De tweede lockdown in acht maanden tijd is een feit. Werden we in het voorjaar wat verrast en in snelheid gepakt door het coronavirus, dan werd er vrij snel een algemene lockdown afgekondigd waardoor ook de medische situatie een beetje beheersbaar bleef, mede door het opschorten van alle reguliere zorg. Alhoewel dit opschorten zeker extra mensenlevens gekost heeft, naast de vele coronadoden.

Maar dit zou ons niet meer overkomen. Nee, nooit meer!

Tijdens de vakantiemaanden trokken, na het al te vlotjes lossen van de maatregelen, de virologen, epidemiologen, biostatistici en verschillende ziekenhuizen al aan de alarmbel wat betreft het stijgende aantal infecties. Er kwam geen of weinig gehoor bij politici van zowel federale als regionale overheden. Zelfs half september, als de cijfers al echt verontrustend waren, werd er bijzonder lauw gereageerd. Enkele 'halve' maatregelen en beroep doen op de individuele verantwoordelijkheid van de Belg.

Dit werkt NIET, en dat zou men ondertussen toch mogen weten, niet?

Uiteindelijk zitten we sinds eind oktober weer in een quasi volledige lockdown. Way too late, dit had 4 tot 6 weken geleden moeten gebeuren. Men kan dit schuldig verzuim noemen van de verschillende overheden omdat men het gezondheidssysteem heeft laten ontsporen.

IZ-afdelingen liggen nu meer dan vol en reguliere zorg wordt grotendeels geschrapt. Men dwingt ons ook nog op te schalen naar een nog hogere capaciteit van covid-intensieve bedden. Bedden die er gewoon niet zijn. In een aantal IZ-bedden liggen trouwens niet-covid patiënten, die je niet plots kan laten verdwijnen. Dus moet er geïmproviseerd worden door ontwaakruimtes, endoscopiezalen enz. om te bouwen tot IZ-bedden. Maar dit zijn géén volwaardige IZ-bedden.

Daarenboven zijn bedden één ding, over het nodige personeel beschikken, is een ander probleem. IZ- verpleegkundigen pluk je niet van de straat. Je kan niet met 'crashcursussen' van enkele dagen van niet-IZ verpleging, plots IZ-verpleging maken. Crashopleidingen zijn géén volwaardige opleidingen.

Daarenboven is de verpleging niet voldoende gerecupereerd na de eerste lockdown. Ze zijn moe, hebben weinig of geen vakantie gehad en het aantal uitvallers is vrij groot. Onmiddellijk na de eerste golf ging men over naar de agenda van de dag om de opgelopen wachtlijsten weg te werken. Daar bovenop nu een tweede lockdown met overvolle intensieve afdelingen, reorganisaties en geschuif met patiënten, vormt een enorme belasting voor de verpleging.

Men kan dit schuldig verzuim noemen van de verschillende overheden omdat men het gezondheidssysteem heeft laten ontsporen

En dan hebben we het over lange shiften in isolatiepakken in warme en moeilijke omstandigheden met collega's die je nog deels moet opleiden (crashcursus, weet u wel) met daarbij nog een grote psychische belasting, niet alleen op het werk maar vaak ook thuis (extra shifts, partner en kinderen in quarantaine). Dat er veel verpleegkundigen uitvallen, en nog zullen uitvallen is wel heel duidelijk.

Het nalaten van iets wat men hoorde te doen - juridisch verzuimdelict of omissiedelict - is wat men de verschillende overheden zeker kan verwijten. Als we zien, en ik ben voorzichtig, dat na twee weken strenge maatregelen het aantal ziekenhuisopnames begint te dalen dan hadden we deze tweede coronapiek veel vroeger in de kiem kunnen smoren.

En vooral, dan hadden we waarschijnlijk geen probleem van IZ-capaciteit gehad en hadden veel patiënten hun reguliere en geplande behandeling die opname op intensieve zorg vereist wel kunnen ondergaan na bijvoorbeeld kankerchirurgie of een hartoperatie.

Nu heeft dit weeral levens gevraagd, zoals in de eerste periode in het voorjaar. Zowel de federale als regionale overheden dragen hiervoor een verpletterende verantwoordelijkheid. Als men 's zondags na het uitroepen van de lockdown nog koopzondagen toelaat, dan heeft men het NIET begrepen en/of spelen andere belangen dan de gezondheidszorg een grotere rol.

Foei overheden, schaam u! Door jullie uitstelgedrag, verzuimdelict, zijn wij de slechtste leerling van de Europese klas met alle collaterale schade vandien. Jammer. Jammer. Jammer! En nu maar hopen dat de ezel zich geen derde keer stoot aan dezelfde steen.

Dr. Luc Merckx vermeldt dat hij deze brief ten persoonlijke titel schreef, noch namens het ziekenhuis waar hij werkzaam is (Ziekenhuis Oost-Limburg), noch namens zijn collega's anesthesie/intensieve zorgen.

