Uitzonderlijke situaties vergen uitzonderlijke maatregelen. De pandemie en de lockdown waren uiteraard exceptioneel. Ook in de gezondheidszorg was niets zoals voorheen. Aan het test- en opsporingsbeleid hing en hangt een fors prijskaartje.
Een vraag die dezer dagen circuleert, is of de financiering van het federale testplatform niet beter had gekund. En moet te veel toegekend geld worden teruggevorderd? Een jaar geleden ging het noodgedwongen snel. Achteraf is het dan nogal gemakkelijk om met de vinger te wijzen. Dat is 'hineininterpretierung'. Daar doen we niet aan mee.
Wel is het onkies universitaire ziekenhuizen zelf rechter en partij te laten spelen. Dat ruikt al snel naar belangenvermenging. Wie er financieel beter van wordt, oordeelt best niet (alleen) over de eigen toekomst.
Andermaal leert de historie met het federale testplatform ook dat forfaitaire betalingssystemen een kwalijk kantje kunnen hebben. Te weinig doen wordt beloond en dat is uiteraard niet de bedoeling.
Andermaal leert de historie met het federale testplatform ook dat forfaitaire betalingssystemen een kwalijk kantje kunnen hebben
In deze discussie argumenteren dat het geld van de labs het ziekenhuis ten goede komt, houdt natuurlijk geen steek. Wel is het een pleidooi om de ziekenhuisfinanciering te hervormen.
In de prestatiebetaling krijgen de patiënt en de ziekteverzekering waar voor hun geld. Maar. Het gros van de analyses en tests in de klinische biologie - een van de meest geforfaitariseerde sectoren - is geautomatiseerd en wordt al lang niet meer per stuk betaald. Zo blijven de kosten onder controle en de kwaliteit goed. Niet alles is verwerpelijk blijkbaar...
Een gemengd financieringssysteem dus. Maar waar ligt het evenwichtspunt dat aanzet tot presteren zonder dat het prikkelt om te veel of te weinig te doen? Een heikele kwestie. En dan hebben we het nog niet eens over - betalen voor - kwaliteit of 'value-based healthcare'.
Lees ook: Paniekvoetbal of goed beleid?