...

Ik vind hem onmiddellijk sympathiek. Een jonge, struise man, gladgeschoren, knap uiterlijk; de ideale schoonzoon.Blijkbaar is er een incident gebeurd. Ik zal in de volgende vijftien minuten moeten oordelen of hij opnieuw zijn wapen mag dragen."Oh, ik zit hier echt verveeld mee," zegt hij met een verontschuldigend lachje. "Maar als agent sta je onder behoorlijk wat stress, je komt wat tegen. Onregelmatige uren, het legt ook druk op je huwelijk. Eva - dat is mijn vrouw, Eva en ik hadden een verhitte discussie... niets fysiek hoor," onderbreekt hij zichzelf snel, "maar we hebben allebei onze stem verheven. We wonen in een appartement met dunne muren, en een van de buren heeft de politie gebeld. Hoe gênant toen Jef, mijn collega, aan de deur stond! Hij moest sowieso een pv opstellen, en dat was dat."Ik leef volledig mee. Hoe vervelend!"Oh ok," antwoord ik, al klikkend door zijn dossier. Bij de bewaarde documenten vind ik zijn psychologische evaluatie. Ik scan doorheen het document. Narcissistische karaktertrekken... manipulatieve neigingen... Hmm.De politieman wiebelt wat onrustig op zijn stoel. "Is er een probleem?""Wel... ik heb hier het verslag van je psychologische evaluatie.""Wat?!" Een scherpe uitspraak, een staalharde blik. Weg is de charmante jongeman."... ja," ga ik verder. "En het is toch niet helemaal positief..."Hij zwaait zijn hand korzelig naar het scherm, als naar een vervelende vlieg. "Dat was een onnozel jong kiekske dat het interview aflegde, wat weet die nu?"Ik knik inschikkelijk. "Dat begrijp ik," geef ik aan.Hij zucht luid en sluit even zijn ogen. "Allemaal omdat Eva het nodig vond om Jef te bellen. Wat een ellende." "Waren het niet de buren?" vraag ik."Wat?!""Zei je niet dat de buren de politie hebben gebeld?"Hij reageert niet, kijkt me aan alsof ik plots in een vreemde taal ben overgegaan."De dunne muren... omdat jullie je stemmen verheven hebben..." ga ik verder."Ja kijk, niet dat het uitmaakt, maar het was Eva die Jef heeft gebeld. Ze heeft zijn nummer op haar gsm, en vond het nodig om hem te bellen, enkel om mij te treiteren. Ik had het daarnet niet gezegd omdat het zo vernederend is, dat begrijp je toch wel." Hij kijkt me intens aan.Het begint onaangenaam warm te worden in het lokaal. "Uiteraard," antwoord ik snel.Hij ontspant zichtbaar. "Vrouwen hè," zegt hij schamper. "Eva is me al maanden aan het jennen. Ze brengt me opzettelijk in diskrediet bij mijn collega's. Wilt ze nog doen uitschijnen dat zij het slachtoffer is. Zij!""Tss," zeg ik, ongemakkelijk.Plots buigt hij zich voorover, schuift de stoel dichter naar mijn bureau, alsof we afgeluisterd zouden kunnen worden. "Weet je," zegt hij in een hese fluisterstem, "dat ik enkele weken terug in de vuilniszak lege blisterverpakkingen van geneesmiddelen heb gevonden? Ik denk dat ze me om zeep wilt helpen." "Weet je," zeg ik, ondertussen druk typend, "op basis van het psychologisch verslag kan ik je momenteel helaas niet geschikt verklaren voor wapendracht." Ik druk het formulier gezondheidsbeoordeling af, en overhandig het aan hem. Hij kijkt me giftig aan, en zonder nog een woord te zeggen verlaat hij het lokaal en smijt de deur loeihard achter zich dicht.Ruim tien jaar verder, lijkt het me wel oké om hierover te schrijven. Ik heb deman nooit meer gezien, trouwens. Ik vraag me af of hij uiteindelijk terug een wapen heeft mogen dragen.