Toevallig heb ik me al meermaals in die positie bevonden, maar dan wel gestuurd door de opleiders. Ik behoorde tot de eerste afstudeerrichting van de zesjarige geneeskundeopleiding, wat betekende dat een heel nieuw curriculum op ons voor het eerst werd uitgetest. In mijn psychiatrie-opleiding vond er recent als het ware een troonopvolging plaats, wat dan weer uitnodigt voor het herzien van vaste waarden.

In beide gevallen kregen we als studenten de mogelijkheid om feedback te geven over de opleiding zoals wij ze ervaarden. Zowel op anonieme wijze met behulp van enquêtes, als rechtstreeks in een auditorium. Voor ons was dat een kans om een stem te krijgen, en onze mening te geven op genuanceerde wijze. Een kans om zaken in vraag te stellen en om veranderingen helpen door te voeren. Eigenlijk een heel positieve aangelegenheid dus.

Het is mijn ervaring dat er vaak op verschillende manieren wordt omgesprongen met die geleverde feedback. Soms heb je het gevoel dat er oprecht wordt geluisterd, en dat er misschien wel positieve dingen uit voort kunnen vloeien. De aanpak van de opleiders binnen psychiatrie is daar een mooi voorbeeld van.

Soms voel je je als student echter niet gehoord. Of, erger nog, je wordt persoonlijk aangepakt op wat je hebt gezegd. Zulke ervaringen doen me even stilstaan. Kan je als student wel op een 'veilige' manier aspecten van je opleiding in vraag stellen?

Mag jij, als individueel persoon met een eigen identiteit en eigen stem, vragen stellen over het instituut waar je deel van uitmaakt en bijgevolg ook afhankelijk van bent? Dat soort afhankelijkheid is binnen onze opleiding heel specifiek van toepassing, zeker als je kijkt naar studenten die de laatste hordes van hun basisopleiding aan het nemen zijn in de hoop in een goede vervolgopleiding terecht te komen.

Mag jij, als individueel persoon met een eigen identiteit en eigen stem, vragen stellen over het instituut waar je deel van uitmaakt en bijgevolg ook afhankelijk van bent?

En laat het nu juist zijn dat de opleiders, de mensen die zich aangesproken voelen als er vragen worden opgeworpen, een belangrijke rol spelen in het verkrijgen van die plaatsen. De boodschap die met dit al zo lang gevestigde systeem impliciet wordt gegeven, is dat je als student maar beter twee keer nadenkt voor je iets in vraag durft stellen, of een discussie tracht aan te gaan.

Ik besef dat er geen pasklaar antwoord op mijn vragen is. Natuurlijk is er geen perfect systeem dat op alle manieren goed werkt. Ik poneer dan ook niet om een oplossing aan te reiken. Wel vind ik het belangrijk om het systeem in vraag durven te stellen en een constructieve discussie aan te gaan. Om iedereen te betrekken die er zelf mee inzit, om feedback serieus te nemen. En dat betekent in de eerste plaats dat onze meningen een plaats krijgen.

Ik kan alleen maar hopen dat ik zelf niet aangepakt zal worden op het schrijven van deze woorden. Ze zijn slechts de opinie van één persoon, en hebben daarom misschien beperkte waarde. Maar ik ben opgevoed met de boodschap dat ook mijn stem er toe doet, en dat ik het recht heb in deze maatschappij om die stem te laten horen, zolang ik dit op een correcte manier doe.

We moeten onze mening kunnen geven, we moeten deel uitmaken van de discussie, en dit moet kunnen zonder bang te hoeven zijn van de gevolgen. Als we daar al niet meer over in gesprek kunnen gaan, wat is onze opleiding dan eigenlijk waard?

Toevallig heb ik me al meermaals in die positie bevonden, maar dan wel gestuurd door de opleiders. Ik behoorde tot de eerste afstudeerrichting van de zesjarige geneeskundeopleiding, wat betekende dat een heel nieuw curriculum op ons voor het eerst werd uitgetest. In mijn psychiatrie-opleiding vond er recent als het ware een troonopvolging plaats, wat dan weer uitnodigt voor het herzien van vaste waarden. In beide gevallen kregen we als studenten de mogelijkheid om feedback te geven over de opleiding zoals wij ze ervaarden. Zowel op anonieme wijze met behulp van enquêtes, als rechtstreeks in een auditorium. Voor ons was dat een kans om een stem te krijgen, en onze mening te geven op genuanceerde wijze. Een kans om zaken in vraag te stellen en om veranderingen helpen door te voeren. Eigenlijk een heel positieve aangelegenheid dus.Het is mijn ervaring dat er vaak op verschillende manieren wordt omgesprongen met die geleverde feedback. Soms heb je het gevoel dat er oprecht wordt geluisterd, en dat er misschien wel positieve dingen uit voort kunnen vloeien. De aanpak van de opleiders binnen psychiatrie is daar een mooi voorbeeld van. Soms voel je je als student echter niet gehoord. Of, erger nog, je wordt persoonlijk aangepakt op wat je hebt gezegd. Zulke ervaringen doen me even stilstaan. Kan je als student wel op een 'veilige' manier aspecten van je opleiding in vraag stellen? Mag jij, als individueel persoon met een eigen identiteit en eigen stem, vragen stellen over het instituut waar je deel van uitmaakt en bijgevolg ook afhankelijk van bent? Dat soort afhankelijkheid is binnen onze opleiding heel specifiek van toepassing, zeker als je kijkt naar studenten die de laatste hordes van hun basisopleiding aan het nemen zijn in de hoop in een goede vervolgopleiding terecht te komen. En laat het nu juist zijn dat de opleiders, de mensen die zich aangesproken voelen als er vragen worden opgeworpen, een belangrijke rol spelen in het verkrijgen van die plaatsen. De boodschap die met dit al zo lang gevestigde systeem impliciet wordt gegeven, is dat je als student maar beter twee keer nadenkt voor je iets in vraag durft stellen, of een discussie tracht aan te gaan. Ik besef dat er geen pasklaar antwoord op mijn vragen is. Natuurlijk is er geen perfect systeem dat op alle manieren goed werkt. Ik poneer dan ook niet om een oplossing aan te reiken. Wel vind ik het belangrijk om het systeem in vraag durven te stellen en een constructieve discussie aan te gaan. Om iedereen te betrekken die er zelf mee inzit, om feedback serieus te nemen. En dat betekent in de eerste plaats dat onze meningen een plaats krijgen. Ik kan alleen maar hopen dat ik zelf niet aangepakt zal worden op het schrijven van deze woorden. Ze zijn slechts de opinie van één persoon, en hebben daarom misschien beperkte waarde. Maar ik ben opgevoed met de boodschap dat ook mijn stem er toe doet, en dat ik het recht heb in deze maatschappij om die stem te laten horen, zolang ik dit op een correcte manier doe. We moeten onze mening kunnen geven, we moeten deel uitmaken van de discussie, en dit moet kunnen zonder bang te hoeven zijn van de gevolgen. Als we daar al niet meer over in gesprek kunnen gaan, wat is onze opleiding dan eigenlijk waard?