Ik had al vernomen dat het personage Julia zich paranoïde en hysterisch had gedragen en opgenomen was in een psychiatrische instelling waar ze eerder passief was en los van de realiteit. Een stereotype manier om mensen met psychische problemen te portretteren met de impliciete suggestie dat het eigenlijk toch allemaal een beetje komedie is.

Wanneer ze terug ten tonele verschijnt, blijkt ze ook nog wraakzuchtig, gewelddadig en zelfs wreed te zijn: ze giet kokend water over een weerloze, gehandicapte man (Luc). Blijkbaar waren de scenaristen zelf tevreden over deze verhaallijn want in de finale doen ze er nog een schepje bovenop: Julia vergiftigt Luc met toxische koekjes en er wordt gesuggereerd dat ze nog een ander personage (Waldek) gevangen houdt in een folterkelder.

Is het nog begrijpelijk dat de scenarioschrijvers spanning en (gewelddadige) actie in hun verhaal willen om de kijkers te boeien en te binden, dan is de uitgesproken manier waarop een zeer kwetsbare groep hier gelinkt wordt aan gevaar en onbetrouwbaarheid, niet acceptabel en vooral onjuist. Mensen met een psychische kwetsbaarheid zijn veel vaker slachtoffer dan dader van geweld. Die kant van het verhaal hoort men zelden. Steeds opnieuw wekken media de indruk, op televisie, in de krant of in tijdschriften, dat mensen met een psychische kwetsbaarheid gevaarlijk zijn.

OK, het is maar fictie. En inderdaad het is een karikatuur. Maar wetende dat mensen dingen voor waar aannemen als ze maar met voldoende kracht geponeerd en herhaald worden, laat vermoeden dat de negatieve impact van een dergelijke, veel bekeken serie, niet te onderschatten is. De televisiemakers zijn zich daar doorgaans wel bewust van. Zo heeft 'Thuis' in het verleden thema's als kanker, migranten, homoseksualiteit en transgenders op een vrij genuanceerde manier in beeld gebracht, hiermee taboes doorbroken en delicate onderwerpen bespreekbaar gemaakt.

Waarom dan bij psychische kwetsbaarheid terugvallen op goedkope clichés en vooroordelen?

Intussen doen de Vlaamse Vereniging voor Geestelijke Gezondheid (VVGG), de Vlaamse Vereniging voor Psychiatrie (VVP), de Koning Boudewijnstichting en Te Gek!?, met behulp van een aantal BV's (sommige ook verbonden aan de VRT) en gesubsidieerd door de Vlaamse overheid alle moeite van de wereld om via acties en campagnes dit negatieve stigma en de maatschappelijke uitsluiting die erbij hoort, te bestrijden.

Dankzij 'Thuis' zijn bij meer dan één miljoen kijkers de vooroordelen echter weer versterkt.

Ik had al vernomen dat het personage Julia zich paranoïde en hysterisch had gedragen en opgenomen was in een psychiatrische instelling waar ze eerder passief was en los van de realiteit. Een stereotype manier om mensen met psychische problemen te portretteren met de impliciete suggestie dat het eigenlijk toch allemaal een beetje komedie is.Wanneer ze terug ten tonele verschijnt, blijkt ze ook nog wraakzuchtig, gewelddadig en zelfs wreed te zijn: ze giet kokend water over een weerloze, gehandicapte man (Luc). Blijkbaar waren de scenaristen zelf tevreden over deze verhaallijn want in de finale doen ze er nog een schepje bovenop: Julia vergiftigt Luc met toxische koekjes en er wordt gesuggereerd dat ze nog een ander personage (Waldek) gevangen houdt in een folterkelder. Is het nog begrijpelijk dat de scenarioschrijvers spanning en (gewelddadige) actie in hun verhaal willen om de kijkers te boeien en te binden, dan is de uitgesproken manier waarop een zeer kwetsbare groep hier gelinkt wordt aan gevaar en onbetrouwbaarheid, niet acceptabel en vooral onjuist. Mensen met een psychische kwetsbaarheid zijn veel vaker slachtoffer dan dader van geweld. Die kant van het verhaal hoort men zelden. Steeds opnieuw wekken media de indruk, op televisie, in de krant of in tijdschriften, dat mensen met een psychische kwetsbaarheid gevaarlijk zijn.OK, het is maar fictie. En inderdaad het is een karikatuur. Maar wetende dat mensen dingen voor waar aannemen als ze maar met voldoende kracht geponeerd en herhaald worden, laat vermoeden dat de negatieve impact van een dergelijke, veel bekeken serie, niet te onderschatten is. De televisiemakers zijn zich daar doorgaans wel bewust van. Zo heeft 'Thuis' in het verleden thema's als kanker, migranten, homoseksualiteit en transgenders op een vrij genuanceerde manier in beeld gebracht, hiermee taboes doorbroken en delicate onderwerpen bespreekbaar gemaakt. Waarom dan bij psychische kwetsbaarheid terugvallen op goedkope clichés en vooroordelen? Intussen doen de Vlaamse Vereniging voor Geestelijke Gezondheid (VVGG), de Vlaamse Vereniging voor Psychiatrie (VVP), de Koning Boudewijnstichting en Te Gek!?, met behulp van een aantal BV's (sommige ook verbonden aan de VRT) en gesubsidieerd door de Vlaamse overheid alle moeite van de wereld om via acties en campagnes dit negatieve stigma en de maatschappelijke uitsluiting die erbij hoort, te bestrijden. Dankzij 'Thuis' zijn bij meer dan één miljoen kijkers de vooroordelen echter weer versterkt.