...

Dokter Demeere schrijft voor het tweede opeenvolgende jaar het VBS-jaarverslag. Een traditie die hij heeft overgenomen van dokter Marc Moens. Vorig jaar luidde titel: De onvoltooide symfonie van Maggie. Dit jaar: Het noorden kwijt! We grasduinden in het boeiende verslag. Maggie kon overigens haar symfonie in 2019 wat meer voltooien. Eind februari 2019 raakte de wet op de ziekenhuisnetwerken door het parlement. In mei volgde nog de zogenaamde 'kwaliteitswet'. In 2019 startte het Riziv een meerjarenproject om de nomenclatuur te herzien. Iets wat onze buurlanden ons al 15 jaar geleden voordeden, stipt dokter Demeere aan."Het plaatje oogt somber", volgens Demeere. Dat geldt in het bijzonder voor de financiële toestand van ziekenhuizen. Ze hebben het geld niet voor innovatie en nieuwe technologieën, zoals informatica en het medisch dossier. De nieuwe 'kwaliteitswet' zet voor de zorgverlener belangrijke ontwikkelingen in gang: portfolio, accreditering, nieuwe regels rond het medische dossier... Maar het is nagels bijten: voor de uitvoering van de kwaliteitswet zijn nog meer dan tien nieuwe KB's nodig. Demeere gaat een heel lijstje af: "Te weinig huisartsen. Te weinig verpleegkundigen om voor de patiënten te zorgen. Te weinig geld voor geneesmiddelen en een te grote bijdrage van de patiënt." Ondertussen wacht ons land al meer dan een jaar op een echte regering, luidt zijn refrein.Een van de items die Demeere zorgen baart zijn de uiteenlopende keuzes die worden gemaakt in de verschillende delen van het land - en België uiteen lijken te drijven. Hij schetst in het verslag een uiteenzetting van Jo Vandeurzen over de ziekenhuisnetwerken. De Vlaamse CD&V-minister (die ondertussen plaats ruimde voor partijgenoot Wouter Beke) zette alles mooi op een rijtje: 15 ziekenhuisnetwerken in wording, 60 eerstelijnszones, een 'zorgstrategische' planning, het Vlaams Instituut Kwaliteit van Zorg, het Vlaams Instituut voor de Eerste Lijn,... Waals minister Alda Greoli, daarentegen, leek in 2019 nog op zoek naar een rode draad in de hervormingen.Voor de vorming van netwerken moesten in 2019 in Franstalig België nog legale obstakels uit de weg worden geruimd. Dat lukte pas na de regeringswissel, eind november. Toen werd het pas mogelijk dat één ziekenhuisnetwerk instellingen uit zowel de social profit- als openbare sector omvatte. Maar de PS had ondertussen opnieuw een vinger in de pap: zuiver openbare ziekenhuisnetwerken blijven een tweede mogelijkheid. Franstalig België blijft problemen hebben met de geografische logica van netwerken, besluit Demeere. Vooral de PS streeft ernaar de patiënt de keuze te laten voor een zuiver 'openbaar' netwerk. "Efficiëntie wordt gezocht in het Noorden, ethische keuzes in het Zuiden. (...) Er is geen kompas meer."Ook de erkenningscommissies voor de verschillende specialismen werden bij de laatste staatshervorming gemeenschapsmaterie. Het Noorden en het Zuiden bewandelen eigen wegen, en missen telkens kansen. In Vlaanderen werd een college van de voorzitters van de erkenningscommissie gecreëerd. Dat maakt concertatie mogelijk, en een betere feedback naar de federale Hoge Raad van Artsen-specialisten en Huisartsen. Het ontbreken van een dergelijk voorzitterscollege in Franstalig België wordt als een lacune aangevoeld.Ook de mogelijkheid om een beroep aan te tekenen bij verschillende procedures rond de beroepsopleiding is in verschillende delen van het land anders geregeld. In Vlaanderen is tegen een negatief advies van een erkenningscommissie een beroep mogelijk bij een adviescommissie. In Franstalige België is er geen eigenlijke beroepsprocedure. Maar in Vlaanderen loopt alles zeker niet van een leien dakje. De digitalisering van de erkenningsprocedure botst op grote obstakels, onder meer door de versnipperde bevoegdheden. Vlaanderen legde de vrijheid van de aso aan banden om zelf te beslissen in welk traject hij zijn opleiding wil volgen, iets waar nogal wat protest tegen bestaat.