Heel soms is het leven van een editorialist verrassend eenvoudig. Over de contingentering en de beperking van het medisch aanbod bakkeleit het beleid al sinds 1997. Hoofdrolspelers en statistieken veranderen, de essentie blijft hetzelfde. Herkauwen wat we pakweg vijf jaar geleden schreven, volstaat dus. Een kwarteeuw stilstand kenmerkt dit dossier.
Het staat ook symbool voor de Belgische spagaat. Het noorden van het land volgt braafjes wetten en richtlijnen en plant het medisch aanbod via een uitgekiend ingangsexamen. Vaak op een Calvinistisch strenge manier.
Ondertussen reageert Franstalig België woest op de beperkingen - 'pénurie, pénurie!' - om vervolgens alle regels aan zijn laars te lappen. En uiteindelijk gaat het federale niveau overstag. Na Maggie De Block (Open VLD) veegde ook de huidige excellentie op Sociale Zaken Frank Vandenbroucke (Vooruit) immers eenmalig de spons over het Franstalige overtal.
Iedereen weet meteen waar hij/zij aan toe is. Dat is veel rechtvaardiger
Al dokterde hij tegelijk een goede oplossing uit. Een vaak gehoord argument is immers dat het geen pas geeft jongeren in een dure, veeleisende en zeer gerichte opleiding te laten starten om ze jaren later de toegang tot het beroep te ontzeggen. Dat bezwaar snijdt hout.
Door voor aanvang van de studies al een contingenteringsattest uit te reiken, ondervangt Vandenbroucke dat. Iedereen weet meteen waar hij/zij aan toe is. Dat is veel rechtvaardiger. Want zonder attest kan je nog altijd moeiteloos overschakelen naar een andere studierichting of ervoor opteren zes jaar later een niet-curatieve artsenopleiding te volgen.
Geniaal... maar met te korte beentjes. Want allicht zal Vandenbroucke vooral heel veel heisa in Franstalig België oogsten. Waarna het protest het federale niveau besmet en men wel weer zijn staart intrekt.