Na enkele gesprekken heb ik het gevoel dat ik ze ken, de bezoekers. Ik ken hun naam, weet gevoelige snaren liggen en weet vooral hoe de rollen in het gezin of de familie verdeeld zijn. Ik lees de vermoeidheid af van hun gezicht, ik voel de angst. Maar ook hun liefde kan stralen. Niets is zo ontroerend als een man of vrouw die de hand van de partner vasthoudt en een voorzichtige kus geeft, als zou de patiënt zo aan kracht en moed winnen.

Ik heb ze graag, de bezoekuren, het is mijn dagelijkse toetsing...

En of het helpt! De patiënt kijkt uit naar zijn bezoek, hij leeft van bezoekje tot bezoekje. Maar soms loopt het mis in zijn hoofd, dan vergeet hij waar hij is, waarom hij op intensieve zorgt ligt, welke dag het is en of het dag of nacht is. Af en toe vergeet iemand hoe zijn kinderen heten, of dat de partner plichtsgetrouw elke dag tweemaal langskomt. Dan zie ik ook tranen, tranen van onmacht en ongeloof. Dan krijg ik vragen over kansen en over de toekomst.

... met de echte kansen van de patiënt, de verplichting om in enkele zinnen op een rij te zetten waar het vandaag voor hun geliefde om draait

Wanneer de patiënt in een kunstmatig coma wordt gehouden, leert het bezoek me de persoon achter de patiënt een beetje kennen. Zo heb ik al koppige vrouwelijke ingenieurs ontmoet, plichtsbewuste commissarissen, toegewijde oma's, workaholics, overijverige poetsvrouwen, verstokte rokers, eeuwige pechvogels, gelukzoekende drugkoeriers, overbezette gepensioneerden en timide bankdirecteurs. Prachtig hoe het bezoek me helpt om die persoon te leren kennen.

Mooi is de dag wanneer de patiënt een stem krijgt en wanneer hij zelf de andere kant op de werkelijkheid belicht. Treffend hoe mijn verbeelding de werkelijkheid soms overtreft of net omgekeerd.

Ik heb ze graag, de bezoekuren, het is mijn dagelijkse toetsing met de echte kansen van de patiënt, de verplichting om in enkele zinnen op een rij te zetten waar het vandaag voor hun geliefde om draait, de reality check met de persoon achter de patiënt. Ik heb hen graag, het bezoek.

Na enkele gesprekken heb ik het gevoel dat ik ze ken, de bezoekers. Ik ken hun naam, weet gevoelige snaren liggen en weet vooral hoe de rollen in het gezin of de familie verdeeld zijn. Ik lees de vermoeidheid af van hun gezicht, ik voel de angst. Maar ook hun liefde kan stralen. Niets is zo ontroerend als een man of vrouw die de hand van de partner vasthoudt en een voorzichtige kus geeft, als zou de patiënt zo aan kracht en moed winnen. En of het helpt! De patiënt kijkt uit naar zijn bezoek, hij leeft van bezoekje tot bezoekje. Maar soms loopt het mis in zijn hoofd, dan vergeet hij waar hij is, waarom hij op intensieve zorgt ligt, welke dag het is en of het dag of nacht is. Af en toe vergeet iemand hoe zijn kinderen heten, of dat de partner plichtsgetrouw elke dag tweemaal langskomt. Dan zie ik ook tranen, tranen van onmacht en ongeloof. Dan krijg ik vragen over kansen en over de toekomst.Wanneer de patiënt in een kunstmatig coma wordt gehouden, leert het bezoek me de persoon achter de patiënt een beetje kennen. Zo heb ik al koppige vrouwelijke ingenieurs ontmoet, plichtsbewuste commissarissen, toegewijde oma's, workaholics, overijverige poetsvrouwen, verstokte rokers, eeuwige pechvogels, gelukzoekende drugkoeriers, overbezette gepensioneerden en timide bankdirecteurs. Prachtig hoe het bezoek me helpt om die persoon te leren kennen.Mooi is de dag wanneer de patiënt een stem krijgt en wanneer hij zelf de andere kant op de werkelijkheid belicht. Treffend hoe mijn verbeelding de werkelijkheid soms overtreft of net omgekeerd.Ik heb ze graag, de bezoekuren, het is mijn dagelijkse toetsing met de echte kansen van de patiënt, de verplichting om in enkele zinnen op een rij te zetten waar het vandaag voor hun geliefde om draait, de reality check met de persoon achter de patiënt. Ik heb hen graag, het bezoek.