Ik was fier op België toen een openlijk homoseksuele man eerste minister was. Ik ben ook fier dat een van onze ministers een transgendervrouw is. Ik ben er fier op dat daar geen ophef over is: leven en laten leven, een Belgische karakteristiek.

In veel culturen vinden we transgenders: transgenderisme is zo oud als de mensheid. Maar naarmate rolpatronen minder verbonden zijn aan het biologische geslacht, ontstaat er meer verwarring over wat nu een man is en wat een vrouw. Als die verwarring van gender met geslacht door goed menende maar gevaarlijke pseudowetenschap ook in onze scholen dreigt door te dringen, zelfs aan medische faculteiten, moeten we de puntjes op de biologische i zetten.

We zijn een chimpansee op schoenen, een gewoon zoogdier. Evolutiebiologie verklaart het ontstaan van mannen en vrouwen als een vicieuze cirkel. Zo gauw een van beide partijen meer investeert in een eicel, heeft zij meer te verliezen bij het verbreken van het voortplantingscontract.

De andere partij heeft er baat bij steeds minder te investeren. Het eindpunt is een vrouw met schaarse, grote eicellen en alle organen, noodzakelijk om kinderen te dragen en te baren en een man die continu zeer veel spermacellen aanmaakt die enkel genetische informatie dragen. Dat maakt ons tot man of vrouw: produceren we spermacellen of eicellen?

Je blijft een chimpansee op schoenen, man of vrouw

Als een professor medische ethiek de vraag stelt: "Wat bepaalt het geslacht?", is dit het enig juiste antwoord dat het geslacht wordt bepaald door wie eicellen of sperma produceert, een baanbrekende wetenschappelijke ontdekking in de 17de eeuw. Het is een eicel of het is sperma: daar bestaat niets tussen. De voorstanders van het "glijdende spectrum" tussen man en vrouw, tussen "mannelijkheid" en "vrouwelijkheid", zwijgen over eicellen en sperma. Ze verwijzen naar intersekse: sommige mensen worden geboren met zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken, soms zelfs met zowel testiculair weefsel als eicellen: "Waar hermafroditisme".

Als we intersekse definiëren als personen waarbij het fenotype niet overeen komt met het genotype of waar het fenotype niet bepaalbaar is als mannelijk of vrouwelijk, komen we uit op 0.018% of één op 6000 (J Sex Res 2002;39:174). Het is niet omdat er schaarse uitzonderingen bestaan, dat de mens geen zoogdier is met twee binaire geslachten.

Seksuele kenmerken zijn het gevolg van het biologische geslacht, niet de oorzaak. Het pseudowetenschappelijke genderactivisme riskeert mannelijke meisjes te degraderen tot manwijven: geen echte vrouw maar transgendermannen. Vrouwelijke jongens zijn mietjes, geen echte jongens maar transgendermeisjes. Vallen jongens op jongens en outen ze zich als homo, worden ze uitgemaakt voor transfoob. Biologische vrouwen zijn niet meer veilig voor biologische mannen in de sport, in vluchthuizen of in gevangenissen.

Iedereen mag elke genderrol aannemen die hij of zij wil: daar heb ik geen zaken mee. Maar dat verandert niet je biologie. Je blijft een chimpansee op schoenen, man of vrouw.

Ik was fier op België toen een openlijk homoseksuele man eerste minister was. Ik ben ook fier dat een van onze ministers een transgendervrouw is. Ik ben er fier op dat daar geen ophef over is: leven en laten leven, een Belgische karakteristiek. In veel culturen vinden we transgenders: transgenderisme is zo oud als de mensheid. Maar naarmate rolpatronen minder verbonden zijn aan het biologische geslacht, ontstaat er meer verwarring over wat nu een man is en wat een vrouw. Als die verwarring van gender met geslacht door goed menende maar gevaarlijke pseudowetenschap ook in onze scholen dreigt door te dringen, zelfs aan medische faculteiten, moeten we de puntjes op de biologische i zetten. We zijn een chimpansee op schoenen, een gewoon zoogdier. Evolutiebiologie verklaart het ontstaan van mannen en vrouwen als een vicieuze cirkel. Zo gauw een van beide partijen meer investeert in een eicel, heeft zij meer te verliezen bij het verbreken van het voortplantingscontract. De andere partij heeft er baat bij steeds minder te investeren. Het eindpunt is een vrouw met schaarse, grote eicellen en alle organen, noodzakelijk om kinderen te dragen en te baren en een man die continu zeer veel spermacellen aanmaakt die enkel genetische informatie dragen. Dat maakt ons tot man of vrouw: produceren we spermacellen of eicellen? Als een professor medische ethiek de vraag stelt: "Wat bepaalt het geslacht?", is dit het enig juiste antwoord dat het geslacht wordt bepaald door wie eicellen of sperma produceert, een baanbrekende wetenschappelijke ontdekking in de 17de eeuw. Het is een eicel of het is sperma: daar bestaat niets tussen. De voorstanders van het "glijdende spectrum" tussen man en vrouw, tussen "mannelijkheid" en "vrouwelijkheid", zwijgen over eicellen en sperma. Ze verwijzen naar intersekse: sommige mensen worden geboren met zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken, soms zelfs met zowel testiculair weefsel als eicellen: "Waar hermafroditisme". Als we intersekse definiëren als personen waarbij het fenotype niet overeen komt met het genotype of waar het fenotype niet bepaalbaar is als mannelijk of vrouwelijk, komen we uit op 0.018% of één op 6000 (J Sex Res 2002;39:174). Het is niet omdat er schaarse uitzonderingen bestaan, dat de mens geen zoogdier is met twee binaire geslachten.Seksuele kenmerken zijn het gevolg van het biologische geslacht, niet de oorzaak. Het pseudowetenschappelijke genderactivisme riskeert mannelijke meisjes te degraderen tot manwijven: geen echte vrouw maar transgendermannen. Vrouwelijke jongens zijn mietjes, geen echte jongens maar transgendermeisjes. Vallen jongens op jongens en outen ze zich als homo, worden ze uitgemaakt voor transfoob. Biologische vrouwen zijn niet meer veilig voor biologische mannen in de sport, in vluchthuizen of in gevangenissen. Iedereen mag elke genderrol aannemen die hij of zij wil: daar heb ik geen zaken mee. Maar dat verandert niet je biologie. Je blijft een chimpansee op schoenen, man of vrouw.