Omdat 'meneer doktoor' het zegt. Jaren geleden was dat vaak het antwoord dat je kreeg als je aan iemand vroeg waarom een behandeling werd gevolgd of een bepaalde ingreep werd uitgevoerd.
Het beroep en de maatschappij zijn ondertussen geëvolueerd. De 'meneer doktoor' is een genderneutrale 'arts' geworden.
De paternalistische houding van de geneeskunde uit de vorige eeuw hebben we ondertussen ook achter ons gelaten. De patiënt is nu meer de eigenaar van zijn gezondheid en wordt op verschillende manieren aangespoord om die gezondheid en beslissingen daarrond zelf ter hand te nemen. Ook de wetgever volgt deze evolutie. De wet op de patiëntenrechten laat toe dat patiënten inzage hebben in hun medisch dossier. Patiënten kunnen onder andere via www.mijngezondheid.be al hun medische verslagen zien.
Dit is een logische evolutie. Er is wel een vertraging in de zichtbaarheid van die verslagen voor de patiënt om de huisarts de kans te geven eerst het verslag te bekijken en eventueel reeds de nodige duiding te geven. En dat is maar goed ook, want een medisch verslag is een document dat gericht is aan een andere gezondheidsverstrekker waarbij uiteraard specifiek jargon gebruikt wordt.
Dat de inzage van het dossier en het gebruik van ons specifiek taalgebruik tot de nodige misverstanden en onnodige ongerustheid kan leiden, is me recent nog maar eens duidelijk geworden. Zo kwam laatst een patiënte met betraande ogen binnen op de raadpleging. Ze was gekend met de ziekte van Crohn en er gebeurde een NMR-onderzoek van de dunne darm om de ziekteactiviteit te beoordelen. In het protocol stond dat er geen afwijkingen waren in het terminale ileum. De huisarts had dit onderzoek gekaderd en uitgelegd dat alles onder controle was. Er was niets dat er op dat moment op wees dat patiënte ongerust was. Enkele dagen later, en een week voordat ze bij mij kwam, las ze zelf het protocol van de NMR-scan. Ze las "terminale ileum" en interpreteerde dat alsof ze een terminale ziekte had. Ze ging ervan uit dat de huisarts haar niet alle informatie had gegeven om haar te sparen. Er was best wat overredingskracht nodig om alle twijfel bij haar weg te nemen.
Het is geen goed idee om medische verslagen te vulgariseren
Het recht op inzage in het eigen medisch dossier is een goede zaak. Een patiënt die betrokken wordt in zijn ziekte en behandelingsproces is een meer tevreden patiënt. Het verhoogt de compliantie van ingestelde behandelingen. De inzage kan in sommige gevallen wel aanleiding geven tot onnodige verwarring. Ondanks het feit dat er voorzorgsmaatregelen worden genomen, zoals de huisarts eerst verwittigen en het verslag pas met vertraging vrijgeven. Patiënten die hun eigen verslagen willen lezen moeten er zich van bewust zijn dat het hier communicatie betreft tussen professionelen. Dit gaat nu eenmaal gepaard met een bepaald taalgebruik waar de patiënt niet altijd mee vertrouwd is.
De eerstelijnsarts speelt een cruciale rol in de duiding van deze verslagen. Het is mijns inziens geen goed idee om medische verslagen te vulgariseren. Verslagen moeten niet geschreven worden in een soort van tussentaal, met als insteek dat de patiënt het moet kunnen begrijpen. Het is voor patiënt en arts niet altijd gemakkelijk om in een veranderende en gedigitaliseerde wereld juist om te gaan met verslagen, waar deze vrij beschikbaar zijn voor iedereen. En, gelukkig is een terminaal ileum een anatomische structuur en geen ongeneeslijke aandoening.
Het beroep en de maatschappij zijn ondertussen geëvolueerd. De 'meneer doktoor' is een genderneutrale 'arts' geworden.De paternalistische houding van de geneeskunde uit de vorige eeuw hebben we ondertussen ook achter ons gelaten. De patiënt is nu meer de eigenaar van zijn gezondheid en wordt op verschillende manieren aangespoord om die gezondheid en beslissingen daarrond zelf ter hand te nemen. Ook de wetgever volgt deze evolutie. De wet op de patiëntenrechten laat toe dat patiënten inzage hebben in hun medisch dossier. Patiënten kunnen onder andere via www.mijngezondheid.be al hun medische verslagen zien.Dit is een logische evolutie. Er is wel een vertraging in de zichtbaarheid van die verslagen voor de patiënt om de huisarts de kans te geven eerst het verslag te bekijken en eventueel reeds de nodige duiding te geven. En dat is maar goed ook, want een medisch verslag is een document dat gericht is aan een andere gezondheidsverstrekker waarbij uiteraard specifiek jargon gebruikt wordt. Dat de inzage van het dossier en het gebruik van ons specifiek taalgebruik tot de nodige misverstanden en onnodige ongerustheid kan leiden, is me recent nog maar eens duidelijk geworden. Zo kwam laatst een patiënte met betraande ogen binnen op de raadpleging. Ze was gekend met de ziekte van Crohn en er gebeurde een NMR-onderzoek van de dunne darm om de ziekteactiviteit te beoordelen. In het protocol stond dat er geen afwijkingen waren in het terminale ileum. De huisarts had dit onderzoek gekaderd en uitgelegd dat alles onder controle was. Er was niets dat er op dat moment op wees dat patiënte ongerust was. Enkele dagen later, en een week voordat ze bij mij kwam, las ze zelf het protocol van de NMR-scan. Ze las "terminale ileum" en interpreteerde dat alsof ze een terminale ziekte had. Ze ging ervan uit dat de huisarts haar niet alle informatie had gegeven om haar te sparen. Er was best wat overredingskracht nodig om alle twijfel bij haar weg te nemen. Het recht op inzage in het eigen medisch dossier is een goede zaak. Een patiënt die betrokken wordt in zijn ziekte en behandelingsproces is een meer tevreden patiënt. Het verhoogt de compliantie van ingestelde behandelingen. De inzage kan in sommige gevallen wel aanleiding geven tot onnodige verwarring. Ondanks het feit dat er voorzorgsmaatregelen worden genomen, zoals de huisarts eerst verwittigen en het verslag pas met vertraging vrijgeven. Patiënten die hun eigen verslagen willen lezen moeten er zich van bewust zijn dat het hier communicatie betreft tussen professionelen. Dit gaat nu eenmaal gepaard met een bepaald taalgebruik waar de patiënt niet altijd mee vertrouwd is.De eerstelijnsarts speelt een cruciale rol in de duiding van deze verslagen. Het is mijns inziens geen goed idee om medische verslagen te vulgariseren. Verslagen moeten niet geschreven worden in een soort van tussentaal, met als insteek dat de patiënt het moet kunnen begrijpen. Het is voor patiënt en arts niet altijd gemakkelijk om in een veranderende en gedigitaliseerde wereld juist om te gaan met verslagen, waar deze vrij beschikbaar zijn voor iedereen. En, gelukkig is een terminaal ileum een anatomische structuur en geen ongeneeslijke aandoening.
