Een van de grootste offensieven op Syrische en Iraakse steden om IS te verdrijven, gaat zijn zesde maand in. De verschillende coalities die zich rond die doelstelling hebben geschaard, beloven binnen afzienbare tijd een totale bevrijding. In dit conflict voeren de partijen geregeld, zo niet constant, bombardementen uit, op dichtbevolkte gebieden, waar zowel niet-strijders (burgers, kinderen, ontheemden) als strijders wonen.
Scholen, ziekenhuizen, gezondheidsinstellingen en andere gebouwen van openbaar nut worden niet gespaard, onder het mom van bijzonder vage 'rules of engagement' die voor elke coalitie anders zijn en hun uiteindelijke doel - de strijders verdrijven zonder aan de burgers te raken - missen, aangezien er elke dag 90 nieuwe slachtoffers vallen, van wie 90 % burgers! De overlevenden blijven achter in onveilige steden zonder water of elektriciteit en moeten vluchten voor hun leven. Die praktijken leiden niet alleen tot doden, gewonden en verminkte bewoners, maar liggen ook aan de basis van steeds meer permanente handicaps, om nog maar te zwijgen van de psychologische impact die lang na het einde van de vijandigheden blijft nazinderen.
Permanent gevaar
Volgens het internationaal humanitair recht beschouwen internationale conventies het als een verboden oorlogsmisdaad om de burgerbevolking en openbare gebouwen als doelwit te gebruiken. Vóór elke militaire interventie moet het onderscheid tussen burgers en strijders te allen tijde gerespecteerd worden.
In 2015 publiceerde Human Rights Watch een lijst van 12 landen en regio's waar in het voorgaande jaar explosieve wapens gebruikt werden tegen burgers: Syrië, Irak, Israël/Gaza, Oekraïne, Libië, Pakistan, Afghanistan, Soedan, Nigeria, Somalië, Thailand en Colombia. In 2016 werden vooral Syrië, de Gazastrook en Jemen getroffen.
Er is geen bewijs dat explosieve wapens nauwkeurig genoeg zijn om een onderscheid te maken tussen strijders en niet-strijders
Op het vlak van fysieke veiligheid na militaire operaties moeten we vaststellen dat een groot deel van de gebruikte wapens (bommen, granaten, raketten die massaal gelanceerd worden vanop een mobiel platform, met een willekeurige impact over een heel grote oppervlakte ...) niet ontploffen bij de inslag. Ze vormen dus een permanent gevaar voor de burgers die niet kunnen inschatten welke gevaren de springtuigen met zich meebrengen, gezien hun instabiliteit en hun capaciteit om zelfs tot tientallen jaren later nog slachtoffers te maken. Als geen van de verantwoordelijke partijen zich voor een complete schoonmaak van die explosieve resten wil inzetten, zullen ze een obstakel blijven vormen in de fysieke en economische heropbouw van het gebied.
Aan hun lot overgelaten
Bij een recente rondvraag in een van de projecten van Handicap International bij 40 ontheemde gezinnen in het noorden van Afghanistan na de stedelijke gevechten, konden we de volgende elementen verzamelen over hun levenskwaliteit en niveau van kwetsbaarheid: 22 personen die hoofdzakelijk (in dalende volgorde) lijden aan huidletsels, zenuwletsels, breuken, ruggenmergletsels, schedeltrauma's en amputaties. Ze klagen voornamelijk over fysieke pijn (nadat ze voor hun fysieke trauma werden behandeld, hebben ze immers weinig toegang tot pijnstillers), moeilijkheden om te bewegen en dagelijkse taken uit te voeren, verlamming en moeilijkheden om te ademen ... klachten die - door het gebrek aan beschutting - verband houden met de warmte.
Op psychosociaal vlak voelen de meeste personen zich aan hun lot overgelaten, zeker na wat ze hebben meegemaakt. Ze kampen met slaapmoeilijkheden, verandering van gedrag (vooral bij de kinderen), en komen soms in situaties terecht waardoor het lijkt of ze bepaalde aspecten van hun initiële trauma herbeleven (plotse geluiden die doen denken aan explosies, paniekaanvallen wanneer ze zich in een massa volk bevinden en nachtmerries over hun ervaringen).
Daarbij komen nog de gezinnen die iemand verloren hebben en de mensen die konden ontsnappen, al dan niet gewond, nog steeds rouwen en dit nog moeten verwerken.
Geen bewijs
De gevolgen van het gebruik van explosieve wapens in bewoonde gebieden zijn bijzonder nefast voor de burgers en kwetsbare personen. Dankzij de informatie die we van het terrein ontvangen, weten we immers dat er geen bewijs is dat deze wapens nauwkeurig genoeg zijn om een onderscheid te maken tussen strijders en niet-strijders. De publieke opinie moet geïnformeerd worden, en één simpele vraag beantwoorden: zou u ermee akkoord gaan dat een oud gebouw naast uw huis wordt verwoest door een "precisiebom" onder het mom van de stellige bewering van de lokale militaire autoriteiten dat u geen enkel risico loopt?
