...

De Brusselse straatvegers leggen het werk neer zodra ze vernemen dat ze niet meer onder bevoegdheid van het gewest maar van de gemeenten vallen. Meer nog, ze bezetten de stad, steken vuilnisbakken en plastic containers in brand. Tunnels worden afgesloten en tot ver buiten de hoofdstad staan de auto's stil. Over het spoorwegpersoneel zullen we het niet hebben.De frustratiedrempel van de huisartsen ligt een stuk hoger. Ze aanvaarden klakkeloos dat het ereloon voor de gmd's die ze verlengen pas 21 maanden later op hun rekening staat. Eentwintig maanden, dat zijn omgerekend 638 dagen. Zo lang duurt het voor de ziekenfondsen met het door huisartsen verdiende geld over de brug komen. Hemeltergend is dat. En perfide vanwege degenen die verantwoordelijk zijn voor dit systeem. Natuurlijk zijn er slimmeriken die zeggen: "Het ligt aan de huisartsen zelf want het is juist omdat ze ook manueel gmd's blijven verlengen dat de uitbetaling van de automatische verlengingen zo lang aansleept. Eerst moeten we namelijk zeker weten of die dossiers niet handmatig verlengd zijn, pas dan kunnen we ervan uitgaan dat ze automatisch verlengd zijn en het geld overschrijven." Dat is een drogredenering: geef de huisarts die met lede ogen vaststelt dat hij bijna twee jaar op zijn centen moet wachten eens ongelijk als hij voor de manuele procedure kiest? Dan kan hij zijn ereloon cash innen en is hij tenminste zeker dat hij onmiddellijk loon naar werken krijgt. De gmd-saga maakt duidelijk dat de herwaardering van de huisarts overheid en administratie geen moer kan schelen. Voor ziekenfondsen is het gmd een prachtig instrument om huisartsen in de tang te nemen. Ze bepalen eigenhandig wanneer ze die brave huisartsen hun zelfverdiende geld gunnen. Als dat geen kick geeft.Zo zijn er veel dossiers op te noemen. Denk maar aan het schrijnende voorbeeld van de zelfstandige dokter Peeters die 30 jaar lang het beste van zichzelf gegeven heeft voor de bescherming van zijn patiten om dan - eenmaal zelf geconfronteerd met een ernstige ziekte - te moeten vaststellen dat zijn eigen sociale bescherming niets voorstelt en er van wederkerigheid in het sociale systeem geen sprake is. Toch niet voor zelfstandige huisartsen. Natuurlijk zijn er ook dan slimmeriken die zeggen: "Ja maar die huisarts heeft het eigenlijk ook aan zichzelf te wijten, hij had zich maar beter privmoeten verzekeren." Dat is van een onfatsoenlijk cynisme. Zeker komende uit de mond van ambtenaren die jaar na jaar in aantal blijven toenemen, meer dan 10% van de werkende bevolking uitmaken en sociaal overbeschermd zijn. Hun bijdrage tot welzijn en welvaart is dan ook onmiskenbaar veel groter dan die van huisartsen. Feit is en blijft dat de overheid naar verhouding minder in het stelsel voor zelfstandigen pompt dan in de andere stelsels.Tien jaar na Dr. Kenens is er maar n analyse de juiste: in dit door bureaucraten kapotgereguleerde land ontbreekt het aan essentie politieke wil om ook maar iets te doen aan deze sociale schande en om te beginnen de sociale bijdragen van zelfstandigen te mensualiseren. En dan maar verbaasd zijn dat burn-out en demotivatie juist onder huisartsen hard toeslaat.Er zijn ongetwijfeld ook slimmeriken die zeggen dat je niet alles op n hoop mag gooien. Alsof de moegetergde huisarts daar nog een boodschap aan heeft.