Als psychiaters in opleiding wordt er van ons verwacht dat we ons niet alleen scholen in het klinisch werk, maar ook onze wetenschappelijke visie verbreden. Ik heb de mooie kans gekregen om niet enkel een masterthesis, maar ineens ook een doctoraatsonderzoek te doen. Sinds enkele jaren leg ik me toe op het onderzoeken van de biologische mechanismes achter een BDSM-interactie. Dat is al een bijzondere reis gebleken.

Voor degenen die niet bekend zijn met de term, BDSM is een acroniem dat staat voor bondage & discipline, dominantie & submissie, sadisme & masochisme. Een mondvol, kan je wel stellen. Het is iets dat zich niet makkelijk laat definiëren, maar breed gesteld is het een alternatieve intimiteitsvorm die vaak elementen van pijn of macht bevat. Zeldzaam is het alleszins zeker niet. Enkele jaren geleden liet een grootschalige bevraging zien dat bijna de helft van de Vlaamse bevolking al wel eens BDSM-activiteiten heeft beoefend, en dat 7,8% zichzelf identificeert als BDSM-beoefenaar.

De meeste mensen hebben vaag wel een beeld van BDSM - met dank aan populaire media van de laatste jaren -, maar vaak hangen er nog erg stigmatiserende en schadelijke stereotypes aan vast. Onder zorgverleners wordt het bijvoorbeeld vaak nog als iets pathologisch beschouwd, iets ongezonds dat moet worden afgeleerd.

Het is voor ons mensen helemaal niet zo raar om onze pijn soms met een vleugje plezier te nemen

Toch is er geen wetenschappelijk onderzoek dat die visie ondersteunt. BDSM-beoefenaars zijn niet vatbaarder voor mentale gezondheidsproblemen, en ze hebben niet meer kindertrauma's om te verwerken. Maar ook zij zullen hulp willen zoeken als ze aan een depressie of verslavingsstoornis lijden, en dan blijkt dat het niet altijd zo eenvoudig is om een oordeelvrije hulpverlener te vinden die het juiste onderscheid kan maken tussen gezonde en ongezonde BDSM-beoefening.

Wat ik het meest bijzonder vind aan de resultaten uit ons onderzoek, is dat je BDSM biologisch gezien eigenlijk heel goed kan vergelijken met een heleboel meer sociaal aanvaarde zaken. Denk aan een runner's high bijvoorbeeld, de gelukzalige roes die een hardloper kan krijgen van een op het eerste zicht nogal onaangename activiteit. Uit ons onderzoek blijkt een heel gelijkaardige hormonale reactie.

Er zijn zo veel dingen die we absoluut normaal vinden om van te genieten, zoals in een achtbaan rijden, pikant voedsel eten, horrorfilms kijken, vechtsporten, en ga zo maar verder. Het is voor ons mensen helemaal niet zo raar om onze pijn soms met een vleugje plezier te nemen, zolang de omstandigheden maar goed zijn. Hoog tijd om BDSM ook aan dat lijstje toe te voegen.

Als psychiaters in opleiding wordt er van ons verwacht dat we ons niet alleen scholen in het klinisch werk, maar ook onze wetenschappelijke visie verbreden. Ik heb de mooie kans gekregen om niet enkel een masterthesis, maar ineens ook een doctoraatsonderzoek te doen. Sinds enkele jaren leg ik me toe op het onderzoeken van de biologische mechanismes achter een BDSM-interactie. Dat is al een bijzondere reis gebleken.Voor degenen die niet bekend zijn met de term, BDSM is een acroniem dat staat voor bondage & discipline, dominantie & submissie, sadisme & masochisme. Een mondvol, kan je wel stellen. Het is iets dat zich niet makkelijk laat definiëren, maar breed gesteld is het een alternatieve intimiteitsvorm die vaak elementen van pijn of macht bevat. Zeldzaam is het alleszins zeker niet. Enkele jaren geleden liet een grootschalige bevraging zien dat bijna de helft van de Vlaamse bevolking al wel eens BDSM-activiteiten heeft beoefend, en dat 7,8% zichzelf identificeert als BDSM-beoefenaar.De meeste mensen hebben vaag wel een beeld van BDSM - met dank aan populaire media van de laatste jaren -, maar vaak hangen er nog erg stigmatiserende en schadelijke stereotypes aan vast. Onder zorgverleners wordt het bijvoorbeeld vaak nog als iets pathologisch beschouwd, iets ongezonds dat moet worden afgeleerd.Toch is er geen wetenschappelijk onderzoek dat die visie ondersteunt. BDSM-beoefenaars zijn niet vatbaarder voor mentale gezondheidsproblemen, en ze hebben niet meer kindertrauma's om te verwerken. Maar ook zij zullen hulp willen zoeken als ze aan een depressie of verslavingsstoornis lijden, en dan blijkt dat het niet altijd zo eenvoudig is om een oordeelvrije hulpverlener te vinden die het juiste onderscheid kan maken tussen gezonde en ongezonde BDSM-beoefening. Wat ik het meest bijzonder vind aan de resultaten uit ons onderzoek, is dat je BDSM biologisch gezien eigenlijk heel goed kan vergelijken met een heleboel meer sociaal aanvaarde zaken. Denk aan een runner's high bijvoorbeeld, de gelukzalige roes die een hardloper kan krijgen van een op het eerste zicht nogal onaangename activiteit. Uit ons onderzoek blijkt een heel gelijkaardige hormonale reactie.Er zijn zo veel dingen die we absoluut normaal vinden om van te genieten, zoals in een achtbaan rijden, pikant voedsel eten, horrorfilms kijken, vechtsporten, en ga zo maar verder. Het is voor ons mensen helemaal niet zo raar om onze pijn soms met een vleugje plezier te nemen, zolang de omstandigheden maar goed zijn. Hoog tijd om BDSM ook aan dat lijstje toe te voegen.