...
De collega's Casteur, Otte en Mortier zetten hun (van vroeger bekend) standpunt in Artsenkrant van 16/1 nogmaals uiteen. Dit standpunt situeert zich in het kamp van de voorstanders bij de prioriteit van gangbare sociale waarden, gemeenschapsverantwoordelijkheid en medische ethiek. Collega Van den Abeele anderzijds situeert zich in zijn repliek in Artsenkrant van 23/1 in het kamp van de voorstanders van de individuele autonomie van de patiënt. Beide standpunten zullen, zoals zoveel maatschappelijke problemen waarbij de belangen van de gemeenschap met de belangen van het individu strijdig zijn, blijven botsen tenzij men inzicht tracht te verkrijgen in het standpunt van het andere kamp. Misschien is het toch niet slecht vanuit het kleine België even naar het buitenland te kijken. In dat verband werd veel mij duidelijk in april 2013 bij het lezen van een artikel in de New England Journal of Medicine (NEJM 368 ;15). In bewust artikel, onder de rubriek 'Clinical Decisions', wordt de casus beschreven van J.W., een 72-jarige man met terminale gemetastaseerde pancreaskanker en buiten alle therapeutische mogelijkheden. De man woont voor de goede verstaander in de staat Oregon van de VS, één van de twee Amerikaanse staten waar euthanasie uitzonderlijk legaal kan zijn. De eerbiedwaardige auteur van het artikel (Harvard med. School) vergeet wel onder de andere landen waar euthanasie is gelegaliseerd (namelijk Zwitserland en Nederland) België te vermelden! Daarop komt een voor- en een tegenstander van euthanasie in deze specifieke casus, zijn zaak verdedigen. Beiden hebben hun punt, voorwaar... doch ze situeren zich beiden in reeds gezegd kamp. Hierbij moet wel vermeld worden dat de toestand van J.W. in het bewuste artikel, vrij desperaat is en euthanasie hier wel degelijk kan worden verdedigd. Ik vrees echter dat de eerbiedwaardige hogepriesters van Harvard in beider standpunten hun tanden zouden stukbijten op een geval van 'ondraaglijk psychisch lijden', laat staan de 'casus Van Den Bleeken'. Bij extensie ook kinderen 'met ondraaglijk lijden' (en in een later stadium ook demente bejaarden?). En dan zwijgen we in dat geval nog over het (jarenlang) te volgen juridische gehakketak waarna uiteindelijk de Supreme Court in de VS zijn ei zal moeten leggen. Als men in zovele landen worstelt en een ingewikkelde strijd voert rond dit probleem, denkt ik niet dat we de discussie in ons land in 1-2-3 zullen oplossen. Hoewel ik mezelf eerder in het 'reactionaire kamp' van de medische ethiek bevindt, kan ik me zeker inleven in het standpunt van de individuele patiënt, in bepaalde gevallen weliswaar. En dat moet de wetgever mij als clinicus niet vertellen en nog minder opleggen.