De tweede lockdown in acht maanden tijd is een feit. Werden we in het voorjaar wat verrast en in snelheid gepakt door het coronavirus, dan werd er vrij snel een algemene lockdown afgekondigd waardoor ook de medische situatie een beetje beheersbaar bleef, mede door het opschorten van alle reguliere zorg. Alhoewel dit opschorten zeker extra mensenlevens gekost heeft, naast de vele coronadoden.Maar dit zou ons niet meer overkomen. Nee, nooit meer!Tijdens de vakantiemaanden trokken, na het al te vlotjes lossen van de maatregelen, de virologen, epidemiologen, biostatistici en verschillende ziekenhuizen al aan de alarmbel wat betreft het stijgende aantal infecties. Er kwam geen of weinig gehoor bij politici van zowel federale als regionale overheden. Zelfs half september, als de cijfers al echt verontrustend waren, werd er bijzonder lauw gereageerd. Enkele 'halve' maatregelen en beroep doen op de individuele verantwoordelijkheid van de Belg.Dit werkt NIET, en dat zou men ondertussen toch mogen weten, niet? Uiteindelijk zitten we sinds eind oktober weer in een quasi volledige lockdown. Way too late, dit had 4 tot 6 weken geleden moeten gebeuren. Men kan dit schuldig verzuim noemen van de verschillende overheden omdat men het gezondheidssysteem heeft laten ontsporen.IZ-afdelingen liggen nu meer dan vol en reguliere zorg wordt grotendeels geschrapt. Men dwingt ons ook nog op te schalen naar een nog hogere capaciteit van covid-intensieve bedden. Bedden die er gewoon niet zijn. In een aantal IZ-bedden liggen trouwens niet-covid patiënten, die je niet plots kan laten verdwijnen. Dus moet er geïmproviseerd worden door ontwaakruimtes, endoscopiezalen enz. om te bouwen tot IZ-bedden. Maar dit zijn géén volwaardige IZ-bedden.Daarenboven zijn bedden één ding, over het nodige personeel beschikken, is een ander probleem. IZ- verpleegkundigen pluk je niet van de straat. Je kan niet met 'crashcursussen' van enkele dagen van niet-IZ verpleging, plots IZ-verpleging maken. Crashopleidingen zijn géén volwaardige opleidingen.Daarenboven is de verpleging niet voldoende gerecupereerd na de eerste lockdown. Ze zijn moe, hebben weinig of geen vakantie gehad en het aantal uitvallers is vrij groot. Onmiddellijk na de eerste golf ging men over naar de agenda van de dag om de opgelopen wachtlijsten weg te werken. Daar bovenop nu een tweede lockdown met overvolle intensieve afdelingen, reorganisaties en geschuif met patiënten, vormt een enorme belasting voor de verpleging. En dan hebben we het over lange shiften in isolatiepakken in warme en moeilijke omstandigheden met collega's die je nog deels moet opleiden (crashcursus, weet u wel) met daarbij nog een grote psychische belasting, niet alleen op het werk maar vaak ook thuis (extra shifts, partner en kinderen in quarantaine). Dat er veel verpleegkundigen uitvallen, en nog zullen uitvallen is wel heel duidelijk.Het nalaten van iets wat men hoorde te doen - juridisch verzuimdelict of omissiedelict - is wat men de verschillende overheden zeker kan verwijten. Als we zien, en ik ben voorzichtig, dat na twee weken strenge maatregelen het aantal ziekenhuisopnames begint te dalen dan hadden we deze tweede coronapiek veel vroeger in de kiem kunnen smoren. En vooral, dan hadden we waarschijnlijk geen probleem van IZ-capaciteit gehad en hadden veel patiënten hun reguliere en geplande behandeling die opname op intensieve zorg vereist wel kunnen ondergaan na bijvoorbeeld kankerchirurgie of een hartoperatie.Nu heeft dit weeral levens gevraagd, zoals in de eerste periode in het voorjaar. Zowel de federale als regionale overheden dragen hiervoor een verpletterende verantwoordelijkheid. Als men 's zondags na het uitroepen van de lockdown nog koopzondagen toelaat, dan heeft men het NIET begrepen en/of spelen andere belangen dan de gezondheidszorg een grotere rol.Foei overheden, schaam u! Door jullie uitstelgedrag, verzuimdelict, zijn wij de slechtste leerling van de Europese klas met alle collaterale schade vandien. Jammer. Jammer. Jammer! En nu maar hopen dat de ezel zich geen derde keer stoot aan dezelfde steen.Dr. Luc Merckx vermeldt dat hij deze brief ten persoonlijke titel schreef, noch namens het ziekenhuis waar hij werkzaam is (Ziekenhuis Oost-Limburg), noch namens zijn collega's anesthesie/intensieve zorgen.