Terwijl advocaten en bankiers veilig thuis aan het werk zijn, blijven laagbetaalde beroepen zoals verzorgenden in de woonzorgcentra, schoonmaakpersoneel in ziekenhuizen en koeriers aan het werk in omgevingen waar ze een verhoogd risico lopen om besmet te raken.

Zelfisolatie is geen optie voor kwetsbare gemeenschappen zoals vluchtelingen of daklozen. En sommige gemeenschappen zijn duidelijk kwetsbaarder voor de ziekte: in de Amerikaanse staat Louisiana bijvoorbeeld doet 70 procent van de Covid-19-overlijdens zich voor bij de Afro-Amerikanen, terwijl die groep slechts 33 procent van de bevolking vertegenwoordigt.

Naarmate de pandemie zich uitbreidt naar het zuidelijk halfrond zal de vermeende gelijkheid ten overstaan van Covid-19 worden ingehaald door de leugen die ze altijd was.

In China, Europa en de VS kwamen intensieve zorgeenheden onder immense druk te staan, maar grote delen van de wereld worden geconfronteerd met een heel ander verhaal. Gaza beschikt over ongeveer 20 beademingsmachines voor twee miljoen inwoners. De Centraal-Afrikaanse Republiek heeft 3 beademingsmachines voor een land van vijf miljoen mensen en Burkina Faso telt hooguit 12 intensieve zorgbedden voor zijn 20 miljoen burgers.

Wij verwerpen elk beleid dat de toegang tot zuurstoftherapie beperkt voor miljoenen mensen

Het valt te hopen dat de lagere gemiddelde leeftijd in de meeste van deze landen de impact van Covid-19 zal temperen. Maar veel inwoners lijden al aan tuberculose, hiv-aids, verschillende niet-overdraagbare aandoeningen en infectieziektes zoals cholera, mazelen of malaria. Daarenboven Covid-19 oplopen zou een dodelijke combinatie kunnen zijn.

Voorlopig is de werkhypothese dat het patroon van ernstige infectie ten minste dat van Azië en Europa zal evenaren: 80% zou geen ziekenhuisopname vereisen, maar zo'n 20% wel. De meesten van die opgenomen patiënten zouden zuurstoftherapie nodig hebben en maar liefst een kwart zou beademd moeten worden. Voor hen die deze zorg niet krijgen, wordt de dood door verstikking zo goed als onvermijdelijk.

Zuurstof en beademingsmachines zullen de scheidingslijn vormen tussen noord en zuid, net zoals dat het geval was voor antiretrovirale geneesmiddelen (ARV's) bij het begin van de hiv/aidspandemie in de jaren 90. Jarenlang zette Artsen Zonder Grenzen ARV-behandelingsprojecten op in Zuid-Afrika om aan te tonen dat dit onderscheid noodzakelijk noch aanvaardbaar was.

Wij en anderen weigerden de ontkenning van de ernst van de crisis te aanvaarden, evenmin als de dodelijke onverschilligheid tegenover mensen die zich geen kwaliteitszorg kunnen veroorloven.

Nu is het moment gekomen om ons ook te verzetten tegen de zuurstofkloof.

Covid-19 grijpt snel om zich heen. Het virus is zeer besmettelijk en de periode tussen de besmetting en een dodelijke afloop bedraagt vaak minder dan een maand. Deze keer beschikken we dus over weken, geen jaren, om de inspanningen op te voeren als we het verschil willen maken.

Covid-19 plaatst welvarende landen voor een ongeziene uitdaging, maar diezelfde uitdaging zou onoverkomelijk worden in armere landen. Gezondheidsministeries die over onvoldoende middelen beschikken, zullen voor enorme moeilijkheden komen te staan.

In de eerste plaats is de kloof tussen de beschikbare zorg en de mogelijke behoefte enorm breed. In welvarende landen is medische zuurstof de gewoonste zaak. Elk ziekenhuis beschikt over een geavanceerd leidingsysteem om zuurstof over de kamers te verdelen.

Op veel plaatsen is medische zuurstof eenvoudigweg niet voorhanden

In de ziekenhuizen waar wij werken, is dat niet het geval. Zuurstofconcentratoren vereisen stabiele stroomvoorziening. Het alternatief zijn zuurstofflessen, maar dit is geen haalbare oplossing voor een ziekte waarbij patiënten meerdere dagen of weken zuurstof nodig hebben. Op veel plaatsen is medische zuurstof eenvoudigweg niet voorhanden.

