Een voorstel om de derdebetalersregeling automatisch te laten toepassen bij zorgverleners werd eerder deze maand van tafel geveegd. De derdebetalersregeling blijft zo 'de uitzondering' in België. Terwijl het in onze buurlanden de standaard is. Daarmee laten we met z'n allen een kans liggen om zorg toegankelijker te maken.

De mogelijke verplichting van deze regeling beroert de gemoederen. Tegenstanders van de maatregel noemen verschillende argumenten die zouden aantonen dat dit géén goed idee is. Zo zou de maatregel overconsumptie en fraude stimuleren en supplementen en deconventionering zouden niet meer mogelijk zijn. Daarnaast hoor ik klachten over de 'attestenregen' die artsen moeten doorstaan in het kader van ziekteverzuim, de ondermaatse vergoeding, de ontoereikende indexering, stijgende materiaal-, personeels- en energiekosten,... Een hele hoop redenen. Of mag ik zeggen een hoopje? Want dat gevoel krijg ik: dat al deze problemen op één hoopje gegooid worden. Deze discussie gaat niet meer om de derdebetalersregeling op zich. Zonde. Met de meeste van bovenstaande argumenten heeft de verplichting van de regeling niets te maken. En enkele andere kloppen zelfs niet. Laat ons eens kijken naar enkele foutieve tegenargumenten.

Het beeld van de domme patiënt die niet nadenkt voor hij naar de dokter stapt moet de wereld uit

"Er bestaan toch maatregelen voor financieel kwetsbare groepen, en artsen doen al veel voor hen?" Klopt, er bestaat een groep mensen met verhoogde tegemoetkoming waarbij de regeling al verplicht is. Ja, veel huisartsen passen de maatregel al toe. En absoluut, de meeste zorgverleners zijn bereid om remgeld en/of supplementen kwijt te schelden bij mensen waarvan ze weten dat ze deze moeilijk kunnen betalen. Doel bereikt, toch?! Voor een deel wel, gelukkig. Maar dit gaat ervan uit dat patiënten die geen recht hebben op verhoogde tegemoetkoming, maar het toch financieel moeilijk hebben, drie dingen weten en doen. Ze moeten de regel kennen, ze moeten bereid zijn te vertellen dat ze financieel kwetsbaar zijn én ook mondig genoeg om naar de regel te vragen. Dat zijn heel wat voorwaarden en zelfs drempels, niet? Recent stelde het KCE[1] nog vast dat mensen met onvervulde zorgbehoeften geen buffer hebben om onverwachte uitgaven op te vangen. De cijfers tonen dat zij die nét geen recht hebben op een verhoogde tegemoetkoming meer zorg uitstellen. Met zwaardere gezondheidskosten tot gevolg.

"Als patiënten niet weten wat de totaalprijs van een consultatie is, stappen ze onnodig naar een zorgverlener." Buitenlandse voorbeelden tonen aan dat dat niet klopt. Daarnaast geloof ik niet dat mensen voor hun plezier in de wachtzaal zitten... Patiënten kunnen denken en beslissen voor zichzelf. Het beeld van de domme patiënt die niet nadenkt voor hij naar de dokter stapt moet de wereld uit. Trouwens, aanhangers van deze theorie lijken het wel ok te vinden dat wie géén financiële problemen heeft wél 'recht op overconsumptie' heeft... Een kromme redenering.

Argumenten als fraudepreventie, de koppeling met conventionering, een ontoereikende verloning en de attestenregen zijn andere discussies. Ze mogen niet als één onontwarbaar kluwen gezien worden.

Ik wil pleiten om deze discussie niet tot een symbooldossier te verheffen en de regeling te bekijken voor wat ze is: een administratieve vereenvoudiging én een toegankelijkheidsmaatregel. Niet meer of minder dan dat. De patiënt en de ziekteverzekering betalen elk hun eigen aandeel, zonder onnodige tussenstappen. En mensen die het niet breed hebben, hoeven geen bedrag voor te schieten. Het leven kan simpel zijn...

[1] Bouckaert Nicolas, Maertens de Noordhout Charline, Van de Voorde Carine. De performantie van het Belgische gezondheidssysteem: evaluatie van de billijkheid. Health Services Research (HSR). Brussel. Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE). 2020. KCE Reports 334A. D/2020/10.273/28.

