Onheilsprofeten hebben ons in het begin van de pandemie gewaarschuwd, maar we wilden hen niet geloven: de strijd tegen het coronavirus wordt er een van lange adem.

Dat we dat niet geloven, komt ook doordat de overheid ons, om psychologische redenen, erg korte vooruitzichten geeft: in maart-april ging het om een lockdown van enkele weken, die meerdere keren verlengd werd. Op 27 juli kregen we het bevel om de maskers opnieuw op te zetten, voor vier weken.

Langdurig slecht nieuws aankondigen dreigt de sfeer te verpesten, algemene coronamoeheid in de hand te werken, en zelfs meer zelfdodingen te veroorzaken. De overheid, wellicht geadviseerd door psychologen, brengt dat slechte nieuws daarom met mondjesmaat.

Dat is menselijk, ook al is het koren op de molen voor aanhangers van complottheorieën. Durven we het aan om de bevolking, met uitzondering van enkele 'gekken', te beschouwen als volwassenen die de naakte waarheid aankunnen?

De overheden, die nogal laat in gang schoten en enige moeite hadden om dit zogenaamde 'griepje' correct in te schatten, hebben de neiging om het voorzorgsprincipe nogal ver door te duwen. Vooral de WGO, die ervan wordt beschuldigd het Chinese regime naar de mond te praten, doet er dezer dagen een schepje bovenop met boodschappen als 'er is geen wondermiddel' en 'we moeten het ergste verwachten'. Beschuldigd worden van overdrijven is nog altijd makkelijker te managen dan het gevaar te onderschatten.

Media - die hun werk prima doen, laten we dat benadrukken - moeten het stellen met tegenstrijdige informatie waarin ze een evenwicht zoeken tussen alarmistisch nieuws, zodat we met zijn allen alert blijven, en eerder geruststellende boodschappen, die dan misschien de teugels te veel laten vieren en ongepast gedrag in de hand werken. Bij gebrek aan een scheidsrechter publiceert de pers beide versies.

Momenteel ziet het ernaar uit dat we vertrokken zijn tot minstens eind 2021

Hoe dan ook, de wetenschappelijke bewijzen vormen geen aanleiding tot optimisme over een snelle oplossing voor deze gezondheidscrisis zonder precedent in de moderne geschiedenis:

  • Het virus heeft geen neuronen maar is wel 'slim'. Het muteert, verbergt zich, verdwijnt, duikt weer op en reist heen en weer tussen landen en continenten.
  • Ook al doodt het virus maar een beperkt aantal mensen, het is veel ernstiger dan een griepje en tast, bij symptomatische maar soms ook bij asymptomatische patiënten, zo goed als alle organen aan, met vaak onherstelbare schade. En nu het virus sinds kort gemiddeld jongere mensen treft, is de mortaliteit quasi nihil.
  • Ondanks de hoopgevende berichten over een vaccin in fase 3 dat in klinische studies goed wordt getolereerd, lijkt de hypothese van een 100 % doeltreffend prototype dat over enkele maanden of tegen eind dit jaar op de markt zou komen steeds verder af, bij gebrek aan een stabiele en duurzame immuniteit.
  • Een efficiënte behandeling ligt er evenmin meteen in de apotheken, ondanks de inventiviteit van onze laboranten en therapeuten. Wellicht zal het, net als bij aids, gaan om een cocktail van bestaande middelen (zo is het wachten op uitsluitsel over de bitherapie HCQ+AZM).
  • De wereldwijde mobiliteit van goederen en mensen en de doorgedreven mondialisering is een ideale voedingsbodem voor het virus.

Kortom, momenteel ziet het ernaar uit dat we vertrokken zijn tot minstens eind 2021.

Wat ons moet helpen om geduld te oefenen is die unieke eigenschap van de mens: onze uitzonderlijke kracht om ons aan te passen sinds we als Homo Sapiens Sapiens, zo'n 100.000 jaar geleden, zonder verwijl vechten tegen virussen en bacteriën.

Onheilsprofeten hebben ons in het begin van de pandemie gewaarschuwd, maar we wilden hen niet geloven: de strijd tegen het coronavirus wordt er een van lange adem.Dat we dat niet geloven, komt ook doordat de overheid ons, om psychologische redenen, erg korte vooruitzichten geeft: in maart-april ging het om een lockdown van enkele weken, die meerdere keren verlengd werd. Op 27 juli kregen we het bevel om de maskers opnieuw op te zetten, voor vier weken. Langdurig slecht nieuws aankondigen dreigt de sfeer te verpesten, algemene coronamoeheid in de hand te werken, en zelfs meer zelfdodingen te veroorzaken. De overheid, wellicht geadviseerd door psychologen, brengt dat slechte nieuws daarom met mondjesmaat. Dat is menselijk, ook al is het koren op de molen voor aanhangers van complottheorieën. Durven we het aan om de bevolking, met uitzondering van enkele 'gekken', te beschouwen als volwassenen die de naakte waarheid aankunnen?De overheden, die nogal laat in gang schoten en enige moeite hadden om dit zogenaamde 'griepje' correct in te schatten, hebben de neiging om het voorzorgsprincipe nogal ver door te duwen. Vooral de WGO, die ervan wordt beschuldigd het Chinese regime naar de mond te praten, doet er dezer dagen een schepje bovenop met boodschappen als 'er is geen wondermiddel' en 'we moeten het ergste verwachten'. Beschuldigd worden van overdrijven is nog altijd makkelijker te managen dan het gevaar te onderschatten.Media - die hun werk prima doen, laten we dat benadrukken - moeten het stellen met tegenstrijdige informatie waarin ze een evenwicht zoeken tussen alarmistisch nieuws, zodat we met zijn allen alert blijven, en eerder geruststellende boodschappen, die dan misschien de teugels te veel laten vieren en ongepast gedrag in de hand werken. Bij gebrek aan een scheidsrechter publiceert de pers beide versies.Hoe dan ook, de wetenschappelijke bewijzen vormen geen aanleiding tot optimisme over een snelle oplossing voor deze gezondheidscrisis zonder precedent in de moderne geschiedenis:Kortom, momenteel ziet het ernaar uit dat we vertrokken zijn tot minstens eind 2021.Wat ons moet helpen om geduld te oefenen is die unieke eigenschap van de mens: onze uitzonderlijke kracht om ons aan te passen sinds we als Homo Sapiens Sapiens, zo'n 100.000 jaar geleden, zonder verwijl vechten tegen virussen en bacteriën.