Ten tweede beschikken zeer weinig humanitaire organisaties over de kennis of de logistieke capaciteit om hoogwaardige medische diensten te verlenen, ook niet in goede tijden. Nu worden we geconfronteerd met een nieuw virus dat voor elke patiënt wekenlang uiterst gespecialiseerde vaardigheden en intubatie vergt. Hoewel AZG gespecialiseerd is in medische noodsituaties en epidemische respons, worden traumapatiënten in onze ziekenhuizen in oorlogsgebied zelden langer dan een paar uur of enkele dagen geïntubeerd.

Toch plant AZG essentiële zuurstoftherapie te verstrekken in kritieke gevallen, en op enkele plaatsen gaan we ook onze capaciteit opdrijven om intensieve zorg met beademingsmachines te verstrekken. We moeten de strijd aanbinden met deze kloof, met deze 'sociaaleconomische triage' waarbij minderheden, kwetsbare groepen, bewoners van sloppenwijken en in sommige gevallen gehele bevolkingen geen toegang hebben tot zorg en zuurstof.

Het verbod op de export van medisch materiaal naar bijzonder kwetsbare landen moet opgeheven worden

Maar om dit alles mogelijk te maken, moeten een aantal obstakels worden overwonnen. Vrijheid van verkeer over grenzen voor medisch en humanitair personeel moet gefaciliteerd worden. Het verbod op de export van medisch materiaal naar bijzonder kwetsbare landen moet opgeheven worden. Nieuw geproduceerd medisch materiaal, medicijnen en persoonlijke beschermingsmiddelen voor zorgpersoneel in de frontlinie moeten beschikbaar worden gemaakt over de grenzen heen.

Wij moeten de strijd aanbinden met een beleid dat de helft van de patiënten wereldwijd in de kou laat staan omdat ze geen toegang hebben tot zuurstof en intensieve zorg, die in het noorden wel beschikbaar is. Wij rekenen op u als lezer van deze tekst, waar ter wereld u zich ook bevindt, om een beleid te hekelen waarbij het zuiden het moet stellen met zeep, en met flyers die hen aanmoedigen om hun handen te wassen. Niemand van ons mag aanvaarden dat duizenden Covid-19-patiënten sterven door gebrek aan zuurstof.

