Parasite mag dan een tragikomische film zijn, het verhaal is bittere ernst. Met zijn film klaagt regisseur Bong Joon-ho de grote kloof aan tussen arm en rijk. Een arm gezin in Zuid-Korea zou volgens de regisseur 564 jaar moeten sparen om een huis te kopen zoals dat van de rijke familie in de film. Sinds de jaren tachtig is de Zuid-Koreaanse economie razendsnel aan het groeien. De welvaart nam toe, maar de rijkdom is heel ongelijk verdeeld.

De reden valt niet ver te zoeken. De welvaart mag enorm toegenomen zijn, de welvaartsstaat is niet gevolgd. De sociale zekerheid is nauwelijks uitgebouwd. In Zuid-Korea word je beter niet ziek, wil je niet met torenhoge kosten voor gezondheidszorg geconfronteerd worden. De werkdruk is gigantisch, maar daar staat weinig sociale bescherming tegenover.

Laat ons dat schitterende model nooit als zo vanzelfsprekend beschouwen, dat het uitgehold wordt zonder dat we het door hebben

Gaan we even naar de andere kant van de plas. In de Verenigde Staten beland je beter niet onverwacht in een ziekenhuis. De ziekenhuisfactuur heeft er nog het meeste weg van een kraslot - weliswaar één waarbij je altijd verliest. Als je geluk hebt, valt het verlies mee. Wie bevalt, komt er in het ene ziekenhuis vanaf met een rekening van 4 000 dollar. Wie pech heeft en het verkeerde ziekenhuis kiest, riskeert 70 000 dollar te betalen. De prijs staat niet in verhouding tot de kwaliteit van de zorg. Wie zich geen dure privéverzekering kan veroorloven, is de klos.

Ja, ook ons land kent nog te veel armoede. En ook in België kan de kost voor gezondheidszorg hoog oplopen. Maar dergelijke schrijnende en extreme toestanden zullen bij ons gelukkig niet zo snel voorkomen. Bijna zou je zeggen: uiteraard niet. Zo vanzelfsprekend vinden we het dat we onze ziektekosten voor een groot deel terugbetaald krijgen. Zo logisch beschouwen we het dat we een uitkering krijgen wanneer we zonder werk vallen. Zo voor de hand lijkt het te liggen dat we een pensioen uitbetaald krijgen nadat we stoppen met werken. We beseffen maar half hoe goed we verzekerd zijn.

Onze sociale zekerheid lijkt zo evident dat we er nauwelijks nog bij stilstaan wat voor een wonderlijk project dat is. Ruim elf miljoen Belgen die samen overeenkomen om elkaar te verzekeren tegen risico's, zoals ziekte, werkloosheid of een arbeidsongeval. Vele landen in de wereld, wellicht Zuid-Korea en de Verenigde Staten op kop, benijden ons om zoveel solidariteit.

De sociale zekerheid viert dit jaar haar 75ste verjaardag. Maar niets garandeert dat het een feestjaar wordt. Met een begrotingstekort van 12 miljard euro kijken sommigen gretig in haar richting als deus ex machina om elders gegraven putten te delven. In die val mogen we niet trappen. Wie de sociale zekerheid afbreekt, bouwt armoede en sociale ongelijkheid op. Laat ons dat schitterende model nooit als zo vanzelfsprekend beschouwen, dat het uitgehold wordt zonder dat we het door hebben. Daarom gaat onze Oscar naar ... de sociale zekerheid.

Luc Van Gorp,

Voorzitter CM

Parasite mag dan een tragikomische film zijn, het verhaal is bittere ernst. Met zijn film klaagt regisseur Bong Joon-ho de grote kloof aan tussen arm en rijk. Een arm gezin in Zuid-Korea zou volgens de regisseur 564 jaar moeten sparen om een huis te kopen zoals dat van de rijke familie in de film. Sinds de jaren tachtig is de Zuid-Koreaanse economie razendsnel aan het groeien. De welvaart nam toe, maar de rijkdom is heel ongelijk verdeeld.De reden valt niet ver te zoeken. De welvaart mag enorm toegenomen zijn, de welvaartsstaat is niet gevolgd. De sociale zekerheid is nauwelijks uitgebouwd. In Zuid-Korea word je beter niet ziek, wil je niet met torenhoge kosten voor gezondheidszorg geconfronteerd worden. De werkdruk is gigantisch, maar daar staat weinig sociale bescherming tegenover.Gaan we even naar de andere kant van de plas. In de Verenigde Staten beland je beter niet onverwacht in een ziekenhuis. De ziekenhuisfactuur heeft er nog het meeste weg van een kraslot - weliswaar één waarbij je altijd verliest. Als je geluk hebt, valt het verlies mee. Wie bevalt, komt er in het ene ziekenhuis vanaf met een rekening van 4 000 dollar. Wie pech heeft en het verkeerde ziekenhuis kiest, riskeert 70 000 dollar te betalen. De prijs staat niet in verhouding tot de kwaliteit van de zorg. Wie zich geen dure privéverzekering kan veroorloven, is de klos.Ja, ook ons land kent nog te veel armoede. En ook in België kan de kost voor gezondheidszorg hoog oplopen. Maar dergelijke schrijnende en extreme toestanden zullen bij ons gelukkig niet zo snel voorkomen. Bijna zou je zeggen: uiteraard niet. Zo vanzelfsprekend vinden we het dat we onze ziektekosten voor een groot deel terugbetaald krijgen. Zo logisch beschouwen we het dat we een uitkering krijgen wanneer we zonder werk vallen. Zo voor de hand lijkt het te liggen dat we een pensioen uitbetaald krijgen nadat we stoppen met werken. We beseffen maar half hoe goed we verzekerd zijn.Onze sociale zekerheid lijkt zo evident dat we er nauwelijks nog bij stilstaan wat voor een wonderlijk project dat is. Ruim elf miljoen Belgen die samen overeenkomen om elkaar te verzekeren tegen risico's, zoals ziekte, werkloosheid of een arbeidsongeval. Vele landen in de wereld, wellicht Zuid-Korea en de Verenigde Staten op kop, benijden ons om zoveel solidariteit. De sociale zekerheid viert dit jaar haar 75ste verjaardag. Maar niets garandeert dat het een feestjaar wordt. Met een begrotingstekort van 12 miljard euro kijken sommigen gretig in haar richting als deus ex machina om elders gegraven putten te delven. In die val mogen we niet trappen. Wie de sociale zekerheid afbreekt, bouwt armoede en sociale ongelijkheid op. Laat ons dat schitterende model nooit als zo vanzelfsprekend beschouwen, dat het uitgehold wordt zonder dat we het door hebben. Daarom gaat onze Oscar naar ... de sociale zekerheid.Luc Van Gorp,Voorzitter CM