Een symposium over het thema verkrachting en seksueel geweld tegen vrouwen is wel degelijk een noodzaak, vertelt kersvers MWAB-voorzitster prof. dr. Sevilay Altintas, medisch oncologe in het UZA.

"Als vrouwelijke artsen waren wij onthutst nadat we in de pers lazen dat een serieverkrachter 230 keer kon toeslaan en onder de radar bleef omdat niemand klacht indiende", licht ze toe. "De officiële cijfers voor verkrachting in ons land zijn hallucinant: in 2013 werden er per dag gemiddeld acht klachten ingediend. Vaak kent het slachtoffer de dader. Hij of zij is een vroegere partner, ouder, vriend, collega of kennis. Vaak dienen slachtoffers geen klacht in uit angst of ze kijken op tegen een lange en slopende juridische procedure met bewijsvoering. Zo blijkt dat in de periode 2009-2011 liefst 44% van de verkrachtingszaken bij het parket geseponeerd werden, waarvan 56% wegens gebrek aan bewijzen en 17% omdat de dader onbekend was."

Geen verjaringstermijn

Uit onderzoek leren we verder dat het aantal veroordelingen wegens verkrachting in ons land ver onder het Europese gemiddelde ligt. "Omdat er heel weinig mensen zijn die de feiten aangeven, maar ook omdat er te weinig gehoor aan gegeven wordt, zo blijkt. Slachtoffers hebben weinig vertrouwen in de officiële hulpkanalen of ze vinden de weg ernaartoe niet. Slechts 16% is naar de politie gestapt. Het meest gebruikte hulpkanaal blijken gesprekken met kennissen of vrienden (31%). 40% ondernam helemaal niets."

De Vrouwenraad ijvert al tien jaar om verkrachting en seksueel geweld beter bespreekbaar te maken, onder andere door de afschaffing van de verjaringstermijn, gaat dokter Altintas verder. "Als arts kan ik dat absoluut begrijpen, als je ziet wat voor een gezondheidsimpact zulke feiten hebben: die mensen zijn voor de rest van hun leven gestigmatiseerd, daar staat geen verjaringstermijn op."

Andere punten waar de Vrouwenraad op aandringt, zijn het kwijtschelden van de gerechtskosten voor de slachtoffers, betere sensibilisatie van de magistraten, multidisciplinaire aanpak en de oprichting van een nationaal register. "Dat zijn allemaal zaken die hier bij ons in België blijkbaar toch een enorm deficit kennen. Het probleem van verkrachting is omvangrijk, complex en vereist een doorgedreven totaalaanpak op lange termijn met nood aan een intense samenwerking tussen federaal en regionaal beleidsniveau. Verder moeten we de slachtoffers sensibiliseren en hen aanmoedigen om de stilte te doorbreken, dat is waardevol en nodig."

Dubbel verkracht

De MWAB-voorzitster wil overigens even de nadruk leggen op de benaming 'slachtoffer'. "In mijn ogen zijn dat geen slachtoffers, maar wel supersterke overlevers die zich eigenlijk niet hoeven te schamen. En ook belangrijk: verkrachting heeft niks te maken met een ras, een cultuur of een geloof. Het is gewoon een misdaad en dat is van alle tijden, alle culturen, alle geloven. Het is een taboe en ik vind dat hallucinant. Het slachtoffer wordt eigenlijk dubbel verkracht: door de dader en door de maatschappij."

Info en inschrijven: www.mwab.be

Op het symposium van de MWAB wordt voor het eerst ook een award uitgereikt. Het gaat om een prijs ter waarde van 1.500 euro voor een onderzoek naar genderverschillen in een medische context. De prijs wordt uitgeloofd door Luc Bertrand, ter nagedachtenis van zijn zus dr. Micheline Van Caillie-Bertrand, die voorzitster en de drijvende kracht was van de MWAB.

Een symposium over het thema verkrachting en seksueel geweld tegen vrouwen is wel degelijk een noodzaak, vertelt kersvers MWAB-voorzitster prof. dr. Sevilay Altintas, medisch oncologe in het UZA."Als vrouwelijke artsen waren wij onthutst nadat we in de pers lazen dat een serieverkrachter 230 keer kon toeslaan en onder de radar bleef omdat niemand klacht indiende", licht ze toe. "De officiële cijfers voor verkrachting in ons land zijn hallucinant: in 2013 werden er per dag gemiddeld acht klachten ingediend. Vaak kent het slachtoffer de dader. Hij of zij is een vroegere partner, ouder, vriend, collega of kennis. Vaak dienen slachtoffers geen klacht in uit angst of ze kijken op tegen een lange en slopende juridische procedure met bewijsvoering. Zo blijkt dat in de periode 2009-2011 liefst 44% van de verkrachtingszaken bij het parket geseponeerd werden, waarvan 56% wegens gebrek aan bewijzen en 17% omdat de dader onbekend was."Geen verjaringstermijnUit onderzoek leren we verder dat het aantal veroordelingen wegens verkrachting in ons land ver onder het Europese gemiddelde ligt. "Omdat er heel weinig mensen zijn die de feiten aangeven, maar ook omdat er te weinig gehoor aan gegeven wordt, zo blijkt. Slachtoffers hebben weinig vertrouwen in de officiële hulpkanalen of ze vinden de weg ernaartoe niet. Slechts 16% is naar de politie gestapt. Het meest gebruikte hulpkanaal blijken gesprekken met kennissen of vrienden (31%). 40% ondernam helemaal niets."De Vrouwenraad ijvert al tien jaar om verkrachting en seksueel geweld beter bespreekbaar te maken, onder andere door de afschaffing van de verjaringstermijn, gaat dokter Altintas verder. "Als arts kan ik dat absoluut begrijpen, als je ziet wat voor een gezondheidsimpact zulke feiten hebben: die mensen zijn voor de rest van hun leven gestigmatiseerd, daar staat geen verjaringstermijn op."Andere punten waar de Vrouwenraad op aandringt, zijn het kwijtschelden van de gerechtskosten voor de slachtoffers, betere sensibilisatie van de magistraten, multidisciplinaire aanpak en de oprichting van een nationaal register. "Dat zijn allemaal zaken die hier bij ons in België blijkbaar toch een enorm deficit kennen. Het probleem van verkrachting is omvangrijk, complex en vereist een doorgedreven totaalaanpak op lange termijn met nood aan een intense samenwerking tussen federaal en regionaal beleidsniveau. Verder moeten we de slachtoffers sensibiliseren en hen aanmoedigen om de stilte te doorbreken, dat is waardevol en nodig."Dubbel verkrachtDe MWAB-voorzitster wil overigens even de nadruk leggen op de benaming 'slachtoffer'. "In mijn ogen zijn dat geen slachtoffers, maar wel supersterke overlevers die zich eigenlijk niet hoeven te schamen. En ook belangrijk: verkrachting heeft niks te maken met een ras, een cultuur of een geloof. Het is gewoon een misdaad en dat is van alle tijden, alle culturen, alle geloven. Het is een taboe en ik vind dat hallucinant. Het slachtoffer wordt eigenlijk dubbel verkracht: door de dader en door de maatschappij."Info en inschrijven: www.mwab.be