Het toeval bestaat niet, want diezelfde dag vergaderde de raad van bestuur van het Kenniscentrum om vast te stellen hoeveel spoedgevallendiensten er in België kunnen gesloten worden. Het rapport werd uitgesteld en de beslissing afgezwakt, rekening houdend met de bloedernstige realiteit.

In een regering die vooral aan besparen denkt wordt de ministerpost van sociale zaken en volksgezondheid geen droomjob, maar een nachtmerrie. Het departement van Maggie De Block werd verplicht bijna één derde van de globale besparing op te hoesten: 902 miljoen euro. Gevolg: het akkoord artsen-ziekenfondsen houdt van rechtswege op te bestaan op 28 januari eerstkomend en er komt geen akkoord met tandartsen en kinesitherapeuten.

Om de staatskas te spekken lanceert minister van financiën Johan Van Overtveldt ondertussen het idee om de tabaksaccijnzen te verlagen. Er moet wat meer gerookt worden, dat brengt geld in het laatje. We weten nochtans dat er in België elke dag ruim 40 mensen sterven door tabaksgebruik. Dat is meer dan de aanslagen in Brussel en Zaventem samen. Maar dan wel 365 dagen per jaar, niet alleen op 22 maart 2016. Columnist en arts-epidemioloog Luc Bonneux shockeerde een kwarteeuw geleden al de medische wereld door cynisch te stellen dat roken besparingen meebrengt in de sociale sector: de levensverwachting van rokers daalt met 8 à 10 jaar zodat er minder pensioen moet worden uitbetaald.

Begin 2017 stelde het Britse Rode Kruis dat de spoeddiensten in humanitaire crisis verkeerden. Eens te meer bevindt de National Health Service zich in hoge nood. Spoeddiensten moesten er fuseren en thuisopvang werd wegens besparingen afgebouwd. Nochtans inspireert het Britse systeem nog altijd een aantal Belgische artsen en gezondheidseconomen. Vermits in het Verenigd Koninkrijk euthanasie verboden is, worden patiënten dus verzocht om tijdig thuis te sterven, zonder verzorging. Gelukkig hoeft het bij ons niet zo ver te komen, België heeft immers zijn euthanasiewet van 28 mei 2002 die zonder veel tegenstand alsmaar verder wordt uitgerekt.

In augustus 2016 werd gedebatteerd over een sociaaleconomisch gemotiveerd euthanasiebeleid naar aanleiding van problemen in de ouderenzorg. Welke zorg is (nog) aangewezen, welke behandelingen zijn zinvol en gewenst door de patiënt? Vroeger was doodgaan gratis, stelde Luc Van Gorp, voorzitter Christelijke Mutualiteiten. Is vandaag doodgaan dan te duur omdat 80 % van alle kosten aan gezondheidszorg in het laatste levensjaar worden gemaakt? Dat kan op je 40ste of op je 95ste zijn.

Euthanasie mag geen budgettaire overweging worden bij het uitstippelen van het zorgbeleid. De slippery slope komt gevaarlijk dicht nabij.

Er wordt openlijk gepleit in de media om alzheimerpatiënten te euthanaseren. Stop de behandeling van ongeneeslijke zieken en investeer het geld in oudenrenzorg, is een andere slogan. Wanneer start therapeutische hardnekkigheid? Wie bepaalt dat? De partner, de erfgenamen, de verzorgenden? Elke arts, vooral huisarts, geriater en oncoloog, kan sterke verhalen vertellen over de veranderende houding tegenover euthanasie bij de bevolking. Euthanasie wordt stilaan als een recht beschouwd, dat gebruikt en misbruikt kan worden, en als een plicht voor de arts aan wie de vraag wordt gesteld.

Efficiënt omgaan met de beperkte budgettaire middelen die de overheid ter beschikking stelt voor de gezondheidszorg moet voor artsen een evidentie zijn. Euthanasie mag geen budgettaire overweging worden bij het uitstippelen van het zorgbeleid. De slippery slope komt gevaarlijk dicht nabij.