Scholen, ziekenhuizen, gezondheidsinstellingen en andere gebouwen van openbaar nut worden niet gespaard, onder het mom van bijzonder vage 'rules of engagement' die voor elke coalitie anders zijn en hun uiteindelijke doel - de strijders verdrijven zonder aan de burgers te raken - missen, aangezien er elke dag 90 nieuwe slachtoffers vallen, van wie 90 % burgers! De overlevenden blijven achter in onveilige steden zonder water of elektriciteit en moeten vluchten voor hun leven. Die praktijken leiden niet alleen tot doden, gewonden en verminkte bewoners, maar liggen ook aan de basis van steeds meer permanente handicaps, om nog maar te zwijgen van de psychologische impact die lang na het einde van de vijandigheden blijft nazinderen.Permanent gevaarVolgens het internationaal humanitair recht beschouwen internationale conventies het als een verboden oorlogsmisdaad om de burgerbevolking en openbare gebouwen als doelwit te gebruiken. Vóór elke militaire interventie moet het onderscheid tussen burgers en strijders te allen tijde gerespecteerd worden.In 2015 publiceerde Human Rights Watch een lijst van 12 landen en regio's waar in het voorgaande jaar explosieve wapens gebruikt werden tegen burgers: Syrië, Irak, Israël/Gaza, Oekraïne, Libië, Pakistan, Afghanistan, Soedan, Nigeria, Somalië, Thailand en Colombia. In 2016 werden vooral Syrië, de Gazastrook en Jemen getroffen.Op het vlak van fysieke veiligheid na militaire operaties moeten we vaststellen dat een groot deel van de gebruikte wapens (bommen, granaten, raketten die massaal gelanceerd worden vanop een mobiel platform, met een willekeurige impact over een heel grote oppervlakte ...) niet ontploffen bij de inslag. Ze vormen dus een permanent gevaar voor de burgers die niet kunnen inschatten welke gevaren de springtuigen met zich meebrengen, gezien hun instabiliteit en hun capaciteit om zelfs tot tientallen jaren later nog slachtoffers te maken. Als geen van de verantwoordelijke partijen zich voor een complete schoonmaak van die explosieve resten wil inzetten, zullen ze een obstakel blijven vormen in de fysieke en economische heropbouw van het gebied.Aan hun lot overgelatenBij een recente rondvraag in een van de projecten van Handicap International bij 40 ontheemde gezinnen in het noorden van Afghanistan na de stedelijke gevechten, konden we de volgende elementen verzamelen over hun levenskwaliteit en niveau van kwetsbaarheid: 22 personen die hoofdzakelijk (in dalende volgorde) lijden aan huidletsels, zenuwletsels, breuken, ruggenmergletsels, schedeltrauma's en amputaties. Ze klagen voornamelijk over fysieke pijn (nadat ze voor hun fysieke trauma werden behandeld, hebben ze immers weinig toegang tot pijnstillers), moeilijkheden om te bewegen en dagelijkse taken uit te voeren, verlamming en moeilijkheden om te ademen ... klachten die - door het gebrek aan beschutting - verband houden met de warmte.Op psychosociaal vlak voelen de meeste personen zich aan hun lot overgelaten, zeker na wat ze hebben meegemaakt. Ze kampen met slaapmoeilijkheden, verandering van gedrag (vooral bij de kinderen), en komen soms in situaties terecht waardoor het lijkt of ze bepaalde aspecten van hun initiële trauma herbeleven (plotse geluiden die doen denken aan explosies, paniekaanvallen wanneer ze zich in een massa volk bevinden en nachtmerries over hun ervaringen).Daarbij komen nog de gezinnen die iemand verloren hebben en de mensen die konden ontsnappen, al dan niet gewond, nog steeds rouwen en dit nog moeten verwerken.Geen bewijsDe gevolgen van het gebruik van explosieve wapens in bewoonde gebieden zijn bijzonder nefast voor de burgers en kwetsbare personen. Dankzij de informatie die we van het terrein ontvangen, weten we immers dat er geen bewijs is dat deze wapens nauwkeurig genoeg zijn om een onderscheid te maken tussen strijders en niet-strijders. De publieke opinie moet geïnformeerd worden, en één simpele vraag beantwoorden: zou u ermee akkoord gaan dat een oud gebouw naast uw huis wordt verwoest door een "precisiebom" onder het mom van de stellige bewering van de lokale militaire autoriteiten dat u geen enkel risico loopt?
