Voor zij die niet zo thuis zijn in de mediawereld of niet naar Studio Brussel luisteren is hij waarschijnlijk een nobele onbekende. Maar voor velen was hij een vertrouwde stem. Ik kende de man ook totaal niet, maar wel zijn stem. Een warme stem, zo'n typische radiostem... Ik spendeer veel te veel tijd in de wagen en veelal tijdens de uren die hij voor zijn rekening nam. De oorzaak van zijn plotse overlijden is een hartfalen. Einde van het bericht...

Nog één keer luisteren naar die stem...

Daar word ik - als mens - even stil van. Dat raakt... Enige tijd geleden hoorde ik een gesprek met een woordvoerder van een niet nader te noemen telecomoperator over het aantal mensen dat na het heengaan van een dierbare het gsm-abonnement niet wil opzeggen, gewoon om de voicemailfunctie te behouden. Zo kan je tenminste nog even zijn of haar stem horen. Bij StuBru hebben ze uren archief met de stem van Christophe Lambrecht, de nonkel, Lambi Bambi... Hoeveel keer zouden zijn collega's die stem nog willen horen?

Voor de modale mens, die niet werkt op de radio, is er geen archief, behalve dan die voicemail. Als houvast, als enige tastbare ontastbare herinnering. Nog één keer luisteren naar die stem... Enkele jaren geleden sprak ik met een ondernemer die dit wou doen: stemfragmenten bijhouden. In deze digitale tijden een logisch idee. Maar zo moeilijk om financieel rond te krijgen. De echte waarde besef je pas, als die ander er niet meer is. Hadden we maar...

Maar wat dan wel? Kan technologie hier überhaupt een antwoord op bieden? Ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik ben nochtans een fervent aanhanger van technologie, maar ik weet het even ook niet meer. Ik denk terug aan een gesprek van twee weken geleden met Ann Simons en Dirk De Wachter tijdens een event dat we organiseerden in Antwerpen. Veel volk, mensen op zoek naar antwoorden. "Hoe kunnen we nu direct beginnen met iets te doen aan onze veerkracht, aan onze mentale weerbaarheid?", was mijn slotvraag aan De Wachter. Hij sprak - zoals alleen hij dat kan - kort en gebald: "Ga naar huis en pak uw geliefde eens goed vast. Knuffel, mensen, knuffel!"

Voor zij die niet zo thuis zijn in de mediawereld of niet naar Studio Brussel luisteren is hij waarschijnlijk een nobele onbekende. Maar voor velen was hij een vertrouwde stem. Ik kende de man ook totaal niet, maar wel zijn stem. Een warme stem, zo'n typische radiostem... Ik spendeer veel te veel tijd in de wagen en veelal tijdens de uren die hij voor zijn rekening nam. De oorzaak van zijn plotse overlijden is een hartfalen. Einde van het bericht...Daar word ik - als mens - even stil van. Dat raakt... Enige tijd geleden hoorde ik een gesprek met een woordvoerder van een niet nader te noemen telecomoperator over het aantal mensen dat na het heengaan van een dierbare het gsm-abonnement niet wil opzeggen, gewoon om de voicemailfunctie te behouden. Zo kan je tenminste nog even zijn of haar stem horen. Bij StuBru hebben ze uren archief met de stem van Christophe Lambrecht, de nonkel, Lambi Bambi... Hoeveel keer zouden zijn collega's die stem nog willen horen? Voor de modale mens, die niet werkt op de radio, is er geen archief, behalve dan die voicemail. Als houvast, als enige tastbare ontastbare herinnering. Nog één keer luisteren naar die stem... Enkele jaren geleden sprak ik met een ondernemer die dit wou doen: stemfragmenten bijhouden. In deze digitale tijden een logisch idee. Maar zo moeilijk om financieel rond te krijgen. De echte waarde besef je pas, als die ander er niet meer is. Hadden we maar...Maar wat dan wel? Kan technologie hier überhaupt een antwoord op bieden? Ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik ben nochtans een fervent aanhanger van technologie, maar ik weet het even ook niet meer. Ik denk terug aan een gesprek van twee weken geleden met Ann Simons en Dirk De Wachter tijdens een event dat we organiseerden in Antwerpen. Veel volk, mensen op zoek naar antwoorden. "Hoe kunnen we nu direct beginnen met iets te doen aan onze veerkracht, aan onze mentale weerbaarheid?", was mijn slotvraag aan De Wachter. Hij sprak - zoals alleen hij dat kan - kort en gebald: "Ga naar huis en pak uw geliefde eens goed vast. Knuffel, mensen, knuffel!"