Wellicht is de wettelijke verankering van de ziekenhuisnetwerken een opportuniteit om daarin verandering te brengen. Iedereen - en niet in het minst de patiënt - heeft baat bij een goede dialoog en constructieve samenwerking.

Alleen, het water is soms diep. Artsen verwijten beheerders dat ze weinig waar krijgen voor hun aanzienlijke financiële inbreng. Soms terecht. Is het absoluut nodig om met de regelmaat van een klok glanzende brochures en blitse jaarverslagen af te scheiden? Er een uitgebreide omkadering op na te houden? Staan de kosten voor ziekenhuisaccreditering in verhouding tot de kwaliteitswinst? Vragen die telkens best afgetoetst worden aan de hamvraag: wordt de patiënt hier beter van?

Het groeiende aantal ziekenhuisartsen dat mee wil besturen moet (moet!) daartoe ook de nodige ruimte krijgen

Ziekenhuisdirecties overladen met alle zonden van Israël is niet terecht. De overheid heeft boter op het hoofd. De regelneverij loopt de spuigaten uit. Waarom moeten wetten en decreten zelfs de kleinste details regelen? Waarom ziekenhuizen wettelijk verplichten om een percentage van hun budget aan kunst te spenderen? Komt dat de patiënt ten goede?

Artsen doen er ook goed aan af en toe de hand in eigen boezem te steken. Optimale klinische zorg verstrekken, dat is de kernactiviteit van elke dokter. Op dat vlak is België top. Houden zo. Het impliceert wel dat het leeuwendeel van het medisch korps zich focust op zijn klinische praktijk. En dus de mensen vertrouwt die zich dagelijks met management, personeelsbeleid, het grotere geheel... bezighouden. Met als slot een belangrijke kanttekening: het groeiende aantal ziekenhuisartsen dat mee wil besturen moet (moet!) daartoe ook de nodige ruimte krijgen. Wettelijk vastgelegd.

Wellicht is de wettelijke verankering van de ziekenhuisnetwerken een opportuniteit om daarin verandering te brengen. Iedereen - en niet in het minst de patiënt - heeft baat bij een goede dialoog en constructieve samenwerking.Alleen, het water is soms diep. Artsen verwijten beheerders dat ze weinig waar krijgen voor hun aanzienlijke financiële inbreng. Soms terecht. Is het absoluut nodig om met de regelmaat van een klok glanzende brochures en blitse jaarverslagen af te scheiden? Er een uitgebreide omkadering op na te houden? Staan de kosten voor ziekenhuisaccreditering in verhouding tot de kwaliteitswinst? Vragen die telkens best afgetoetst worden aan de hamvraag: wordt de patiënt hier beter van?Ziekenhuisdirecties overladen met alle zonden van Israël is niet terecht. De overheid heeft boter op het hoofd. De regelneverij loopt de spuigaten uit. Waarom moeten wetten en decreten zelfs de kleinste details regelen? Waarom ziekenhuizen wettelijk verplichten om een percentage van hun budget aan kunst te spenderen? Komt dat de patiënt ten goede?Artsen doen er ook goed aan af en toe de hand in eigen boezem te steken. Optimale klinische zorg verstrekken, dat is de kernactiviteit van elke dokter. Op dat vlak is België top. Houden zo. Het impliceert wel dat het leeuwendeel van het medisch korps zich focust op zijn klinische praktijk. En dus de mensen vertrouwt die zich dagelijks met management, personeelsbeleid, het grotere geheel... bezighouden. Met als slot een belangrijke kanttekening: het groeiende aantal ziekenhuisartsen dat mee wil besturen moet (moet!) daartoe ook de nodige ruimte krijgen. Wettelijk vastgelegd.