Een voorstel om de derdebetalersregeling automatisch te laten toepassen bij zorgverleners werd eerder deze maand van tafel geveegd. De derdebetalersregeling blijft zo 'de uitzondering' in België. Terwijl het in onze buurlanden de standaard is. Daarmee laten we met z'n allen een kans liggen om zorg toegankelijker te maken. De mogelijke verplichting van deze regeling beroert de gemoederen. Tegenstanders van de maatregel noemen verschillende argumenten die zouden aantonen dat dit géén goed idee is. Zo zou de maatregel overconsumptie en fraude stimuleren en supplementen en deconventionering zouden niet meer mogelijk zijn. Daarnaast hoor ik klachten over de 'attestenregen' die artsen moeten doorstaan in het kader van ziekteverzuim, de ondermaatse vergoeding, de ontoereikende indexering, stijgende materiaal-, personeels- en energiekosten,... Een hele hoop redenen. Of mag ik zeggen een hoopje? Want dat gevoel krijg ik: dat al deze problemen op één hoopje gegooid worden. Deze discussie gaat niet meer om de derdebetalersregeling op zich. Zonde. Met de meeste van bovenstaande argumenten heeft de verplichting van de regeling niets te maken. En enkele andere kloppen zelfs niet. Laat ons eens kijken naar enkele foutieve tegenargumenten."Er bestaan toch maatregelen voor financieel kwetsbare groepen, en artsen doen al veel voor hen?" Klopt, er bestaat een groep mensen met verhoogde tegemoetkoming waarbij de regeling al verplicht is. Ja, veel huisartsen passen de maatregel al toe. En absoluut, de meeste zorgverleners zijn bereid om remgeld en/of supplementen kwijt te schelden bij mensen waarvan ze weten dat ze deze moeilijk kunnen betalen. Doel bereikt, toch?! Voor een deel wel, gelukkig. Maar dit gaat ervan uit dat patiënten die geen recht hebben op verhoogde tegemoetkoming, maar het toch financieel moeilijk hebben, drie dingen weten en doen. Ze moeten de regel kennen, ze moeten bereid zijn te vertellen dat ze financieel kwetsbaar zijn én ook mondig genoeg om naar de regel te vragen. Dat zijn heel wat voorwaarden en zelfs drempels, niet? Recent stelde het KCE[1] nog vast dat mensen met onvervulde zorgbehoeften geen buffer hebben om onverwachte uitgaven op te vangen. De cijfers tonen dat zij die nét geen recht hebben op een verhoogde tegemoetkoming meer zorg uitstellen. Met zwaardere gezondheidskosten tot gevolg."Als patiënten niet weten wat de totaalprijs van een consultatie is, stappen ze onnodig naar een zorgverlener." Buitenlandse voorbeelden tonen aan dat dat niet klopt. Daarnaast geloof ik niet dat mensen voor hun plezier in de wachtzaal zitten... Patiënten kunnen denken en beslissen voor zichzelf. Het beeld van de domme patiënt die niet nadenkt voor hij naar de dokter stapt moet de wereld uit. Trouwens, aanhangers van deze theorie lijken het wel ok te vinden dat wie géén financiële problemen heeft wél 'recht op overconsumptie' heeft... Een kromme redenering.Argumenten als fraudepreventie, de koppeling met conventionering, een ontoereikende verloning en de attestenregen zijn andere discussies. Ze mogen niet als één onontwarbaar kluwen gezien worden.Ik wil pleiten om deze discussie niet tot een symbooldossier te verheffen en de regeling te bekijken voor wat ze is: een administratieve vereenvoudiging én een toegankelijkheidsmaatregel. Niet meer of minder dan dat. De patiënt en de ziekteverzekering betalen elk hun eigen aandeel, zonder onnodige tussenstappen. En mensen die het niet breed hebben, hoeven geen bedrag voor te schieten. Het leven kan simpel zijn... [1] Bouckaert Nicolas, Maertens de Noordhout Charline, Van de Voorde Carine. De performantie van het Belgische gezondheidssysteem: evaluatie van de billijkheid. Health Services Research (HSR). Brussel. Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE). 2020. KCE Reports 334A. D/2020/10.273/28.