Het toeval bestaat niet, want diezelfde dag vergaderde de raad van bestuur van het Kenniscentrum om vast te stellen hoeveel spoedgevallendiensten er in België kunnen gesloten worden. Het rapport werd uitgesteld en de beslissing afgezwakt, rekening houdend met de bloedernstige realiteit. In een regering die vooral aan besparen denkt wordt de ministerpost van sociale zaken en volksgezondheid geen droomjob, maar een nachtmerrie. Het departement van Maggie De Block werd verplicht bijna één derde van de globale besparing op te hoesten: 902 miljoen euro. Gevolg: het akkoord artsen-ziekenfondsen houdt van rechtswege op te bestaan op 28 januari eerstkomend en er komt geen akkoord met tandartsen en kinesitherapeuten. Om de staatskas te spekken lanceert minister van financiën Johan Van Overtveldt ondertussen het idee om de tabaksaccijnzen te verlagen. Er moet wat meer gerookt worden, dat brengt geld in het laatje. We weten nochtans dat er in België elke dag ruim 40 mensen sterven door tabaksgebruik. Dat is meer dan de aanslagen in Brussel en Zaventem samen. Maar dan wel 365 dagen per jaar, niet alleen op 22 maart 2016. Columnist en arts-epidemioloog Luc Bonneux shockeerde een kwarteeuw geleden al de medische wereld door cynisch te stellen dat roken besparingen meebrengt in de sociale sector: de levensverwachting van rokers daalt met 8 à 10 jaar zodat er minder pensioen moet worden uitbetaald. Begin 2017 stelde het Britse Rode Kruis dat de spoeddiensten in humanitaire crisis verkeerden. Eens te meer bevindt de National Health Service zich in hoge nood. Spoeddiensten moesten er fuseren en thuisopvang werd wegens besparingen afgebouwd. Nochtans inspireert het Britse systeem nog altijd een aantal Belgische artsen en gezondheidseconomen. Vermits in het Verenigd Koninkrijk euthanasie verboden is, worden patiënten dus verzocht om tijdig thuis te sterven, zonder verzorging. Gelukkig hoeft het bij ons niet zo ver te komen, België heeft immers zijn euthanasiewet van 28 mei 2002 die zonder veel tegenstand alsmaar verder wordt uitgerekt. In augustus 2016 werd gedebatteerd over een sociaaleconomisch gemotiveerd euthanasiebeleid naar aanleiding van problemen in de ouderenzorg. Welke zorg is (nog) aangewezen, welke behandelingen zijn zinvol en gewenst door de patiënt? Vroeger was doodgaan gratis, stelde Luc Van Gorp, voorzitter Christelijke Mutualiteiten. Is vandaag doodgaan dan te duur omdat 80 % van alle kosten aan gezondheidszorg in het laatste levensjaar worden gemaakt? Dat kan op je 40ste of op je 95ste zijn. Er wordt openlijk gepleit in de media om alzheimerpatiënten te euthanaseren. Stop de behandeling van ongeneeslijke zieken en investeer het geld in oudenrenzorg, is een andere slogan. Wanneer start therapeutische hardnekkigheid? Wie bepaalt dat? De partner, de erfgenamen, de verzorgenden? Elke arts, vooral huisarts, geriater en oncoloog, kan sterke verhalen vertellen over de veranderende houding tegenover euthanasie bij de bevolking. Euthanasie wordt stilaan als een recht beschouwd, dat gebruikt en misbruikt kan worden, en als een plicht voor de arts aan wie de vraag wordt gesteld. Efficiënt omgaan met de beperkte budgettaire middelen die de overheid ter beschikking stelt voor de gezondheidszorg moet voor artsen een evidentie zijn. Euthanasie mag geen budgettaire overweging worden bij het uitstippelen van het zorgbeleid. De slippery slope komt gevaarlijk dicht nabij.