JCI-standaarden net vraagt om hier een selectie in te maken? Ook bij JCI weten ze dat je niet op alle fronten tegelijk kan verbeteren, een goed afgewogen keuze is hierin de leuze.Een ander ziekenhuis besloot om 15 van de 22 operatiechecklists te schrappen. Verontrustend, hoewel... Je hebt er eigenlijk maar een, hooguit twee (ingrepen buiten het operatiekwartier) nodig.Mijn ervaring is dat we vaak data verzamelen voor externe organen (overheid, inspectie, wetenschappelijke verenigingen, zorgverzekeraars,...) en dat we het onszelf daarbij vaak bijzonder lastig maken. Pragmatiek zal ook in 2019 het credo blijven.Soms leeft het gevoel dat een interpretatie zo strikt is dat ze nauwelijks nog werkbaar is. We werken met professionals. Voorzie in pragmatische duiding van de verwachting, geef die professionals meer verantwoordelijkheid op basis van hun expertise en ervaring, leg hierbij de besluitvorming decentraal (streef weliswaar naar één beleid om uniforme zorg te garanderen) en gebruik hierbij procedures, overleg en checks. In een complexe organisatie blijken regels beter te werken dan anarchie.Gelukkig (?) blijkt niet alleen de zorg in dit bedje ziek, twee voorbeelden...Toen ik onlangs mijn Nederlandse telecomoperator contacteerde voor een vraag over mijn factuur mocht men mij, vanwege de verstrengde privacywetgeving, geen informatie geven. Na enig aandringen wou men toch meegeven dat mijn vrouw als contactpersoon op het contract stond en zij dus diende contact op te nemen. Toen ik zei dat ik dus evengoed een vrouwelijke collega kon laten telefoneren om de vraag te stellen gaf een vriendelijke dame aan dat dit wel niet eerlijk zou zijn.Bij mijn registratie in de gemeente Amsterdam diende ik over een huurcontract te beschikken voraleer registratie mogelijk was. Voor het afsluiten van een huurcontract had men mijn, jawel, bewijs van registratie bij de gemeente nodig.2019, laat er ons het jaar van de ratio van maken!
