Wat de goeie voornemens betreft, ben ik een fan geworden van de middelmatigheid. Na enkele jaren van torenhoge ambities op sportief vlak of met weer een nieuwe hobby, waarbij ik de eerste weken vooral investeerde in een nieuwe uitrusting of apparatuur, om tegen half februari te merken dat er niks van in huis komt. Nee, dat niet meer! De laatste jaren ben ik voorzichtiger geworden in het leggen van die lat. Ik ben de laatste twee jaar gewoon al tevreden met het volhouden en evenaren van mijn oude ambities.
Dagelijks, door weer en wind, met de fiets naar het ziekenhuis en een viertal keer per week zwemmen, veelal in de vroege ochtend voor de start van de dag. Mens sana in corpore sano weet u wel, of ochtendstond geeft hout in de mond, zoals we hier in West-Vlaanderen zeggen.
Dat fietsen op een speedpedelec is trouwens dagelijks met gevaar voor eigen leven, we lazen het helaas recent nog in deze krant. De bejaarde dame die mij een tijdje terug heeft aangereden zei het ook al "je zou beter niet meer fietsen, het is veel te gevaarlijk geworden". De politieman die ter plaatse kwam, legde al snel de vinger op de figuurlijke wonde. Het probleem is, zei hij, dat het mensen zijn die nooit fietsen die het beleid en infrastructuur bepalen. Als beleidsmakers al fietsen is het meestal in groep, op een zondag, waarbij ze veelal onder begeleiding gebruik maken van de openbare weg. Ook op het vlak van fietsbeleid is het wachten op een Deens model!
Fietsen werkt nochtans bij mij, ik kom meestal zonder stress thuis en kan op de fiets vaak plannen smeden, vakantieplannen bijvoorbeeld.
Op dat vlak heb ik slechts twee verwachtingen: we gaan nooit twee keer naar dezelfde bestemming en ik wil er een ziekenhuis bezoeken. Voor de ene is dat beroepsmisvorming, de ander noemt het al snel een dwangneurose (OCD horen we voortaan te zeggen, dacht ik). Maar het is sterker dan mezelf, als ik een ziekenhuis voorbij loop moet ik er binnen (eerlijk: ik zoek ze soms op voorhand op om er toch maar toevallig voorbij te lopen).
We kunnen alleen maar hopen dat als iedereen z'n nieuwbouw of renovatie kreeg dat we stilaan ook eens wat meer gaan investeren in de mensen die een ziekenhuis echt maken tot wat het is.
Van quasi alle Europese landen bezocht ik zo al minstens één ziekenhuis, van het strakke Noorden tot het soepele Zuiden. Van Roemeense oude openbare ziekenhuizen tot hypermoderne Maltese privé klinieken. Ik dwaal er wat door de gangen, snuif de cultuur op, zoek de logica in het routesysteem,...
Soms leer ik bij, soms concludeer ik dat iedereen met dezelfde problemen worstelt, wat dan ook alweer een geruststelling is. Het is tenslotte vakantie.
Als ik nadien terug door eigen land fiets, merk ik op dat er de voorbije jaren sterk is geïnvesteerd in de infrastructuur van ziekenhuizen. Kortrijk, Roeselare, Mechelen, Eeklo, Bree, Knokke,... Het zijn soms bijna paleizen geworden.
Er is de laatste jaren vooral geïnvesteerd in bakstenen en die inhaalbeweging was meer dan nodig. We kunnen alleen maar hopen dat als iedereen z'n nieuwbouw of renovatie kreeg dat we stilaan ook eens wat meer gaan investeren in de mensen die een ziekenhuis echt maken tot wat het is. Het optrekken van de verouderde basisnormering zou een mooi begin zijn.
"Kan je met zo'n bestaffing wel voldoende kwaliteitsvolle zorg garanderen?"
"Wat is de impact van een dergelijke bestaffing op de outcome?"
"Dit is een Belgisch probleem, merken we!"
Telkens citaten van internationale auditoren die de voorbije maanden in verschillende Vlaamse ziekenhuizen te horen waren tijdens hun accreditatie audit.
Het optrekken van de verouderde basisnormering zou een mooi begin zijn. Ook tijdens de ronde van Europa valt het telkens op dat we qua bestaffing toch wel aan de Europese staart bengelen.
Een vol paleis, zie het als een wens voor het nieuwe jaar!