...
Dat syndroom wordt gekenmerkt door een persisterende, onverklaarde vermoeidheid die maanden tot jaren kan duren, ondanks rusten. Om de onderliggende mechanismen daarvan op te helderen, hebben vorsers drie verschillende MRI-technieken toegepast, waarbij ze de structuur en de grootte van de verschillende compartimenten van de hersenen hebben geanalyseerd bij 15 mannen en vrouwen met een chronisch vermoeidheidssyndroom en 14 mannelijke en vrouwelijke gezonde vrijwilligers. Het volume van de witte stof was iets kleiner bij de patiënten met een chronisch vermoeidheidssyndroom. Dat wijst op een geringere transmissie van signalen en een minder goede verwerking van de informatie. Die patiënten vertoonden ook een abnormale diffusie van watermoleculen in een gedeelte van de witte stof van de rechterhemisfeer. De wetenschappers hebben ook afwijkingen van de grijze stof in de zone van Broca in de frontale lob en de zone van Wernicke in de temporale lob vastgesteld. Die zones zijn met elkaar verbonden door de fasciculus arcuatus en spelen een rol bij het begrijpen en het vormen van de taal. Het detectiepercentage bedroeg 80%. De auteurs van de studie denken dat ze daarmee een biomarker gevonden hebben die zou kunnen helpen bij het diagnosticeren van het chronisch vermoeidheidssyndroom.