Terwijl advocaten en bankiers veilig thuis aan het werk zijn, blijven laagbetaalde beroepen zoals verzorgenden in de woonzorgcentra, schoonmaakpersoneel in ziekenhuizen en koeriers aan het werk in omgevingen waar ze een verhoogd risico lopen om besmet te raken.Zelfisolatie is geen optie voor kwetsbare gemeenschappen zoals vluchtelingen of daklozen. En sommige gemeenschappen zijn duidelijk kwetsbaarder voor de ziekte: in de Amerikaanse staat Louisiana bijvoorbeeld doet 70 procent van de Covid-19-overlijdens zich voor bij de Afro-Amerikanen, terwijl die groep slechts 33 procent van de bevolking vertegenwoordigt. Naarmate de pandemie zich uitbreidt naar het zuidelijk halfrond zal de vermeende gelijkheid ten overstaan van Covid-19 worden ingehaald door de leugen die ze altijd was. In China, Europa en de VS kwamen intensieve zorgeenheden onder immense druk te staan, maar grote delen van de wereld worden geconfronteerd met een heel ander verhaal. Gaza beschikt over ongeveer 20 beademingsmachines voor twee miljoen inwoners. De Centraal-Afrikaanse Republiek heeft 3 beademingsmachines voor een land van vijf miljoen mensen en Burkina Faso telt hooguit 12 intensieve zorgbedden voor zijn 20 miljoen burgers. Het valt te hopen dat de lagere gemiddelde leeftijd in de meeste van deze landen de impact van Covid-19 zal temperen. Maar veel inwoners lijden al aan tuberculose, hiv-aids, verschillende niet-overdraagbare aandoeningen en infectieziektes zoals cholera, mazelen of malaria. Daarenboven Covid-19 oplopen zou een dodelijke combinatie kunnen zijn. Voorlopig is de werkhypothese dat het patroon van ernstige infectie ten minste dat van Azië en Europa zal evenaren: 80% zou geen ziekenhuisopname vereisen, maar zo'n 20% wel. De meesten van die opgenomen patiënten zouden zuurstoftherapie nodig hebben en maar liefst een kwart zou beademd moeten worden. Voor hen die deze zorg niet krijgen, wordt de dood door verstikking zo goed als onvermijdelijk. Zuurstof en beademingsmachines zullen de scheidingslijn vormen tussen noord en zuid, net zoals dat het geval was voor antiretrovirale geneesmiddelen (ARV's) bij het begin van de hiv/aidspandemie in de jaren 90. Jarenlang zette Artsen Zonder Grenzen ARV-behandelingsprojecten op in Zuid-Afrika om aan te tonen dat dit onderscheid noodzakelijk noch aanvaardbaar was. Wij en anderen weigerden de ontkenning van de ernst van de crisis te aanvaarden, evenmin als de dodelijke onverschilligheid tegenover mensen die zich geen kwaliteitszorg kunnen veroorloven. Nu is het moment gekomen om ons ook te verzetten tegen de zuurstofkloof.Covid-19 grijpt snel om zich heen. Het virus is zeer besmettelijk en de periode tussen de besmetting en een dodelijke afloop bedraagt vaak minder dan een maand. Deze keer beschikken we dus over weken, geen jaren, om de inspanningen op te voeren als we het verschil willen maken. Covid-19 plaatst welvarende landen voor een ongeziene uitdaging, maar diezelfde uitdaging zou onoverkomelijk worden in armere landen. Gezondheidsministeries die over onvoldoende middelen beschikken, zullen voor enorme moeilijkheden komen te staan. In de eerste plaats is de kloof tussen de beschikbare zorg en de mogelijke behoefte enorm breed. In welvarende landen is medische zuurstof de gewoonste zaak. Elk ziekenhuis beschikt over een geavanceerd leidingsysteem om zuurstof over de kamers te verdelen. In de ziekenhuizen waar wij werken, is dat niet het geval. Zuurstofconcentratoren vereisen stabiele stroomvoorziening. Het alternatief zijn zuurstofflessen, maar dit is geen haalbare oplossing voor een ziekte waarbij patiënten meerdere dagen of weken zuurstof nodig hebben. Op veel plaatsen is medische zuurstof eenvoudigweg niet voorhanden. Ten tweede beschikken zeer weinig humanitaire organisaties over de kennis of de logistieke capaciteit om hoogwaardige medische diensten te verlenen, ook niet in goede tijden. Nu worden we geconfronteerd met een nieuw virus dat voor elke patiënt wekenlang uiterst gespecialiseerde vaardigheden en intubatie vergt. Hoewel AZG gespecialiseerd is in medische noodsituaties en epidemische respons, worden traumapatiënten in onze ziekenhuizen in oorlogsgebied zelden langer dan een paar uur of enkele dagen geïntubeerd. Toch plant AZG essentiële zuurstoftherapie te verstrekken in kritieke gevallen, en op enkele plaatsen gaan we ook onze capaciteit opdrijven om intensieve zorg met beademingsmachines te verstrekken. We moeten de strijd aanbinden met deze kloof, met deze 'sociaaleconomische triage' waarbij minderheden, kwetsbare groepen, bewoners van sloppenwijken en in sommige gevallen gehele bevolkingen geen toegang hebben tot zorg en zuurstof. Maar om dit alles mogelijk te maken, moeten een aantal obstakels worden overwonnen. Vrijheid van verkeer over grenzen voor medisch en humanitair personeel moet gefaciliteerd worden. Het verbod op de export van medisch materiaal naar bijzonder kwetsbare landen moet opgeheven worden. Nieuw geproduceerd medisch materiaal, medicijnen en persoonlijke beschermingsmiddelen voor zorgpersoneel in de frontlinie moeten beschikbaar worden gemaakt over de grenzen heen. Wij moeten de strijd aanbinden met een beleid dat de helft van de patiënten wereldwijd in de kou laat staan omdat ze geen toegang hebben tot zuurstof en intensieve zorg, die in het noorden wel beschikbaar is. Wij rekenen op u als lezer van deze tekst, waar ter wereld u zich ook bevindt, om een beleid te hekelen waarbij het zuiden het moet stellen met zeep, en met flyers die hen aanmoedigen om hun handen te wassen. Niemand van ons mag aanvaarden dat duizenden Covid-19-patiënten sterven door gebrek aan zuurstof.