Als aso psychiatrie in Antwerpen heb je het voorrecht om veel verschillende plaatsen te leren kennen en van vele vakgebieden te proeven. We mogen uitkijken naar een plaats op een opnameafdeling, een verslavingsafdeling, een psychoseafdeling, een CGG, een PAAZ dienst, enzovoort. Die afwisseling en de frisse wind die dit met zich meebrengt maakt dat ik me heel blij voel om in het Antwerpse te studeren en ik ben er zeker van dat het mij een beter psychiater zal maken.

De andere kant van de medaille is natuurlijk het afscheid nemen, elk half jaar opnieuw. De afgelopen weken markeerden mijn eerste wisselperiode en ik kan eerlijk zeggen dat ik er niet helemaal op voorbereid was. De omschakeling van het soort werk was fijn. Ik hou van een uitdaging en elke zes maanden een heel nieuw facet van het werk leren kennen is als een droom voor mij. Maar het is minder evident om twee keer per jaar je team, je patiënten en je routine achter te laten en terug die stap in het ongewisse te zetten.

Plots kon ik niet meer met de fiets naar het werk, maar moest ik de trein nemen. Plots moest ik alle patiënten die ik kende en al een tijdje opvolgde loslaten en namen beginnen te leren van dertig nieuwe patiënten. Plots was ik weer op zoek naar de wc, de koffiekan, het kantoor,... waar ik mijn spullen had achtergelaten.

Niet evident om twee keer per jaar je team, je patiënten en je routine achter te laten en terug die stap in het ongewisse te zetten.

Plots moest ik weer wachten gaan doen met een heel ander protocol en verwachtingen van achterwachten. De frisse wind voelde iets steviger aan dan ik had verwacht. Na me het afgelopen half jaar zo thuis te hebben gevoeld in Sint-Amedeus was dat even schrikken.

Natuurlijk heb ik de afgelopen weken niet lamgelegen van de stress. Eigenlijk heb ik al een paar hele fijne weken achter de rug. Voor de tweede maal ben ik met mijn achterwerk in de boter gevallen als het gaat om collega's en supervisors. Ondertussen begin ik ook al de meeste namen onder de knie te hebben en verdwaal ik niet meer op het domein. Ik heb zelf mijn eerste wacht overleefd en heb schaamteloos kunnen profiteren van de mooie studio die het ziekenhuis ter beschikking stelt van de arme assistentjes die 's nachts oproepbaar zijn.

Nu mijn eerste stagewissel erop zit kan ik het weer zien als wat het moet zijn: een leerervaring. En misschien nog belangrijker: mijn wereld die elke keer een beetje groter wordt. De wind is wat gaan liggen en ik kan terug volop genieten van het werk waarvoor ik gekozen heb en waar ik elke dag opnieuw voor zou kiezen.

Als aso psychiatrie in Antwerpen heb je het voorrecht om veel verschillende plaatsen te leren kennen en van vele vakgebieden te proeven. We mogen uitkijken naar een plaats op een opnameafdeling, een verslavingsafdeling, een psychoseafdeling, een CGG, een PAAZ dienst, enzovoort. Die afwisseling en de frisse wind die dit met zich meebrengt maakt dat ik me heel blij voel om in het Antwerpse te studeren en ik ben er zeker van dat het mij een beter psychiater zal maken. De andere kant van de medaille is natuurlijk het afscheid nemen, elk half jaar opnieuw. De afgelopen weken markeerden mijn eerste wisselperiode en ik kan eerlijk zeggen dat ik er niet helemaal op voorbereid was. De omschakeling van het soort werk was fijn. Ik hou van een uitdaging en elke zes maanden een heel nieuw facet van het werk leren kennen is als een droom voor mij. Maar het is minder evident om twee keer per jaar je team, je patiënten en je routine achter te laten en terug die stap in het ongewisse te zetten. Plots kon ik niet meer met de fiets naar het werk, maar moest ik de trein nemen. Plots moest ik alle patiënten die ik kende en al een tijdje opvolgde loslaten en namen beginnen te leren van dertig nieuwe patiënten. Plots was ik weer op zoek naar de wc, de koffiekan, het kantoor,... waar ik mijn spullen had achtergelaten. Plots moest ik weer wachten gaan doen met een heel ander protocol en verwachtingen van achterwachten. De frisse wind voelde iets steviger aan dan ik had verwacht. Na me het afgelopen half jaar zo thuis te hebben gevoeld in Sint-Amedeus was dat even schrikken.Natuurlijk heb ik de afgelopen weken niet lamgelegen van de stress. Eigenlijk heb ik al een paar hele fijne weken achter de rug. Voor de tweede maal ben ik met mijn achterwerk in de boter gevallen als het gaat om collega's en supervisors. Ondertussen begin ik ook al de meeste namen onder de knie te hebben en verdwaal ik niet meer op het domein. Ik heb zelf mijn eerste wacht overleefd en heb schaamteloos kunnen profiteren van de mooie studio die het ziekenhuis ter beschikking stelt van de arme assistentjes die 's nachts oproepbaar zijn. Nu mijn eerste stagewissel erop zit kan ik het weer zien als wat het moet zijn: een leerervaring. En misschien nog belangrijker: mijn wereld die elke keer een beetje groter wordt. De wind is wat gaan liggen en ik kan terug volop genieten van het werk waarvoor ik gekozen heb en waar ik elke dag opnieuw voor zou kiezen.