Na de beleidsnota van minister De Block over de hervorming van het ziekenhuislandschap, kwam ze deze week op de proppen met de langverwachte visietekst over de huisartsenwachtdienst. Dat De Block het wachtpostmodel wil veralgemenen, is niet meteen een verrassing. We stellen immers vast dat meer en meer collega's de toenemende wachtbelasting op die manier willen oplossen. De blinde vlekken op de kaart van Vlaanderen nemen aanzienlijk af en vermoedelijk zijn de geïsoleerde haarden van verzet in sommige kringen slechts vermetele achterhoedegevechten.
Maggie wil echter nog een stap verder gaan. Huisartsenwachtposten zouden binnen enkele jaren niet alleen verantwoordelijk zijn voor de out-of-hours care, maar dienen in te staan voor een 24/7-permanentie. Dit zou passen in de idee dat er op elk moment voor elke patiënt een huisarts zou moeten bereikbaar zijn.
Vaste huisarts
Welnu, dat begrijp ik precies niet zo goed. Ik dacht dat het een belangrijk punt op de beleidsagenda was dat elke inwoner een vaste huisarts had (en zo mogelijk een GMD). Dit zou betekenen dat tijdens de normale werkuren de patiënten beroep doen op hun vaste huisarts en er dus totaal geen nood is aan een wachtdienst die ook de normale uren bedient. Sterker nog, dan zou de wachtdienst de normale dienstverlening beconcurerren. Stel je mevrouw Peeters voor die om 10u naar haar huisarts belt voor keelpijn, diezelfde dag een redelijke afspraak krijgt rond 18u30 maar liever om 11u30 op de wachtpost gesteld is omdat dat haar beter uitkomt of gewoon sneller is. Of je met een 24/7-huisartsenspoed patiënten wegtrekt van de spoedgevallen is een open vraag, maar dat je patiënten zal wegtrekken van de normale praktijkvoering is een open deur.
24/7-permanentie zou betekenen dat huisartsenwachtdienst de normale dienstverlening beconcureert
Bovendien is het de vraag wie die posten gedurende de normale uren van praktijkvoering zal bemannen. Collega's uit grote groepspraktijken? Speciale wachtartsen die enkel acute zaken doen (voor zover dit dan nog huisartsgeneeskunde is)? In elk geval zal het voor solisten of collega's uit kleinere praktijken een verplichting worden om gedurende enkele uren de eigen praktijk te moeten sluiten.
De huisarts als notaris
Feit is dat met deze demarche de huisartsgeneeskunde meer en meer van zijn ziel wordt beroofd. Voor pediatrie deugen we blijkbaar niet, jaar na jaar daalt het aantal uitstrijkjes door de huisarts, minder en minder collega's gipsen nog, en nu wordt ook de acute kant van onze job uitgekleed. O, ik, naïeveling, die dacht dat huisartsgeneeskunde een roeping was. Blijkbaar hebben sommigen ons liever als een soort notaris van de chronische zorg.
Maar misschien is het voor een stuk ook onze eigen schuld. Een goede werk/privébalans is heel belangrijk, zeker om burn-out tegen te gaan. Ik stel echter vast dat we vaker urgente problemen die zich wat later op de dag manifesteren wanneer onze boeken volstaan, soms telefonisch doorverwijzen naar spoedgevallen (zelfs indien geen spoedpathologie!) of naar de wachtdienst die pas enkele uren later begint. Is nabijheid en vertrouwdheid alleen belangrijk als we nog plaats hebben in onze agenda's?
Maggie wil echter nog een stap verder gaan. Huisartsenwachtposten zouden binnen enkele jaren niet alleen verantwoordelijk zijn voor de out-of-hours care, maar dienen in te staan voor een 24/7-permanentie. Dit zou passen in de idee dat er op elk moment voor elke patiënt een huisarts zou moeten bereikbaar zijn. Vaste huisartsWelnu, dat begrijp ik precies niet zo goed. Ik dacht dat het een belangrijk punt op de beleidsagenda was dat elke inwoner een vaste huisarts had (en zo mogelijk een GMD). Dit zou betekenen dat tijdens de normale werkuren de patiënten beroep doen op hun vaste huisarts en er dus totaal geen nood is aan een wachtdienst die ook de normale uren bedient. Sterker nog, dan zou de wachtdienst de normale dienstverlening beconcurerren. Stel je mevrouw Peeters voor die om 10u naar haar huisarts belt voor keelpijn, diezelfde dag een redelijke afspraak krijgt rond 18u30 maar liever om 11u30 op de wachtpost gesteld is omdat dat haar beter uitkomt of gewoon sneller is. Of je met een 24/7-huisartsenspoed patiënten wegtrekt van de spoedgevallen is een open vraag, maar dat je patiënten zal wegtrekken van de normale praktijkvoering is een open deur. Bovendien is het de vraag wie die posten gedurende de normale uren van praktijkvoering zal bemannen. Collega's uit grote groepspraktijken? Speciale wachtartsen die enkel acute zaken doen (voor zover dit dan nog huisartsgeneeskunde is)? In elk geval zal het voor solisten of collega's uit kleinere praktijken een verplichting worden om gedurende enkele uren de eigen praktijk te moeten sluiten. De huisarts als notarisFeit is dat met deze demarche de huisartsgeneeskunde meer en meer van zijn ziel wordt beroofd. Voor pediatrie deugen we blijkbaar niet, jaar na jaar daalt het aantal uitstrijkjes door de huisarts, minder en minder collega's gipsen nog, en nu wordt ook de acute kant van onze job uitgekleed. O, ik, naïeveling, die dacht dat huisartsgeneeskunde een roeping was. Blijkbaar hebben sommigen ons liever als een soort notaris van de chronische zorg. Maar misschien is het voor een stuk ook onze eigen schuld. Een goede werk/privébalans is heel belangrijk, zeker om burn-out tegen te gaan. Ik stel echter vast dat we vaker urgente problemen die zich wat later op de dag manifesteren wanneer onze boeken volstaan, soms telefonisch doorverwijzen naar spoedgevallen (zelfs indien geen spoedpathologie!) of naar de wachtdienst die pas enkele uren later begint. Is nabijheid en vertrouwdheid alleen belangrijk als we nog plaats hebben in onze agenda's?
